قسمت دهم:
ابوسفیان های عصر ما و تشیع انگلیسی
امیرالمومنین علیه السلام فرمود: «کیف یهتدی الضلیل مع غفله الدلیل؟» چگونه با وجودِ غفلتِ کسی که راهنمای جامعه است، گمراه می تواند امید به هدایتِ جامعه داشته باشد!؟ «کیف یصلح غیره من لم یصلح نفسه؟» چگونه می تواند اصلاح کند دیگری را آنکه هنوز نفس خود را اصلاح نکرده است!؟
ائمه مظلوم ما.gif "علیهم السلام :S (31):")
مفاهیمِ کلّی و اصولی و راهبردیِ اسلام را هیچگاه به صورت فرقه ای و گروهکی معنا نکرده اند. اگر از هدایت، حرف می زنند منظورشان هدایت الهی و «جهانی» است. اگر از اصلاح... اگر از موعود... اگر از امنیت... اگر از عدل... اگر از هرچیزی صحبت می کنند معنای جهانشمول آن مفهوم را مدّ نظر قرار می دهند. یکی از نشانه های درستی و کمال دین ها عمومی و جهانی دیدن قواعد زندگی است. کاری که قرآن و ائمه مظلوم انجام داده اند.
اصولا وجود نگاه فرقه ای و یا عصبه ای به تشیّع و یا نگرش گروهکی و نژادپرستانه به اسلام نوعی بیماری است؛ بیماریِ منحوسی که ناشی از امام نشناسی می باشد و باعث تفرقه... چیزی که امروز از آن به تشیع انگلیسی یاد می کنیم.
چند شخصیت حاضر در وقایع صدر اسلام، نمایندگان تاریخیِ تشیع انگلیسی هستند! دست کم، نویسنده این سطور، هرگاه به این اتفاقات و این اشخاص می رسد احساس می کند با عوامل جریان سازِ تشیع انگلیسی مواجه شده است.
یکی از آنها شخصیت نحس و لعنت شده و مطرودِ «ابوسفیان» است. که در هنگامه ی فتنه ی سقیفه، به درِ خانه ی علی علیه السلام می آید و اعلام بیعت و سرسپردگی می کند و حتی ادعا می کند که حاضر است برای رسیدنِ علی به حقّ خود (یعنی خلافت) تجهیزات و ثروتش را در اختیار او بگذارد (قدرت رسانه ای فوق العاده او را نیز به این پیشنهاد ها اضافه کنید!) اما غضبِ حیدر کرّار چنان راهِ این فتنه گریِ موذیانه و مضاعف در دورانِ فتنه را می گیرد که ملعونی چون ابوسفیان دیگر جرات طرح چنین پیشنهاد هایی را به خود نمی دهد.
آری... ابوسفیان های عصرِ ما که چکیده ی تشیع انگلیسی هستند دائماً بذر اختلاف و کینه و کدورت و تفرقه را در میان مسلمانان می کارند... می بینید که بسط ایام فاطمیه علیهاسلام برای دفع منافقان عصر انفجار اطلاعات، چقدر مناسب است... هنوز فاطمه علیهاسلام با اینکه قامتش از بار زخم ها خمیده است، برای پاک کردن خانه ی امیرالمومنین علیه السلام جاروی حکمت به دست گرفته است... هنوز هم فاطمیه، بهترین پاک کننده اسلام است!
ابوسفیان های عصر ما و تشیع انگلیسی
امیرالمومنین علیه السلام فرمود: «کیف یهتدی الضلیل مع غفله الدلیل؟» چگونه با وجودِ غفلتِ کسی که راهنمای جامعه است، گمراه می تواند امید به هدایتِ جامعه داشته باشد!؟ «کیف یصلح غیره من لم یصلح نفسه؟» چگونه می تواند اصلاح کند دیگری را آنکه هنوز نفس خود را اصلاح نکرده است!؟
ائمه مظلوم ما
مفاهیمِ کلّی و اصولی و راهبردیِ اسلام را هیچگاه به صورت فرقه ای و گروهکی معنا نکرده اند. اگر از هدایت، حرف می زنند منظورشان هدایت الهی و «جهانی» است. اگر از اصلاح... اگر از موعود... اگر از امنیت... اگر از عدل... اگر از هرچیزی صحبت می کنند معنای جهانشمول آن مفهوم را مدّ نظر قرار می دهند. یکی از نشانه های درستی و کمال دین ها عمومی و جهانی دیدن قواعد زندگی است. کاری که قرآن و ائمه مظلوم انجام داده اند.اصولا وجود نگاه فرقه ای و یا عصبه ای به تشیّع و یا نگرش گروهکی و نژادپرستانه به اسلام نوعی بیماری است؛ بیماریِ منحوسی که ناشی از امام نشناسی می باشد و باعث تفرقه... چیزی که امروز از آن به تشیع انگلیسی یاد می کنیم.
چند شخصیت حاضر در وقایع صدر اسلام، نمایندگان تاریخیِ تشیع انگلیسی هستند! دست کم، نویسنده این سطور، هرگاه به این اتفاقات و این اشخاص می رسد احساس می کند با عوامل جریان سازِ تشیع انگلیسی مواجه شده است.
یکی از آنها شخصیت نحس و لعنت شده و مطرودِ «ابوسفیان» است. که در هنگامه ی فتنه ی سقیفه، به درِ خانه ی علی علیه السلام می آید و اعلام بیعت و سرسپردگی می کند و حتی ادعا می کند که حاضر است برای رسیدنِ علی به حقّ خود (یعنی خلافت) تجهیزات و ثروتش را در اختیار او بگذارد (قدرت رسانه ای فوق العاده او را نیز به این پیشنهاد ها اضافه کنید!) اما غضبِ حیدر کرّار چنان راهِ این فتنه گریِ موذیانه و مضاعف در دورانِ فتنه را می گیرد که ملعونی چون ابوسفیان دیگر جرات طرح چنین پیشنهاد هایی را به خود نمی دهد.
آری... ابوسفیان های عصرِ ما که چکیده ی تشیع انگلیسی هستند دائماً بذر اختلاف و کینه و کدورت و تفرقه را در میان مسلمانان می کارند... می بینید که بسط ایام فاطمیه علیهاسلام برای دفع منافقان عصر انفجار اطلاعات، چقدر مناسب است... هنوز فاطمه علیهاسلام با اینکه قامتش از بار زخم ها خمیده است، برای پاک کردن خانه ی امیرالمومنین علیه السلام جاروی حکمت به دست گرفته است... هنوز هم فاطمیه، بهترین پاک کننده اسلام است!
