«بِنَفْسي اَنْتَ مِنْ عَقيدِ عِزٍّ لا يُسامي»
تو آن سر رشته عزت هستي که کسي با تو برابري نميکند.
من چه ميتوانم در شرح اين فراز بگويم، در حالي كه در ظلمات افتخارات و عزّتهاي واهي و وَهمي فرو رفتهام و معني عزّت را كه تجلي عزّت حق است نميشناسم.
خداوند ميفرمايد: «مَن كَانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعًا...»[1] اي انسانها! هركس طالب عزّت است، تمام عزّت از آن خدا است. پس هركس خدايي است، به نور عزّت حق در عزّت به سر ميبرد، و اين يك حالت حضوري است كه در جان آنكس كه قلبش تحت تأثير نور خدا است، حاصل ميشود.
حال كه كسي فهميد مقام عزّت از آن حق است، به دنبال رشته اي ميگردد تا اين عزّت را در جان خود پديد آورد و در نتيجه متوجّه وجود مقدس امام زمان(عج)ميشود. اين عزّت غير از عزّت هاي اعتباريِ موجود در اجتماع است. عزّت خدا، عزّت حضوري است و وجود مقدس حضرت صاحبالامر(عج)در مقام انساني صاحب آن عزّتاند و واسطة افاضة آن عزّت به بندگان شايسته ميباشند.
در اين فرازهاي اخير چنانچه ملاحظه میشود؛ ما امام زمان(عج)را با حقيقيترين صفات كه يك انسان كامل دارا است، مورد خطاب قرار ميدهيم. کسي که بنشيند و با امام زمانش حرف بزند اين ديگر کسي نيست که دنيا بتواند جذبش کند و بتواند از احوالات آن حضرت چشم بردارد. حيف که اهلالبيت(ع) هميشه مظلوم بوده اند، هنوز هم مظلومند، ظاهراً بناست تا زمين زمين است و تا زمان زمان، مظلوم بمانند، چون هنوز که هنوز است آن طور که بايد و شايد فرهنگ اين خانواده مورد توجه نيست. ولي شيعة متفکرِ بيدار و معنويت شناس، خوب راهي را شناخته است.
ما بايد کاري بکنيم که فرهنگ امام زماني را بشناسيم و خود را در معرض نظر مبارک آن حضرت قرار دهيم و جامعهمان را هم آماده ظهور آن حضرت بنماييم. خودمان در مورد آن حضرت ميگوييم «ذخيرة هستي» است، پس بايد به اين ذخيرة هستي نزديک شد.
[1] - سوره فاطر، آيه 10.
