بحث شیعه و سنی از ابتدا توسط چه کسی و از کی اغاز شد؟

[زینب]

سلام خدمت دوستان گل


یه سوال دارم از خودمتتون که خیلی وقته دنبال یه جواب کامل هستم


یه چیزایی جسته گریخته دست گیرم شد اما کامل نیست


سوال:


جدایی مسلمانان به دو دسته شیعه و سنی از چه زمانی و توسط کی اغاز شد؟


چرا سنی چرا شیعه؟ چرا این دو اسم رو انتخاب کردن؟ و برای اولین بار چه کسی این اسامی رو بکار بردند؟


دوستان لطف کنن و جواب بدن ممنون میشم
سپاس

 

[مفردمذکرغائب]

سلام و عرض ادب
با توجه به سوالاتی که مطرح کردید چند مطلب رو میتوان به طور کلی مطرح کرد ان شالله که پاسخ سوالات شما هم در این لابلا موجود باشه :

• تعریف شیعه :

شیعه در لغت :
شیعه در لغت به معنای پیرو می باشد .
شیعه در اصطلاح :
شیعه کسی است که به امامت و خلافت بلافصل امیر مؤمنان صلوات‌الله‌علیه اعتقاد دارد. در این اعتقاد دو رکن مطرح است:

1. اصل اعتقاد به امامت و ولایت امیرالمؤمنین
2. امامت بلافصل و بدون واسطه است.

چون غیر شیعه هم به امامت امیرالمؤمنین اعتقاد دارند و اصل خلافت را می‌پذیرند اما مثلاً در رتبه چهارم یا گروه قلیلی در رتبه سوم قرار می‌دهند. شیعه کسی است که اعتقاد داشته است پس از پیامبر بدون فاصله باید امیر مؤمنان صلوات‌الله‌علیه بر مسند خلافت و امامت امت بنشیند. لذا بدنه‌ی اصلی ،تشیع و پیروان امیر مؤمنان و اهل بیت عصمت و طهارت است که شیعه‌ی اثنی عشریه دوازده امامی است
-----------------
واژه شیعه در قران
مسئله بعدی که میتوان در این مورد مطرح کرد شیعه در قران می باشد :
وقتی به ایات قران مراجعه کنیم در سه آیه مبارکه قرآن کریم واژه شیعه به معنای پیرو به کار رفته. در یک جا هم به معنای گروه یا فرقه به کار رفته است در سه مورد در آیات تعبیر شیعه به معنای پیرو آمده است. از جمله آيه «ان من شیعته لابراهیم» که به خوبی دلالت می‌کند شیعه یعنی پیرو و تابع و فرمانبر و‌ مطیع. واژه شیعة علی معنایش این است: کسی که از امیر مؤمنان در رفتار و احوال و حمایت از حریم آن بزرگوار حمایت می‌کند. این معنی را در لسان روایات به شیعة علی تعبیر کرده‌اند.

 

[مفردمذکرغائب]

امام در مورد این سوال که اولین کسی که واژه شیعه را به کار برد به شهادت بزرگان اهل سنت اولین شخصی که از این اصطلاح استفاده کرد وجود نازنین پیامبر اکرم صلی الله علیه واله می باشد .
که در این پست به بیاناتی که از بزرگان اهل سنت رسیده به چند مورد اشاره میکنم:

ابو حاتم رازی
یکی از علمای قرن سوم و چهارم به نام ابوحاتم رازی ،اصطلاح‌شناس معروف و معتبری است کتابی دارد به نام الزینه. در این کتاب به صراحت بیان می‌کند که واژه شیعه از نخستین نام‌هایی است که در روزگار رسول خدا مطرح گردید و آشکار شد و بر گروه خاصی از صحابه پیامبر واژه شیعه اطلاق گشت.
این اعتراف و نظر یک متخصص معتبر در اصطلاح‌شناسی است. اگر بخواهیم جستجو کنیم و خود این نکته را به دست بیاوریم، می‌بینیم مطلبی که ابوحاتم گفته، در سراسر کتاب‌های روایی شیعه و سنی پراکنده است.
سیوطی در تفسیر درالمنثور
از جمله سیوطی از علمای بنام اهل سنت در این باره در کتاب تفسیر الدرالمنثور در ذیل آیه‌ای‌، روایات متعددی را مطرح می‌کند که در آن‌ها به صراحت نبی گرامی اسلام، شیعیان امیرالمؤمنین را به عنوان شیعه و شیعه علی یاد کرده‌اند. ایشان در ذیل آیه «ان الذین آمنوا و عملواالصالحات اولئک هم خیرالبریه» از جابر بن عبدالله انصاری نقل می‌کند که ما کنار رسول خدا نشسته بودیم. از دور امیر مؤمنان به رسول خدا و به سمت ما آمد. حضرت فرمود: «و الذی نفسی بیده ان هذا و شیعته هم الفائزون یوم القیامه؛ قسم به خدا که جانم به دست اوست! این مرد (علی بن ابیطالب) و شیعه‌اش کسانی هستند که در روز قیامت رستگار هستند». جابربن عبدالله انصاری می‌گوید: تا حضرت این نکته را فرمود این آیه نازل شد: «ان الذین آمنوا و عملوا الصالحات اولئک هم خیرالبریه». روایات مکرر در این باره هست که می توان ادعا کرد حتی نزد اهل سنت متواتر است، و از زبان رسول خدا تصریح شده «خیر البریة که در آیه شریفه آمده، علی بن ابیطالب شیعه‌ی اوست». شاهد در واژه شیعه علی از زبان رسول خدا است.
ابن حجر در صواعق
ابن حجراز علمای اهل سنت است که حتی نسبت به شیعه بسیار بدرفتاری و بدزبانی دارد و بی‌مهری می‌کند. کتاب صواعق از کتبی است که در نقد شیعه و اتهام به تشیع خیلی راه افراط را بعضا در پیش میگیرد.ایشان در همین کتاب از طبرانی(از بزرگان حدیث اهل سنت) نقل می‌کند که حضرت امیرعلیه‌السلام فرمود: رسول‌الله به من فرمود: «یا علی ستقدم علی الله و شیعتک راضین مرضیین؛ ای علی! در روز قیامت تو و شیعه تو به سوی خدا و در پیشگاه ربوبی می‌آيید در حالی که راضی و مرضی هستید. از لطف و نعمت خدا راضی هستید و خداوند هم از شما راضی است.» در این روایت هم تعبیر «علی و شیعته یا شیعتک» آمده است. روایات فراوان در این باب وجود دارد که این معنا را افاده می‌کند.

