يــا ايــها الذين آمَنُــــوا ...

بابک

مدیر تالار قرآن
"بازنشسته"
:god1:



در این مطلب آیاتی که با عبارت
يا ايها الذين آمَنُوا شروع شده اند و خداوند تبارک و تعالی ایمان آورندگان را خطاب قرارداده است، گذاشته میشود.



آیه اول : 104 سوره بقره

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَقُولُوا راعِنا وَ قُولُوا انْظُرْنا وَ اسْمَعُوا وَ لِلْکافِرينَ عَذابٌ أَليمٌ



ترجمه: ای افراد باایمان! ( هنگامی که از پیغمبر تقاضای مهلت برای درک آیات قرآن می کنید ) نگویید: «راعنا» بلکه بگویید: «انظرنا». ( زیرا کلمه اول ، هم به معنی «ما را مهلت بده!» ، و هم به معنی «ما را تحمیق کن!» می باشد و دستاویزی برای دشمنان است. ) و ( آنچه به شما دستور داده می شود ) بشنوید! و برای کافران ( و استهزاکنندگان ) عذاب دردناکی است.



نکته: بی احترامی به پیامبر(ص)

یهودیان وقتى به رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) مى‏رسیدند، مى‏گفتند: «راعنا» و به ظاهر وانمود مى‏کردند که منظورشان رعایت ادب است، ولى منظور واقعیشان ناسزا بود و لذا خداى تعالى براى بیان منظور واقعى آنان این آیه را فرستاد: «مِنَ الَّذِینَ هادُوا یُحَرِّفُونَ الْکَلِمَ عَنْ مَواضِعِهِ وَ یَقُولُونَ سَمِعْنا وَ عَصَیْنا وَ اسْمَعْ غَیْرَ مُسْمَعٍ وَ راعِنا» (نسا/46) الخ و چون منظور واقعى یهود روشن شد در آیه مورد بحث مسلمانان را نهى کرد از اینکه دیگر کلمه «راعنا» را به کار برند و بلکه به جاى آن چیز دیگر بگویند، مثلا بگویند: «انظرنا» یعنى کمى ما را مهلت ده.



شان نزول
برخى از مسلمانان براى اینکه سخنان پیامبر را خوب درک کنند، درخواست مى‏کردند که آن حضرت با تأنّى و رعایت حال آنان سخن بگوید. این تقاضا را با کلمه «راعنا» مى‏گفتند. یعنى مراعاتمان کن. ولى چون این تعبیر در عرف یهود، نوعى دشنام تلقى مى‏شد، آیه نازل شد که بجاى «راعنا» بگویید: «انظرنا» تا دشمن سوء استفاده نکند.
 

montazer

ناظر کل
پرسنل مدیریت
"ناظر کل"
آیه اول : 104 سوره بقره

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَقُولُوا راعِنا وَ قُولُوا انْظُرْنا وَ اسْمَعُوا وَ لِلْکافِرينَ عَذابٌ أَليمٌ



ترجمه: ای افراد باایمان! ( هنگامی که از پیغمبر تقاضای مهلت برای درک آیات قرآن می کنید ) نگویید: «راعنا» بلکه بگویید: «انظرنا». ( زیرا کلمه اول ، هم به معنی «ما را مهلت بده!» ، و هم به معنی «ما را تحمیق کن!» می باشد و دستاویزی برای دشمنان است. ) و ( آنچه به شما دستور داده می شود ) بشنوید! و برای کافران ( و استهزاکنندگان ) عذاب دردناکی است.
نکته: بی احترامی به پیامبر(ص)
یهودیان وقتى به رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) مى‏رسیدند، مى‏گفتند: «راعنا» و به ظاهر وانمود مى‏کردند که منظورشان رعایت ادب است، ولى منظور واقعیشان ناسزا بود و لذا خداى تعالى براى بیان منظور واقعى آنان این آیه را فرستاد: «مِنَ الَّذِینَ هادُوا یُحَرِّفُونَ الْکَلِمَ عَنْ مَواضِعِهِ وَ یَقُولُونَ سَمِعْنا وَ عَصَیْنا وَ اسْمَعْ غَیْرَ مُسْمَعٍ وَ راعِنا» (نسا/46) الخ و چون منظور واقعى یهود روشن شد در آیه مورد بحث مسلمانان را نهى کرد از اینکه دیگر کلمه «راعنا» را به کار برند و بلکه به جاى آن چیز دیگر بگویند، مثلا بگویند: «انظرنا» یعنى کمى ما را مهلت ده.


