نگاهی به رخدادهای آخرالزمان از منظر قرآن - بخش 2

[Ali]

دابه الارض در روایات
در برخی روایات آمده است: هنگامی که عیسی علیه السلام به همراه مسلمانان مشغول طواف به دور کعبه است، زمین زیر پای آن ها لرزیده و صفا را می شکافد و در آغاز سر دابّه که کرک و مو دارد و سپس تمام بدن از صفا خارج می شود. نه کسی را یارای گرفتن آن است و نه گریز از آن(110). به هم راه دابّه، انگشتر سلیمان و عصای موسی علیه السلام است. مردم از ترس آن به مسجدالحرام پناه می برند، اما او معترض کسی نمی شود. با هر ملیتی به زبان خودشان صحبت می کند و به حقانیت اسلام و بطلان سایر ادیان گواهی می دهد. دابّه عصای خود را روی پیشانی مسلمان می گذارد و چهره مؤمن به سان ستاره ای درخشان روشن می گردد و بین چشمانش می نویسد این مؤمن است. او انگشتر سلیمان را بر پیشانی کافر می گذارد و نقطه ای تاریک و سیاه ظاهر شده، روی آن می نویسد: این کافر است. بدین ترتیب صف مؤمنان حقیقی را از کافران جدا می سازد.(111)

 

[Ali]

ماهیت دابّه الارض
در بیش تر روایات اهل سنت، دابّه، حیوانی عجیب الخلقه دارای چهار پا، سری هم چون سر گاو، چشمی هم چون چشم خوک و گوشی به سان گوش فیل ترسیم شده است.(112)
برخی از مفسران با استناد به اطلاق دابه بر حیوان و نیز دلالت سخن گفتن حیوان بر معجزه، حیوانی بودن دابّه را ترجیح داده اند(113)، اما افزون بر مواردی اندک در روایات اهل سنت، در همه روایات و تفاسیر شیعه دابّه به انسان و شخص حضرت امیر علیه السلام تفسیر شده است. در تفسیر قرطبی آمده است: ماوردی از محمد بن کعب روایت می کند که از علی علیه السلام سؤال شد: دابه چیست؟
علی علیه السلام فرمود:
اما و الله ما لها ذنب و ان لها لحیه؛
سوگند به خدا دابه دارای دم نیست، بلکه دارای محاسن است.

: tasavir 31:​

ماوردی می گوید: این کلام به انسان بودن دابّه اشاره دارد، هر چند بدان تصریح نشده است. قرطبی می گوید: برخی مفسران متأخر، مقصود از دابه را انسان متکلمی دانسته اند که با اهل بدعت و کفر به مناظره می پردازد.(114)
در روایتی آمده است: پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم علی علیه السلام را در حالی که روی شن دراز کشیده بود بیدار کرد و فرمود: یا دابه الارض! آن گاه خطاب به اصحاب فرمود: این نام مخصوص علی علیه السلام است.(115)
اصبغ بن نباته می گوید: نزد امیرمؤمنان رفتم، در حالی که مشغول خوردن نان، سرکه و روغن بود. پرسیدم: مقصود از دابّه چیست؟ فرمود: او دابه ای است که نان، سرکه و روغن می خورد.(116) بنابراین، خروج دابه الارض که احتمال دارد علی علیه السلام باشد، از مسلمات است.

 

[Ali]

8. رجعت
« و یومَ نَحْشُرُ من کلّ اُمّهٍ فوجاً ممّنْ یُکذّبُ بآیاتِنا فَهُم یوزَعون»(117)؛

و آن روز که از هر امتی، گروهی از کسانی را که آیات ما را تکذیب کرده اند محشور می گردانیم، پس آنان نگه داشته می شوند تا همه به هم بپیوندند.
این آیه از حشر گروهی از تکذیب کنندگان از میان هر امت خبر می دهد و به سه دلیل مقصود از آن، گرد هم آمدن در قیامت نیست:

الف)حشر در قیامت همگانی است و هیچ کس از آن مستثنا نیست(118)، در حالی که طبق مفاد این آیه، تنها گروهی خاص از هر امت محشور می شوند(119).

