7 - وفاداری:
«ان الذین یبایعونک انما یبایعون الله یدالله فوق ایدیهم فمن نکث فانما ینکث علی نفسه و من او فی بما عاهد علیه الله فسیؤتیه اجرا عظیما (31) ; در حقیقت کسانی که با تو بیعت می کنند، جز این نیست که با خدا بیعت می کنند . دست خدا بالای دستهای آنان است، پس هر
که پیمان شکنی کند، تنها به زیان خود پیمان می شکند و هر که بر آنچه با خدا عهد بسته است، وفادار بماند، به زودی خدا پاداشی بزرگ به او می بخشد» .
وفاداری نسبت به پیمانی که انسان با خدا و امت با امام می بندد، از مهمترین عوامل پیروزی انسان و جامعه است، چه بسیارند افرادی که در رفاه و آسایش داد عهد و وفا سر می دهد، اما هنگامی که در کوره ی آزمایش جای می گیرند پیمان می شکنند . امام حسین علیه السلام هنگام ورود به کربلا این حقیقت را چنین بیان کرد:
«الناس عبیدالدنیا والدین لعق علی السنتهم یحوطونه مادرت معایشهم فاذا محصوا بالبلاء قل الدیانون (32) ; مردم بندگان دنیایند و دین لقلقه ی زبانشان است . تا هنگامی که معیشتشان فراهم باشد، گرد دین می چرخند . اما آن گاه که کوره ی آزمایش به میان آید، دینداران کم هستند .»
اما عاشوراییان وفادار، مصداق واقعی «ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا» شدند .
روز نخست چون دم رندی زدیم وعشق
شرط آن بود که جز ره این شیوه نسپریم (33)
و شب عاشورا هنگامه ی اظهار وفاداری بود . در آن حلقه ی عاشقانه، امام علیه السلام هر آنچه را که فردا رخ می داد، با زلالی تمام به یارانش فرمود، و پیمان خویش را برداشت و از آنان خواست تا او را تنها بگذارند، اما همه ی رادمردان اعلان وفاداری کردند . که امام مدال پرافتخار وفاداری را زینت بخش سینه هایشان کرد و فرمود: «اما بعد فانی لااعلم اصحابا او فی و لاخیرا من اصحابی و لااهل بیت ابر و لااوصل من اهل بیتی جزاکم الله عنی خیرا (34) ; اما بعد; به درستی من یارانی باوفاتر و بهتر از اصحابم نمی شناسم و اهل بیتی نیکو و نزدیکتر از اهل بیتم سراغ ندارم . خدا از طرف من جزای خیر به شما دهد!»
دامن دولت به صد خون دل افتاد به دست
به فسونی که کند خصم، رها نتوان کرد (35)