شان نزول برخى از مسلمانان براى اینکه سخنان پیامبر را خوب درک کنند، درخواست مى‏کردند که آن حضرت با تأنّى و رعایت حال آنان سخن بگوید. این تقاضا را با کلمه «راعنا» مى‏گفتند. یعنى مراعاتمان کن. ولى چون این تعبیر در عرف یهود، نوعى دشنام تلقى مى‏شد، آیه نازل شد که بجاى «راعنا» بگویید: «انظرنا» تا دشمن سوء استفاده نکند.


این آیه در جواب کسانی که بعضی از رسوماتی داند و دست از رسومشان برنمیدارند استفاده میشود......چنانچه رسومشان باعث بشه غیر مسلمانان، مسلمانان را با این رسوم مسخره کنند....
مثال واضحش قمه زدن هست......یا کارهایی که تو عزاداری ها انجام میشه و به فرمایش مراجع بزرگوار تقلید، کارهایی که موجب وهن مذهب میشه......

وقتی خدا بخاطر یک کلمه ایه نازل میکنه و اون کلمه رو عوض میکنه، به طریق اولی باید رفتارها و رسوماتی که باعث میشه دشمنان استفاده سوء ،ازش بکنند رو، تعطیل کنیم ویا راه نفوذشون و ببندیم.....
 

بابک

مدیر تالار قرآن
"بازنشسته"

آیه دوم : 153 سوره بقره



يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرينَ




ترجمه: ای کسانی که ایمان آورده اید ، از شکیبایی و نماز یاری جویید زیرا خدا با شکیبایان است.


نکته:


معنای «صلاة»
نماز عبارت است از توجه به سوى پروردگار و انقطاع به سوى کسى که همه امور به دست او است.

معنای «صبر»


صبر عبارت است از خودداری از جزع و ناشکیبائی و از دست ندادن امر تدبیر. معیت خداوند با صابران در آیه مورد بحث، به معناى یارى کردن صابران است. {إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ}




تناسب صبر با جهاد
اگر در آیه مورد بحث تنها صبر را توصیف کرد و از نماز چیزى نفرمود، با اینکه در آیه «وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَکَبِیرَةٌ» (بقره/45) الخ نماز را توصیف کرده است، به این جهت بود که مقام آیات مورد بحث مقام برخورد با مواقف هول انگیز و هماوردى با شجاعان است و در این مقام اهتمام ورزیدن به صبر مناسب ‏تر است، به خلاف آیه سابق. باز به همین جهت در آیه مورد بحث فرمود: «إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ» و نفرمود: «ان اللَّه مع المصلین».
 

بابک

مدیر تالار قرآن
"بازنشسته"
آیه ی سوم: 172 سوره بقره


يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا کُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناکُمْ وَ اشْکُرُوا لِلَّهِ إِنْ کُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ


ترجمه : ای کسانی که ایمان آورده اید ، از نعمتهای پاکیزه ای که روزی شما کرده ایم ، بخورید و خدا را شکر کنید اگر تنها او را می پرستید.