ب)این آیه پس از آیه دابه الارض آمده که نشان گر وقوع چنین حشری هم زمان یا پس از خروج دابه الارض است و از آن جا که خروج دابه الارض از رخدادهای آخرالزمان و پیش از قیامت است، می توان نتیجه گرفت که این حشر پیش از قیامت رخ می دهد.

:ajjel04:​

ج)در چند آیه پس از آن، از دمیدن در صور سخن به میان آمده است. نظم منطقی ایجاب می کند که این آیه ناظر به حوادث پیش از قیامت است.(120)
بر اساس روایات اهل بیت در آخرالزمان و پس از استقرار حکومت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف خداوند گروهی از مؤمنان صالح و جمعی از کافران و جنایت پیشگان تاریخ را زنده می کند تا با کیفر کافران و ستم کاران به دست صالحان، ضمن انتقام از آنان دل مؤمنان را شادمان سازد.

رجعت از عقاید اختصاصی شیعه است و متکلمان شیعه ضمن تأکید بر امکان رجعت و وقوع آن در برخی از اقوام پیشین مانند زنده شدن اصحاب کهف پس از گذشت سال های متمادی، رجعت گروهی از بنی اسرائیل پس از مرگ در کوه طور و... و با استناد به آیه مزبور و روایات اهل بیت وقوع آن را در آخرالزمان حتمی می دانند، در عین حال معتقدند رجعت جزو اصول عقاید شیعه نیست و انکار آن خدشه ای به عقیده نمی رساند.(121)

 

[Ali]

پینوشتها:

56.سوره سبأ، آیه 51.
57.جامع البیان، ج12، ص 130.
58.همان، ص 129.
59.همان.
60.همان، ص 130؛ مجمع البیان، ج8، ص 229؛ بحارالانوار، ج33، ص 157-158 و ج52، ص 185.
61.المیزان، ج16، ص 390.
62.همان، ص 391.
63.سوره نساء، آیه 47.
64.کتاب الغیبه، ص 152؛ معجم احادیث الامام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، ج5، ص 24.
65.سوره انعام، آیه 65.
66.بحارالانوار، ج52، ص 182.
67.همان، ص 186؛ یوم الخلاص، ص 576.
68.کتاب الغیبه، ص 164؛ بحارالانوار، ج52، ص 249؛ یوم الخلاص، ص 576-584؛ جامع البیان، ج12، ص 129؛ عصر ظهور، ص 123-156.
69.سوره غافر، آیه 56.
70.کشف الاسرار، ج8،ص 482.
71.سوره انعام،آیه 158.
72.مجمع البیان، ج4، ص 201.
73.سوره آل عمران، آیه 55.
74.جامع البیان، ج4، ص 395-396.
75.«قطعاً آفرینش آسمان ها و زمین بزرگ تر[ و شکوه مندتر] از آفرینش مردم است.»(سوره غافر، آیه 57).
76.کشف الاسرار، ج8، ص 484.
77.پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:« یا ایّها الناسَ إنها لم تکن فتنه فی الارضِ اعظم من فتنه الدجّال و إنّ الله تعالی لم یبعَث نبیّاً الا حذّره امّته»(معجم احادیث الامام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، ج2، ص 12).
78.کشف الاسرار، ج8، ص 919.
79.همان، ج2، ص 142-143؛ تفسیر القرآن العظیم، ج6، ص 592-595؛ اشراط الساعه، ص 70-84.
80.سوره آل عمران، آیه 55.
81.جامع البیان، ج3، ص 394-397.
82.همان، ص 395-396.
83.سوره نساء،آیه 157-158.
84.سوره نساء، آیه 159.
85.مجمع البیان، ج3، ص 211؛ جامع البیان، ج4، ص 25-29.
86.مجمع البیان،ج3، ص 211؛ تفسیرالقمی، ج1، ص 158؛ تفسیر تبیان، ج3، ص 386؛ المیزان، ج5، ص 135.
87.مجمع البیان، ج3، ص 211.
88.سوره زخرف، آیه 61.
89.جامع البیان،، ج13، ص 115؛ کشف الاسرار، ج9، ص 74؛ الجامع لاحکام القرآن، ج16، ص 70.
90.جامع البیان، ج13، ص 116؛ کشف الاسرار، ج9، ص 74؛ الجامع لاحکام القرآن، ج16، ص 70.
91.کشف الاسرار، ج2، ص 143؛ تفسیر القرآن العظیم، ج6، ص 591-596.
92.الجدید فی تفسیر القرآن، ج2، ص 395.
93.اشراط الساعه، ص90.
94.همان، ص 90-91.
95.«لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِلَّذِینَ آمَنُوا ...قَالُوا إِنَّا نَصَارَى »؛« و قطعاً کسانی را که گفتند: ما نصرانی هستیم، نزدیک ترین مردم در دوستی با مؤمنان خواهی یافت.»(سوره مائده، آیه 82).
96.«وَ إِذَا سَمِعُوا مَا أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَى أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاکْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِینَ » ؛«و چون آن چه را به سوی این پیامبر نازل شده، بشنوند، می بینی بر اثر آن حقیقتی که شناخته اند، اشک از چشم هایشان سرازیر می شود. می گویند: پروردگارا، ما ایمان آورده ایم؛ پس ما را در زمره گواهان بنویس».(سوره مائده، آیه 83).
97.سوره کهف، آیه 99.
98.سوره انبیاء،آیه 96.
99.نک: سوره کهف، آیه 92-93.
100.نک: سوره کهف، آیه 97-99.
101. نک: المیزان، ج13، ص 395-396.
102.یوم الخلاص، ص 492؛ الاشاعه لاشراط الساعه، ص 229-230.
103. المیزان، ج13، ص 396-397.
104. برای آشنایی بیشتر با روایات یأجوج و مأجوج، نک: الکافی، ج8، ص 220، حدیث یأجوج و مأجوج، بحارالانوار، ج6، ص 295، باب اشراط الساعه؛ یأجوج و مأجوج فتنه الماضی و الحاضر و المستقبل.
105.نهج البلاغه، خطبه 128.
106.الدرالمنثور، ج17، ص 676-677.
107.سوره نمل، آیه 82.
108.جامع البیان، ج11، ص 19-20؛ المیزان، ج7، ص 391.
109.اشراط الساعه، ص 108-107؛ الاشاعه فی اشراط الساعه، ص 261-266؛ معجم احادیث الامام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، ج2، ص 163-194(در این کتاب مصادر روایی و تفسیری حدیث دابه الارض آمده است.)
110.جامع البیان، ج4، ص 135-136؛ مجمع البیان، ج5، ص 599.
111.کشف الاسرار، ج7، ص 256-258؛ الجامع لاحکام القران، ج13، ص 156-157؛ مفاتیح الغیب، ج24، ص 572.
112.الجامع لاحکام القران، ج13، ص 156.
113.همان، ص 157.
114.همان، ص 156-157.
115.البرهان، ج6، ص 36.
116.همان، ص 38. برای آگاهی بیشتر با این گونه روایات، نک: معجم احادیث الامام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، ج2، ص 193، من احادیث الشیعه فی دابه الارض.
117.سوره نمل، آیه 83.
118.نک: سوره کهف، آیه 47.
119.البرهان، ج6، ص 36.
120.الالهیات، ج2، ص 791؛ المیزان، ج15، ص 397.
121.برای آگاهی بیش تر درباره رجعت، نک: المسائل السرویه، ص 30-36؛ رسائل المرتضی، ج1، ص 124-125؛ الفصول المختاره: ص 153-158؛ اوائل المقالات، ص 78-79؛ الاعتقادات، ص 60-64؛ الالهیات، ج2، ص 788-790.