 

[مفردمذکرغائب]

امام عناوینی همچون عناون شیعه و سنی که امروز شاهد ان هستیم :
با توجه به این که ولایت و امامت ادامه راه رسالت پیامبر می باشد ،پیامبر اکرم ابتدا مامور به تبلیغ خصوصی بود که فقط حضرت علی و حضرت خدیجه کبری را به دین اسلام دعوت میکردند که بعد از سال سوم بعثت پیامبر مامور به تبلیغ علی شدند که در همین راستا از نزدیکان شروع کردند و در واقعه ای معروف به واقعه یوم الدار حضرت سه بار از حضار دعوت کرد و سوال کرد که ایا کسی هست که با حمایت و پشتیبانی از من خلیفه و جانشین و وزیر من شود که در هر سه مورد اقا امیر المومنین اعلام امادگی کرد و کسی دیگر حاضر به حمایت نشد در همین مجلس بود که پیامبر حضرت علی را به عنوان هذا اخی و وارثی و وزیری و وصی و خلیفتی به دیگران معرفی کرد .و در ادامه همین بیان حضرت فرمودند : فاسمعوا له و اطیعوه ،به معرفی حضرت علی ع پرداختند که البته عناوین دیگری به حضرت علی اطلاق کردند مثل انا مدینه العلم و علی بابها ویا اینکه علی تقسیم کننده بهشت و جهنم است و....اینچنین حضرت علی را معرفی کردند (حدیث ثقلین،مباهله،ایات ذوی القربی و تطهیر و اعلام سوره برائت توسط حضرت علی و....)دلیل بر شایستگی حضرت علی ع بود که پیامر اینچنین جایگاه حضرت علی ع را به مردم معرفی کردند و مردم را برای حادثه غدیر اماده میکردند.
در این بین عده ای که جو را علیه خود و ارزوهای خود میدیدند راه دیگری را در پیش گرفتند که از اینجا بود که مسلمانان به دو دسته تقسیم شدند به نام شیعه علی و دشمنان علی .که دشمنان علی در این مدت و تا زمان حیات پیامبر سازمان یافته و تشکیلاتی نبودند و بعد از رحلت پیامبر علنی شد .و حوادثی همچون سقیفه و.. تشیکل شد .
اما اصطلاحات شیعه و سنی :
این دو اصطلاح بعد از کشته شدن خلیفه دوم یعنی عمر صورت گرفت .که به عنوان دو حزب و گروه معروف شدند شیعه علی و سنت شیخین.
دلیل نامگذاری به نام سنت شیخین از این قرار بود که پس از کشته شدن خلیفه‌ی دوم (عمر)،‌ سران سقیفه و بزرگان اقوامی که با خلفای اول و دوم بیعت کرده بودند، نزد امیرالمؤمنین (ع) رفته و به او گفتند: یا علی، اگر بپذیری که بر اساس کتاب خدا، سنت رسول و روش [سنت] شیخین(ابوبکر و عمر) عمل کنی، با تو بیعت می‌کنیم و خلافت را به تو می‌سپاریم. اما حضرت نپذیرفته و فرمودند: من بر اساس کتاب خدا، سنت رسول و اجتهاد خویش عمل خواهم نمود. آنها نیز رفتند و با همین شرایط با عثمان بیعت کردند و از آن پس کسانی که [سنت شیخین، یعنی ابوبکر و عمر] را پذیرفته‌اند، «اهل سنت» نامیده شدند.