نکته:

(یا ایها الذین امنوا کلوا من طیبات ما رزقناکم ):(ای کسانیکه ایمان آورده اید از پاکیزه ها هر چه روزیتان کرده ایم بخورید) این جمله خطابی است خاص به مؤمنین بعد از خطاب عام قبلی ،گویا از خطاب به جماعتی که پذیرای نصیحت نیستند منصرف شده و روی سخن را به عده ای خاص نموده که دعوت داعی خود را اجابت می گویند ،چون به او ایمان دارند و خداوند به آنان نزدیک است و نعمت دهنده آنان می باشد،(واشکرو لله ان کنتم ایاه تعبدون ):(و خدارا شکر کنید اگر تنها او را می پرستید )اگرفقط او را می پرستید،پس در برابر این نعمتها خدا را شکر کنید،حصر در کلمه (ایاه )مفید معنای تقدیر و انحصار درعبادت است و آن اطاعت از اوامر و عدم ارتکاب نواهی است .


 

بابک

مدیر تالار قرآن
"بازنشسته"
آیه ی چهارم: 178 سوره بقره

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَيْکُمُ الْقِصاصُ فِي الْقَتْلى‏ الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَ الْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَ الْأُنْثى‏ بِالْأُنْثى‏ فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخيهِ شَيْ‏ءٌ فَاتِّباعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَداءٌ إِلَيْهِ بِإِحْسانٍ ذلِکَ تَخْفيفٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ رَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدى‏ بَعْدَ ذلِکَ فَلَهُ عَذابٌ أَليمٌ


ترجمه :
ای افرادی که ایمان آورده اید! حکم قصاص در مورد کشتگان ، بر شما نوشته شده است: آزاد در برابر آزاد ، و برده در برابر برده ، و زن در برابر زن ، پس اگر کسی از سوی برادر ( دینی ) خود ، چیزی به او بخشیده شود ، ( و حکم قصاص او ، تبدیل به خونبها گردد ، ) باید از راه پسندیده پیروی کند. ( و صاحب خون ، حال پرداخت کننده دیه را در نظر بگیرد. ) و او [ قاتل ] نیز ، به نیکی دیه را ( به ولی مقتول ) بپردازد ( و در آن ، مسامحه نکند. ) این ، تخفیف و رحمتی است از ناحیه پروردگار شما! و کسی که بعد از آن ، تجاوز کند ، عذاب دردناکی خواهد داشت.




نکته:

امر به قصاص
در اینکه آیه خطاب را متوجه خصوص مؤمنین کرده است اشاره است به اینکه حکم قصاص مخصوص جامعه مسلمین است و کفارى که در کشورهاى اسلامى به عنوان اهل ذمّه زندگى مى ‏کنند و غیر آنان از کفار، مشمول آیه نیستند و آیه از کار آن ها ساکت است. {یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا ...}



معنای کلمه «قصاص» کلمه «قصاص» مصدر از (قاص یقاص) است و این کلمه از (قص اثره، جا پاى او را تعقیب کرد) مى‏ باشد. (قصاص- داستان ‏سرا) را هم به همین مناسبت قصاص مى ‏گویند که آثار و حکایات گذشتگان را حکایت مى ‏کند کانّه اثر گذشتگان را دنبال مى ‏نماید. پس اگر قصاص را قصاص نامیده ‏اند براى این است که جانى را در جنایتش تعقیب می کنند و عین آن جنایت که او وارد آورده است را بر او وارد مى ‏آورند.



هدف از ذکر صاحبان خون به برادران قاتل اگر از صاحبان خون تعبیر به برادران قاتل کرد براى این بود که حس محبت و رأفت آنان را به نفع قاتل برانگیزد و نیز بفهماند که در عفو لذتى است که در انتقام نیست. {فَمَنْ عُفِیَ لَهُ مِنْ أَخِیهِ شَیْ‏ءٌ}



نقش کلمه «اتباع» کلمه «اتباع» مبتدایى است که خبرش حذف شده است و تقدیرش (فعلیه ان یتبع القاتل فى مطالبة الدیة، بمصاحبة المعروف، بر اوست که قاتل را تعقیب کند و خون بها را از او مطالبه نماید مطالبه ‏اى پسندیده) و بر قاتل است که خونبها را به برادرش که ولى کشته او است با احسان و خوبى و خوشى بپردازد و دیگر امروز و فردا نکند و او را آزار ندهد.
 