 

[Ali]

منابع تحقیق:
1. الاشاعه لاشراط الساعه، محمد بن عبدالرسول شهرزوری، دمشق، دارالهجره، 1416ق.
2.اشراط الساعه الصغری و الکبری، شیخ عزالدین حسین، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1413ق.
3. الاعتقادات فی دین الامامیه، محمد بن علی بن بابویه القمی(شیخ صدوق)، قم، دارالمفید، چاپ دوم، 1414ق.
4. اوائل المقالات، محمد بن نعمان(شیخ مفید)، بیروت، دارالمفید، چاپ دوم، 1414ق.
5. بحارالانوار الجامعه لدرر اخبار الائمه الاطهار ، محمدباقر مجلسی، بیروت، مؤسسه الوفاء، 1403ق.
6. البرهان فی تفسیر القرآن، سیدهاشم بن سلیمان بحرانی، قم، مؤسسه البعثه مرکز الطباعه و النشر، 1373ش.
7. پیام قرآن، ناصر مکارم شیرازی و دیگران، قم، انتشارات نسل جوان، 1373ش.
8.التبیان فی تفسیر القرآن، محمد بن حسن طوسی، قم، انتشارات جامعه مدرسین، 1413ق.
9.تفسیر الصافی، محمدمحسن فیض کاشانی، بیروت، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، 1402ق.
10.تفسیر العیاشی، محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی، تهران، المکتبه العلمیه الاسلامیه، بی تا.
11.تفسیر القرآن العظیم، عمادالدین اسماعیل ابن کثیر، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی تا.
12.تفسیر القمی، علی بن ابراهیم قمی، تصحیح: سیدطیب جزائری، قم، مؤسسه دارالکتاب، چاپ سوم، 1404ق.
13.التفسیر الکبیر(مفاتیح الغیب)، محمد بن عمر فخر رازی، بیروت، دارالفکر، 1423ق.
14.تفصیل وسائل الشیعه إلی تحصیل الشریعه، محمد بن حسن حرّ عاملی، تهران، کتاب فروشی اسلامیه، چاپ ششم، 1367ش.
15.جامع البیان عن تأویل آی القرآن، ابن جریر طبری، بیروت، دارالفکر، 1415ق.
16.الجامع الصحیح(صحیح بخاری)، محمد بن اسماعیل بخاری،بیروت، دارالفکر، 1401ق.
17.الجامع الصحیح(صحیح مسلم)، محمد بن مسلم حجاج قشیری، بیروت، دارالفکر، بی تا.
18.الجدید فی تفسیر القرآن، محمد سبزواری نجفی، مؤسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت ؛
19.دائره المعارف بزرگ اسلامی، محمدکاظم بجنوردی، تهران، مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374ش.
20.دائره المعارف قرآن، مرکز معارف قرآن، قم، انتشارات بوستان کتاب، 1382ش.
21.الدر المنثور فی تفسیر المأثور، جلال الدین سیوطی، دار احیاء التراث العربی، 1421ق.
22.رسائل الشریف المرتضی، علی بن حسین موسوی(سیدمرتضی)، قم، دارالکتاب الاسلامی، 1379ش.
23.روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم و السبع المثانی، سید محمود آلوسی، بیروت، دارالفکر، بی تا.
24.عصر ظهور، علی کورانی،، تهران، انتشارات سازمان تبلیغات اسلامی، 1379ش.
25.الفصول المختاره، محمد بن محمد بن نعمان(شیخ مفید)، تحقیق: سیدعلی میرشریفی، بیروت، دارالمفید، چاپ دوم، 1414ق.
26.الکافی، محمد بن یعقوب کلینی، تحقیق: علی اکبر غفاری، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوم، 1388ق.
27.کتاب الغیبه، محمد بن ابراهیم نعمانی، قم، انوارالهدی، 1422ق.
28.کتاب مقدس، عهد قدیم(فارسی)، جمعیت یریتش وفورن، لندن، 1993م.
29.الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، محمد بن عمر زمخشری، بیروت، دارالکتب العلمیه، بی تا.
30.کشف الاسرار و عده الابرار، احمد بن محمد میبدی، تحقیق: علی اصغر حکمت، تهران، انتشارات ابن سینا، 1381ش.
31.کمال الدین و تمام النعمه، محمد بن علی بن بابویه(شیخ صدوق)، قم، انتشارات جامعه مدرسین، 1405ق.
32.مجمع البیان فی علوم القرآن، امین الاسلام طبرسی، تهران، انتشارات ناصرخسرو، بی تا.
33.محاضرات فی الالهیات، جعفر سبحانی، قم، المرکز العالمی للدراسات الاسلامیه، 1411ق.
34.المسائل السرویه، محمد بن محمد بن نعمان(شیخ مفید)، قم، کنگره جهانی شیخ مفید، بی تا.
35.معجم احادیث الامام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، علی کورانی، قم، مؤسسه معارف اسلامی، 1411ق.
36.المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، قم، انتشارات جامعه مدرسین، بی تا.
37.نورالثقلین، عبد علی بن جمعه عروسی حویزی، قم، مؤسسه اسماعیلیان، 1415ق.
38.وسائل الشیعه، محمد بن حسن حرّ عاملی، تحقیق: مؤسسه آل البیت ، قم: مؤسسه آل البیت ، چاپ اول، 1409ق.
39.یأجوج و مأجوج فتنه الماضی و الحاضر و المستقبل، شفیع ماحی احمد، بیروت، دار ابن حزم، چاپ دوم، 1422ق.
40.یوم الخلاص فی ظل القائم المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، کامل سلیمان، بیروت، دارالکتاب اللبنانی، 1402ق.

