وظیفه 1: شرط اول اینكه پدر و مادر باید نسبت به بچه سوز داشته باشند. بچه را در كوچه، مزرعه، مدرسه و... رها نكند. «قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلیكُمْ ناراً»(تحریم/6) «قُوا» یعنی نگه دار، بچه هایتان را نگه دارید، قرآن میگوید بچه هایتان را نگه دارید فهو «أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلیكُمْ». خودتان و بچه هایتان را نگه دارید و حفظ كنید. نه خودتان را رها كنید، و نه بچه هایتان را. قرآن میفرماید: «وَ أْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَیْها»(طه/132) اگر به بچهات میگویی نماز بخوان، نگو گفتم و گوش نداد، «وَ اصْطَبِرْ عَلَیْها». مقاومت كن، بله بچهی مردم را میشود 2 یا 3 بار نصیحت كند و اگر گوش نداد رها كند، ولی درمقابل بچهی خودت مقاومت كن. قرآن میگوید: «قُلْ إِنَّ الْخاسِرینَ الَّذینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ أَهْلیهِمْ یَوْمَ الْقِیامَة»(زمر/15). به مردم بگو كه خاسر واقعی كیست؟ كسی است كه «خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ أَهْلیهِمْ یَوْمَ الْقِیامَة» بازندهی واقعی كسی است كه خود را ببازد و نسلش به بازی گرفته شود و ببازد. سوز در بهشت! گروهی از بهشتیان از هم میپرسند كه چه شد شما اهل بهشت شدید. میگوید: «قالُوا إِنَّا كُنَّا قَبْلُ فی أَهْلِنا مُشْفِقینَ»(طور/26). ما نسبت به بچه هایمان سوز داشتیم. نباید پدر و مادر بچهاش را به امان خدا رها كند. سوز، نه برای لباسش، برای فكر و اخلاق و تربیتش.