بابک

مدیر تالار قرآن
"بازنشسته"
آیه ی پنجم : 183 سوره بقره


يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَيْکُمُ الصِّيامُ کَما کُتِبَ عَلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ



ترجمه:

ای کسانی که ایمان آورده اید ، روزه بر شما نوشته و مقرر شده همان گونه که بر کسانی که پیش از شما بودند مقرر شد ، شاید ( روحتان نیرومند شود و از هواهای نفسانی ) پرهیز کنید.



نکته:

حقیقت روزه
در حدیث قدسى (یعنى احادیثى که سلسله سندش منتهى به خود خداى تعالى مى ‏شود) آمده است که خداى تعالى فرمود: روزه فقط براى من است و من خود جزاى آن را مى ‏دهم.

علامه طباطبایی: این روایت را شیعه و سنی البته با مختصر اختلافی نقل کرده ‏اند. وجه اینکه روزه برای خدای سبحان است این است که تنها عبادتی است که از امور عدمی تشکیل می ‏شود به خلاف عبادت های دیگر از قبیل نماز و حج و امثال آن که از امور وجودی ترکیب می ‏یابد و یا حداقل امور وجودی هم در آن ها دخالت دارند. معلوم است که فعل وجودی نمی ‏تواند محض و خالص در اظهار عبودیت عبد و ربوبیت رب سبحان باشد چون خالی از نقایص مادی و آفت محدودیت و اثبات انانیّت نیست و ممکن است در انجام آن قصد غیر خدا هم به میان آید و سهمی از آن را برای غیر خدا انجام دهد، چنان که در موارد ریا و سمعه و سجده برای غیر خدا این آفت ‏ها مشاهده می ‏شود به خلاف عملی که همه ‏اش نفی است؛ یعنی روزه که عبارت است از نخوردن، ننوشیدن و فلان و بهمان نکردن که صاحبش خود را بالاتر از اسارت در برابر مادیات می ‏بیند و با خویشتن ‏داری خود را از لوث شهوات نفس پاک نگه می ‏دارد. این امور عدمی چیزی نیست که غیر خدا هم سهمی از آن داشته باشد زیرا امری است تنها میان بنده و پروردگارش و طبعا کسی جز خدا از آن با خبر نمی ‏شود.

اینکه فرمود: «انا اجزی به». اگر کلمه (اجزی) را به صیغه معلوم بخوانیم، یعنی من جزای آن را می ‏دهم آن وقت دلالت می ‏کند بر اینکه در دادن اجر به بنده، کسی میان او و خدا فاصله و واسطه نمی ‏شود، همانطور که بنده هم در بندگی و عبادت خدا به وسیله روزه کسی را دخیل قرار نداد و نگذاشت کسی از روزه ‏داریش با خبر شود، چنان که در باره صدقه آمده است: «صدقه را تنها خدا می ‏گیرد و بین صدقه دهنده و خدا کسی واسطه نیست». در قرآن هم آمده است: «و یاخذ الصدقات» (توبه/105). اما اگر (اجزی) را به صیغه مجهول بخوانیم معنایش این می ‏شود: (خود من جزای روزه قرار می ‏گیرم) آن وقت عبارت کنایه می‏ شود از نزدیکی روزه ‏دار به خدای تعالی.



روزه در امت های گذشته
امام صادق (علیه السلام) ‏فرمودند: «روزه ماه رمضان قبل از امت اسلام بر هیچ امتی واجب نبود». سوال شد: «پس اینکه خدای عزوجل می ‏فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ» چیست؟». حضرت فرمودند: «بله ماه رمضان قبل از امت اسلام روزه‏ اش واجب بوده است اما نه بر امت ها بلکه تنها بر انبیای آنان. خداوند امت اسلام را بر سایر امم برتری داده و چیزی را که بر رسول خود واجب کرده بود بر امتش هم واجب فرمود».

