دیدن یا دیده شدن کدام یک؟
در زمینه موضوع ملاقات با امام زمان علیه السلام باید توجّه داشت که دیدن امام زمان علیه السلام به خودی خود نمی تواند فضیلت باشد، بلکه آنچه فضیلت است، رسیدن به مقام معرفت امام و بصیرت داشتن نسبت به جایگاه ایشان در هستی است.
حضرت آیت الله جوادی آملی در این زمینه می فرماید:
در زمان پیامبر که مقامش بالاتر از همه ائمه است، کم نبودند کسانی که وجود مبارک حضرت را می دیدند، امّا خدای سبحان درباره آنها در «قرآنم فرمود: «وَ تَراهُم ینظُرُونَ إِلَیکَ وَ هُم لا یبصِرونَ؛ آنها را می بینی که به تو نگاه می کنند، ولی تو را نمی بینند.» (19) اهل نظرند، ولی اهل بصیرت نیستند. اگر ما سعی کنیم وجود مبارک امام زمان علیه السلام ما را ببیند، هنر است.
در «قرآن کریم» آمده است خدا که به کلّ شیء بصیر است، روز قیامت به یک عدّه نگاه نمی کند: «وَ لا یکَلِّمُهُمُ اللهُ یومَ القِیامَۀ وَ لا یزَکِّهم؛ [و خدا روز قیامت با آنان سخن نمی گوید و به ایشان نمی نگرد].»(20) آن نگاه تشریفاتی را نسبت به عدّه ای اعمال نمی کند. اگر ما واقعاً در مسیر صحیح حرکت کنیم، حضرت ما را می بیند و دیدن و نظر تشریفی ایشان برای ما شرف است وگرنه دیدن فیزیکی خیلی کارساز نیست.
هم چنان که خیلی ها پیامبر اکرم صلی الله و علیه و آله و سلم، امیر مؤمنان علیه السلام و حضرت زهرا علیها السلام را می یددند، ولی بصیرت نداشتند. دیدن های تشریفی مهم است، نه نگاه صوری. البته گاهی همان نگاه صوری هم پدید می آید و انسان وجود حضرت را از نزدیک زیارت می کند و فیضی می برد و مشکل او هم به برکت حضرت از طرف ذات اقدس الهی حل می شود، امّا مهم همان دیدن از روی بصیرت است.(21)
در زمینه موضوع ملاقات با امام زمان علیه السلام باید توجّه داشت که دیدن امام زمان علیه السلام به خودی خود نمی تواند فضیلت باشد، بلکه آنچه فضیلت است، رسیدن به مقام معرفت امام و بصیرت داشتن نسبت به جایگاه ایشان در هستی است.
حضرت آیت الله جوادی آملی در این زمینه می فرماید:
در زمان پیامبر که مقامش بالاتر از همه ائمه است، کم نبودند کسانی که وجود مبارک حضرت را می دیدند، امّا خدای سبحان درباره آنها در «قرآنم فرمود: «وَ تَراهُم ینظُرُونَ إِلَیکَ وَ هُم لا یبصِرونَ؛ آنها را می بینی که به تو نگاه می کنند، ولی تو را نمی بینند.» (19) اهل نظرند، ولی اهل بصیرت نیستند. اگر ما سعی کنیم وجود مبارک امام زمان علیه السلام ما را ببیند، هنر است.
در «قرآن کریم» آمده است خدا که به کلّ شیء بصیر است، روز قیامت به یک عدّه نگاه نمی کند: «وَ لا یکَلِّمُهُمُ اللهُ یومَ القِیامَۀ وَ لا یزَکِّهم؛ [و خدا روز قیامت با آنان سخن نمی گوید و به ایشان نمی نگرد].»(20) آن نگاه تشریفاتی را نسبت به عدّه ای اعمال نمی کند. اگر ما واقعاً در مسیر صحیح حرکت کنیم، حضرت ما را می بیند و دیدن و نظر تشریفی ایشان برای ما شرف است وگرنه دیدن فیزیکی خیلی کارساز نیست.
هم چنان که خیلی ها پیامبر اکرم صلی الله و علیه و آله و سلم، امیر مؤمنان علیه السلام و حضرت زهرا علیها السلام را می یددند، ولی بصیرت نداشتند. دیدن های تشریفی مهم است، نه نگاه صوری. البته گاهی همان نگاه صوری هم پدید می آید و انسان وجود حضرت را از نزدیک زیارت می کند و فیضی می برد و مشکل او هم به برکت حضرت از طرف ذات اقدس الهی حل می شود، امّا مهم همان دیدن از روی بصیرت است.(21)