 

[ایرانی اسلامی]

مردم از ترس آنان به خانه های خود پناه می برند، اما آن ها به هر منطقه ای که می رسند به کشتار و غارت می پردازند و چنان از خلایق می کشند که می گویند: ما تمام اهل زمین را کشته ایم، حال نوبت آسمانیان است. آن گاه تیری به سوی آسمان رها می کنند و آن تیر آغشته به خون باز می گردد و آنان گمان می کنند که به مقصود خود نایل شده اند، تا آن که به منطقه فلسطین می رسند. در این هنگام عیسی علیه السلام به هم راه مسلمانان بالای کوه سینا پناه گرفته اند. عیسی علیه السلام برای نابودی آنان دست به دعا برمی دارد و خداوند به کرم هایی فرمان می دهد که وارد بینی آن ها شده و گردن هایشان را بخورند. صبح هنگام همه آن ها می میرند و بوی تعفن اجسادشان تمام زمین را فرامی گیرد. پرندگان از آسمان فرود می آیند و با منقارهای خود آنان را به دریا می افکنند و بارانی سیل آسا زمین را از لاشه آن ها شست و شو می دهد(106). بدین ترتیب ماجرای طغیان یأجوج و مأجوج با نابودی آن ها پایان می پذیرد.

[/quote]

بسم الله الرحمن الرحیم
این جا گفتید که پرنده ها جنازه هاشون رو برمی دارن و می برن تو دریا میندازن.
بعد قبلش گفتید هیکل اونها خیلی بزرگتر بوده
پس نتیجه می گیریم که این پرنده ها بسیار بزگتر از اونا بودن که تونستن اینا رو حمل کنن
خوب یه سوال داشتم اسم این پرنده ها نمیدونید چیه؟ ایا الانم هستند یا نه؟
ممنون.​