علامه طباطبایی: این روایت به خاطر اینکه اسماعیل بن محمد در سند آن هست ضعیف است. این معنا در روایتی دیگر از عالم (علیه السلام) آمده است که آن هم مرسل است یعنی اصلا سندش ذکر نشده است. به نظر می‏رسد هر دو روایت یکی باشد. به هر حال از اخبار آحاد است و ظاهر آیه هم مساعد با این نیست که مراد از جمله «کَما کُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ» تنها خصوص‏ انبیا باشد. به فرضی که چنین چیزی منظور بوده باشد، از آنجایی که مقام مقام زمینه‏ چینی و تشویق و ترغیب بوده است تصریح به اسم آن انبیا از کنایه بهتر و مؤثرتر بود و خدا دانا است.



 

بابک

مدیر تالار قرآن
"بازنشسته"
آیه ششم: 208 سوره بقره

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِي السِّلْمِ کَافَّةً وَ لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّيْطانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبينٌ
ترجمه:
ای کسانی که ایمان آورده اید ، همگی در تسلیم و طاعت ( خدا ) درآیید و پیروی از گام های شیطان نکنید ، که او برای شما دشمنی آشکار است.

نکته:


راه حفظ و نگهدارى وحدت دینی

این آیات یعنى از جمله یا «أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا» تا جمله «أَلا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِیبٌ» (آیه 214) هفت آیه کامل است که راه تحفظ و نگهدارى وحدت دینى در جامعه انسانى را بیان مى ‏کند.


معنای کلمه «کافه»

کلمه (کافه- همگى) مانند کلمه جمیعا تاکید را افاده مى‏ کند.



تسلیم شدن مومنین برای خدا
سلمى که مومنین به آن دعوت شده ‏اند عبارت است از تسلیم شدن براى خدا بعد از ایمان به او.





 

بابک

مدیر تالار قرآن
"بازنشسته"
ایه ی هفتم : 254 سوره بقره




ترجمه: اى کسانى که ایمان آورده اید، از آنچه به شما ارزانى داشته ایم انفاق کنید، پیش از آن که روزى بیاید که در آن نه دادوستدى هست و نه دوستى و نه شفاعتى. و کسانى که با ترک انفاق به کفر روى مى آورند سخت ستمکارند.
 

بابک

مدیر تالار قرآن
"بازنشسته"
آیه هشتم : 264 سوره بقره


يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى‏ کَالَّذي يُنْفِقُ مالَهُ رِئاءَ النَّاسِ وَ لا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ صَفْوانٍ عَلَيْهِ تُرابٌ فَأَصابَهُ وابِلٌ فَتَرَکَهُ صَلْداً لا يَقْدِرُونَ عَلى‏ شَيْ‏ءٍ مِمَّا کَسَبُوا وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْکافِرينَ


ترجمه: ای کسانی که ایمان آورده اید! بخششهای خود را با منت و آزار ، باطل نسازید! همانند کسی که مال خود را برای نشان دادن به مردم ، انفاق می کند و به خدا و روز رستاخیز ، ایمان نمی آورد ( کار او ) همچون قطعه سنگی است که بر آن ، ( قشر نازکی از ) خاک باشد ( و بذرهایی در آن افشانده شود ) و رگبار باران به آن برسد ، ( و همه خاکها و بذرها را بشوید ، ) و آن را صاف ( و خالی از خاک و بذر ) رها کند. آنها از کاری که انجام داده اند ، چیزی به دست نمی آورند و خداوند ، جمعیت کافران را هدایت نمی کند.


