هر شخصی که مرتکب گناهی می شود تا وقتی مأیوس نباشد در صدد توبه بر آمده و با استغفار آمرزیده می¬شود ولی شخص مأیوس آمرزیده شدنی نیست زیرا امیدی به آمرزش و مغفرت الهی ندارد تا توبه نماید.
داوند تبارک و تعالی خودش را در قرآن به قبول کننده توبه توصیف می¬فرماید : او کسی است که توبه را از بندگانش میپذیرد و بدیها را میبخشد، و آنچه را انجام میدهید میداند.(سوره شورا آیه 25)
و اسماء شریفه تواب، غفار، غفور، غافرالذنب، قابل التوب را از اسماء خود قرار داده است و به طور عموم گناهکاران را به سوی خود دعوت فرموده و آنها را امر به توبه کرده و برای علاج یأس در این مورد تامل در مفاد این آیه شریفه کافی است که فرمودقُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلی أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ، بگو: ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کردهاید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را میآمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است سوره زمر آیه53
حضرت موسى (علیه السلام) در مناجات خود در كوه طور عرض كرد: یا اله العالمین (اى معبود جهانیان)
ندا آمد: لبیك (نداى تورا پذیرفتم )
سپس عرض كرد: یا اله المحسنین (اى خداى نیكوكاران )
همان جواب را شنید
باز فریاد زد: یا اله المطیعین (اى خداى اطاعت كنندگان)
و برای بار سوم همان پاسخ را شنید
این بار گفت: یا اله العاصین (اى خداى گنهكاران)
ناگهان ندا رسید: لبیك ، لبیك لبیك
موسى (علیه السلام) پرسید: خدایا چرا این بار سه بار پاسخم را دادى ؟!
خطاب آمد: عارفان به معرفت خود، و نیكوكاران و اطاعت كنندگان به نیكى و اطاعت خود، اعتماد دارند، ولى گنهكاران جز به فضل من، پناهى ندارند، اگر از درگاه من ناامید شوند، به درگاه چه كسى پناه ببرند
از کسانی مباش که بدون عمل امید به آخرت دارند و با آرزوهای دور و دراز
توبه را به تأخیر می اندازند.
.
.
.
.
.
لاتَکُن مِمَّن یَرجُو الآخِرَهَ بِغَیرِ عَمَلٍ، و یُرجّی التَّوبَهَ بِطُولِ الآمَلِ؛
امام علی (علیه السلام)
نهج البلاغه، حکمت 142