سوال – در مورد مشکلاتی که نگاه کردن زیاد تلویزیون در کودکان ایجاد می کند توضیحاتی بفرمایید.
پاسخ – وقتی مصرف رسانه بالا می رود، در رندگی ما تاثیراتی دارد و اولین تاثیر آن در مورد خواب بچه ها است که خواب آنها کم می شود. و در نتیجه خواب پدر و مادرها هم کم می شود. محققان استرالیایی تحقیقاتی کرده اند که وقتی فردی خوابش کم می شود و از خواب بیدار می شود، احساس می کند که سرش به جایی خورده یا ضربه مغزی شده و درد می کند. در تحقیقات به این نتیجه رسیده اند که وقتی کسی میزان خوابش کم می شود، ماده ای در مغزش ترشح می شود که آن ماده وقتی ترشح می شود که انسان دچار ضربه ی مغزی می شود. البته میزان موادی که در هنگام کم خوابی ترشح می شود کمتر از زمانی است که فرد دچار ضربه مغزی شده ولی همان ماده است. پس اختلالت در خواب بعنوان یکی از معضلات تلویزیونی شدن خانواده هاست. بحث ما اختصاص به ماهواره ندارد. وقتی میزان مصرف رسانه (ماهواره ،تلویزیون ،رادیو، اینترنت ،تلفن همراه و نرم افزارهایی که در تلفن همراه است)در خانوادها بالا برود مشکلاتی ایجاد می کند.
یکی از مشکلات که خودش را در حوزه ی بچه ها نشان می دهد عوض شدن مربی است. آیا کسی تردید دارد که مربی بچه ها باید پدر ومادر باشد ؟پدر و مادرها سه تا ویژگی دارند که هیچ موجود دیگری ندارد :پدر و مادرها بچه ها را دوست دارند. این تعلق خاطری است که خداوند در وجود آنها گذاشته است. بچه ها از گوشت و پوست پدرو مادر هستند ، هر چقدر هم که با هم مشکل داشته باشند همدیگر را دوست دارند .دیگر اینکه پدر و مادرها دائما با بچه هایشان در ارتباط هستند،یک ارتباط حقیقی نه مجازی. نتیجه ی این ارتباط ،یک شناخت جزئی و فردی است نه یک شناخت کلی. آیا تلویزیون می تواند این سه تا ویژگی را با هم داشته باشد؟ تلویزیون به خانه ی ما می آید ولی در خانه ی ما نیست زیرا این یک ارتباط مجازی است و ما مجری برنامه ها را نمی بینیم. رابطه ی عاطفی تلویزیون با بچه ها یک رابطه ی عاطفی مجازی است. مجریان و برنامه سازان بچه ها را دوست دارند ولی در برقراری ارتباط عاطفی کاملا محدود هستند. این برنامه ها( تلویزیون و ماهواره) برای همه ی بچه ها ساخته می شود نه برای یک بچه. بچه ی ما با بچه های دیگر متفاوت است. ممکن است که مسئله ای باشد که ما نباید دیروز به فرزندمان می گفتیم ولی باید امروز به او بگوییم. تلویزیون این محدودیت ها را دارد و نمی تواند اینها را در نظر بگیرد. تلویزیون یک وسیله ی ارتباط جمعی عمومی است.
پاسخ – وقتی مصرف رسانه بالا می رود، در رندگی ما تاثیراتی دارد و اولین تاثیر آن در مورد خواب بچه ها است که خواب آنها کم می شود. و در نتیجه خواب پدر و مادرها هم کم می شود. محققان استرالیایی تحقیقاتی کرده اند که وقتی فردی خوابش کم می شود و از خواب بیدار می شود، احساس می کند که سرش به جایی خورده یا ضربه مغزی شده و درد می کند. در تحقیقات به این نتیجه رسیده اند که وقتی کسی میزان خوابش کم می شود، ماده ای در مغزش ترشح می شود که آن ماده وقتی ترشح می شود که انسان دچار ضربه ی مغزی می شود. البته میزان موادی که در هنگام کم خوابی ترشح می شود کمتر از زمانی است که فرد دچار ضربه مغزی شده ولی همان ماده است. پس اختلالت در خواب بعنوان یکی از معضلات تلویزیونی شدن خانواده هاست. بحث ما اختصاص به ماهواره ندارد. وقتی میزان مصرف رسانه (ماهواره ،تلویزیون ،رادیو، اینترنت ،تلفن همراه و نرم افزارهایی که در تلفن همراه است)در خانوادها بالا برود مشکلاتی ایجاد می کند.
یکی از مشکلات که خودش را در حوزه ی بچه ها نشان می دهد عوض شدن مربی است. آیا کسی تردید دارد که مربی بچه ها باید پدر ومادر باشد ؟پدر و مادرها سه تا ویژگی دارند که هیچ موجود دیگری ندارد :پدر و مادرها بچه ها را دوست دارند. این تعلق خاطری است که خداوند در وجود آنها گذاشته است. بچه ها از گوشت و پوست پدرو مادر هستند ، هر چقدر هم که با هم مشکل داشته باشند همدیگر را دوست دارند .دیگر اینکه پدر و مادرها دائما با بچه هایشان در ارتباط هستند،یک ارتباط حقیقی نه مجازی. نتیجه ی این ارتباط ،یک شناخت جزئی و فردی است نه یک شناخت کلی. آیا تلویزیون می تواند این سه تا ویژگی را با هم داشته باشد؟ تلویزیون به خانه ی ما می آید ولی در خانه ی ما نیست زیرا این یک ارتباط مجازی است و ما مجری برنامه ها را نمی بینیم. رابطه ی عاطفی تلویزیون با بچه ها یک رابطه ی عاطفی مجازی است. مجریان و برنامه سازان بچه ها را دوست دارند ولی در برقراری ارتباط عاطفی کاملا محدود هستند. این برنامه ها( تلویزیون و ماهواره) برای همه ی بچه ها ساخته می شود نه برای یک بچه. بچه ی ما با بچه های دیگر متفاوت است. ممکن است که مسئله ای باشد که ما نباید دیروز به فرزندمان می گفتیم ولی باید امروز به او بگوییم. تلویزیون این محدودیت ها را دارد و نمی تواند اینها را در نظر بگیرد. تلویزیون یک وسیله ی ارتباط جمعی عمومی است.