●●● ابیات ناب شروع شده با حرف ب●●●
- نویسنده موضوع زهرا
- تاریخ شروع
باز آي و قدم به روي چشمم بگذار
چون اشک به چشمم آشنا مي آيي!
____________________________
بگذار بگویمت که از ناگفتن
این قافیه در دل رباعی خون شد
____________________________
به بوی نافهای کاخر صبا زان طره بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دلها
________________________
به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بیخبر نبود ز راه و رسم منزلها
_______________________
باز آی که باز آید عمر شده حافظ
هر چند که ناید باز تیری که بشد از شست
بشوی اوراق گرهم درس مایی
که علم عشق دردفتر نباشد
_______________
بادل خونین لب خندان بیاور همچو جام
نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش
___________________
به صحرا بنگرم صحرا تو بينم
به دريا بنگرم دريا تو بينم
_________________
بر آستان جانان گر سر توان نهادن
گلبانگ سربلندي بر آسمان توان زد
______________________
با آنکه ز ما هيچ زمان ياد نکردي
اي آنکه نرفتي دمي از ياد، کجايي؟
____________________
با اين عطش تا چشمه، ديگر دير خواهد شد
دريا اگر باشد دلت تبخير خواهد شد
با خدا باش و پادشاهي کن
بي خدا باش و هر چه خواهي کن
______________________
باران که در لطافت طبعش خلاف نيست
در باغ لاله رويد و در شوره زار خس
________________________
بار درخت علم نباشد مگر عمل
با علم اگر عمل نکني شاخ بي بري
_______________________
با رشته ي زلف توام امشب سر راز است
افسوس که شب کوته و اين رشته دراز است
برف پیری اگر از غصه بسر زود نشست
دولتِ عشق تو پاینده، جوانیم هنوز
به ساحلِ سیهِ روزگار، تکیه مدار
بسا که زورقِ سختی، درین کنار شکست
بعد مُردن به تو معلوم شود رنج حیات
رهرو آن لحظه بنالد، که بمنزل برسد
بر صفای ظاهری، ایمن ز سنگین دل مباش
شربتِ الماس بر جان، کمتر از شمشیر نیست
به احتیاط گذر از شکارگاه جهان
گمان مبر که تو را از کمین نمی بینند
بیمار چشم مست، تو بیمار پرور است
ای وای من، که در پی درمان نشسته ام
بر هر کسی که می نگرم، در شکایت است
درحیرتم که گردش گردون به کام کیست؟
با خرابات نشینان ز کرامات ملاف
هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد
بیهوده در اضطراب ماندیم همه
در تاب و تب و عذاب ماندیم همه
این ساعت زنگ خورده هم زنگ نزد
عشق آمد و رفت و خواب ماندیم همه
بشکست اگر دل من، به فدای چشم مستت
سر خُم می سلامت، شکند اگر سبویی
با ادب با همه سر کن که دل شاه و گدا
در ترازوی مکافات برابر باشد
بی خبر از همدیگر آسودن چه سود
بر مزار مردگان خویش نالیدن چه سود
زنده را باید به فریادش رسید
ورنه بر سنگ مزارش آب پاشیدن چه سود
بیهوده مکن عمر گران صرف رفیقان
دل صرف کسی کن که دلش جان تو باشد
بی شک جهان را به عشق کسی آفریده اند
چون من که آفریده ام از عشق جهانی برای تو
به چه مانند كنم در همه آفاق تو را
هرچه در ذهن من آيد تو از آن خوبتري
با دل ديوانه گفتم: کيست همراهي کند؟
غير زنجير جنون از کس صدايي برنخاست
به من دشنام زير لب ميدهي هردم نميداني
که من هم هر نفس "قربان شوم ها" زير لب دارم
بیماری من چون سبب پرسش او شد
می میرم از این غم که چرا بهترم امروز
به من بسیار می ماند نمی دانم که صنع حق
مرا از خاک غم یا خاک غم را آفرید از من
ببين بي رحمي صياد ما را
که ما را صيد خود کرد و رها کرد
بگذار تا مقابل روي تو بگذريم
دزديده در شمايل خوب تو بنگريم
به خداحافظي تلخ تو سوگند نشد
که تو رفتي و دلم ثانيه اي بند نشد
بلاي عشق را جز عاشق شيدا نمي داند
به دريا رفته مي داند مصيبت هاي طوفان را
بيان شوق چه حاجت که سوز آتش دل
توان شناخت ز سوزي که در سخن باشد