قالَ الإمام الكاظم - عليه السلام - : دَخَلْتُ إلَيْهِ، فَقالَ: لا تَسْتَغْني شيعَتُنا عَنْ أرْبَع: خُمْرَة يُصَلِّي عَلَيْها، وَ خاتَم يَتَخَتَّمُ بِهِ، وَ سِواك يَسْتاكُ بِهِ، وَ سُبْحَة مِنْ طينِ قَبْرِ أبي عَبْدِ اللّهِ ع فيها ثَلاثٌ وَ ثَلاثُونَ حَبَّةً، مَتي قَلَّبَهَا ذاكِراً لِلّهِ كُتِبَ لَهُ بِكُلِّ حَبَّة أرْبَعُونَ حَسَنَةً، وَ إذا قَلَّبَها ساهِياً يَعْبَثُ بِها كُتِبَ لَهُ عِشْرُونَ حَسَنَةً.
«بحار الأنوار، ج 101، ص 132، ح 61»
امام موسي كاظم - عليه السلام - فرمود: شيعيان و دوستان ما (در هر حال و در هر كجاكه باشند) از چهار چيز نبايد بي نياز باشند:جانمازي كه بر آن نماز بخوانند، انگشتري كه در دست نمايند، مسواكي كه دندانهاي خود را به وسيله آن مسواك كنند; و تسبيحي از تُربت امام حسين - عليه السلام - كه داراي 34 دانه باشد و به وسيله آن ذِكر گويد، كه خداوند متعال در مقابل هر دانه آن چهل حَسَنِه در نامه اعمالش ثبت مي نمايد; و چنانچه آن را دست گيرد بدون آن كه ذِكري و دعائي بخواند 20 حسنه به او داده مي شود.