نکته:
رابطه ریا با ایمان


از آنجایى که خطاب اول آیه فقط شامل مؤمنین بود- چون افراد ریاکار نمى ‏توانند مؤمن باشند چون به فرموده خدا منظور این ها از اعمالشان خدا نیست- به همین جهت خداوند متعال مؤمنین را صریحا از ریا نهى نکرد و نفرمود: «اى مؤمنین ریاکار نباشید» بلکه افرادى را که صدقه مى ‏دهند و به دنبالش منّت و اذیت مى ‏رسانند تشبیه به افراد ریاکار بى ‏ایمان کرد که صدقاتشان باطل و بى ‏اجر است و فرمود: «عمل چنین مؤمنى شبیه به عمل او است» و نفرمود مثل آن است؛ زیرا عمل مؤمن در ابتدا صحیح انجام مى‏ شود ولى بعدا پاره ‏اى عوامل مثل منّت و اذیت آن را باطل مى ‏سازد، ولى عمل ریاکار از همان اول باطل است.

بی ایمانی ریاکار نسبت به خداوند

مراد از ایمان نداشتن ریاکار در انفاقش به خدا و روز جزا، ایمان نداشتن او به دعوت پروردگارى است که او را به انفاق مى ‏خواند و ثواب هایى جزیل و عظیم به وى وعده مى‏ دهد. {کَالَّذِی یُنْفِقُ مالَهُ رِئاءَ النَّاسِ، وَ لا یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ}

مرجع ضمیر «ه» در «فمثله»

ضمیر در کلمه «فمثله» به کلمه (الذى) در جمله «الذى یُنْفِقُ مالَهُ رِئاءَ النَّاسِ» برمى ‏گردد. پس مثلى که در آیه زده شده است براى کسى است که مال خود را به منظور خودنمایى انفاق مى ‏کند.

معنای کلمه «صفوان»

کلمه (صفوان) و نیز کلمه (صفا) به معناى سنگ صاف و سخت است.

معنای کلمه «وابل»

کلمه (وابل) به معناى باران تند و رگبار طولانى است.

اخلاص، شرط قبولی اعمال

قبول شدن اعمال، احتیاج به نیتى خالص و قصدى به وجه اللَّه دارد. شیعه و سنى از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) روایت کرده‏ اند که فرمودند: «انما الاعمال بالنیات- معیار در ارزش اعمال تنها نیت ‏ها هستند».







 

بابک

مدیر تالار قرآن
"بازنشسته"
ایه نهم : 267 سوره بقره


يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِنْ طَيِّباتِ ما کَسَبْتُمْ وَ مِمَّا أَخْرَجْنا لَکُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ لا تَيَمَّمُوا الْخَبيثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ وَ لَسْتُمْ بِآخِذيهِ إِلاَّ أَنْ تُغْمِضُوا فيهِ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَميدٌ.


ترجمه :
ای کسانی که ایمان آورده اید ، از پاکیزه ها و حلال های آنچه کسب کرده اید و آنچه برای شما از زمین بیرون آورده ایم ( از کشت و معادن ) انفاق نمایید و قصد مال ناپاک ( بد و حرام ) نکنید که از آن انفاق نمایید ، در حالی که آن را ( اگر در برابر حق خودتان می دادند ) جز با چشم پوشی ( و بی میلی ) نمی گرفتید ، و بدانید که خداوند بی نیاز و ستوده ( صفات و ستوده افعال ) است.


نکته :

معنای کلمه «تیمّم»

کلمه (تیمّم) هم به معناى قصد است و هم معناى اقدام عمدى.

نوع مال انفاقی

این آیه می فرماید که از مال طیب انفاق کنید. در آیه 92 سوره آل عمران نیز داریم که «لن تنالوا البر حتی تنفقوا ممّا تحبون». شاید بیتوان گفت که آیه سوره آل عمران اخصّ از آیه سوره بقره است. زیرا در این آیه می فرماید که باید از مال طیب انفاق شود و در سوره آل عمران می فرماید که در صورت انفاق از مالی که انسان دوستش دارد و مورد اهتمام اوست، سبب رسیدن به مقام برّ می شود، مقامی که در سوره انسان درباره ابرار می فرماید و این انفاق از بالاترین درجات انفاق است.
 
بالا