بردباری امام:
«بریحه» عباسي که از سوي دستگاه خلافت به سمت پیش نمازي مکّه و مدینه منصوب شده بود از امام هادي(ع) نزد متوکل سعایت کرد و براي او نوشت: «اگر نیازي به مکّه و مدینه داري«علي بن محمّد» را از این دو شهر بیرون کن؛ زیرا او مردم را به سوي خود خوانده و گروه زیادي از او پیروي کرده اند.» بر اثر سعایت هاي پي در پي«بریحه» متوکّل امام را از کنار حرم جد بزرگوارش رسول خدا(ص) تبعید کرد. هنگامي که امام(ع) از«مدینه» به سمت«سامرّا» در حرکت بود «بریحه» نیز او را همراهي کرد. در بین راه«بریحه» رو به امام(ع) کرد و گفت: «تو خود مي داني که عامل تبعید تو من بودم. با سوگندهاي محکم و استوار سوگند مي خورم که چنان چه شکایت مرا نزد امیرالمؤمنین یا یکي از درباریان و فرزندان او ببري، تمامي درختانت را(در مدینه) آتش مي زنم و بردگان و خدمتکارانت را مي کشم و چشمه هاي مزرعه هایت را از بین خواهم برد و بدان که این کارها را خواهم کرد.» امام(ع) متوجّه او شد و فرمود: «نزدیک ترین راه براي شکایت از تو این بود که دیشب شکایت تو را نزد خدا بردم و من شکایت از تو را که بر خدا عرضه کردم نزد غیر او از بندگانش نخواهم برد.» «بریحه» چون این سخن را از امام(ع) شنید، به دامن آن حضرت افتاد و تضرّع و لابه کرد و از او تقاضاي بخشش نمود. امام(ع) فرمود: تو را بخشیدم.
«بریحه» عباسي که از سوي دستگاه خلافت به سمت پیش نمازي مکّه و مدینه منصوب شده بود از امام هادي(ع) نزد متوکل سعایت کرد و براي او نوشت: «اگر نیازي به مکّه و مدینه داري«علي بن محمّد» را از این دو شهر بیرون کن؛ زیرا او مردم را به سوي خود خوانده و گروه زیادي از او پیروي کرده اند.» بر اثر سعایت هاي پي در پي«بریحه» متوکّل امام را از کنار حرم جد بزرگوارش رسول خدا(ص) تبعید کرد. هنگامي که امام(ع) از«مدینه» به سمت«سامرّا» در حرکت بود «بریحه» نیز او را همراهي کرد. در بین راه«بریحه» رو به امام(ع) کرد و گفت: «تو خود مي داني که عامل تبعید تو من بودم. با سوگندهاي محکم و استوار سوگند مي خورم که چنان چه شکایت مرا نزد امیرالمؤمنین یا یکي از درباریان و فرزندان او ببري، تمامي درختانت را(در مدینه) آتش مي زنم و بردگان و خدمتکارانت را مي کشم و چشمه هاي مزرعه هایت را از بین خواهم برد و بدان که این کارها را خواهم کرد.» امام(ع) متوجّه او شد و فرمود: «نزدیک ترین راه براي شکایت از تو این بود که دیشب شکایت تو را نزد خدا بردم و من شکایت از تو را که بر خدا عرضه کردم نزد غیر او از بندگانش نخواهم برد.» «بریحه» چون این سخن را از امام(ع) شنید، به دامن آن حضرت افتاد و تضرّع و لابه کرد و از او تقاضاي بخشش نمود. امام(ع) فرمود: تو را بخشیدم.
