«اَيْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَيْنَ الْاَرضِ وَالسَّماءِ، اَيْنَ صاحِبُ يَوْمِ الْفَتحِ و ناشِرُ رَايَةِ الهُدي».
کجاست آن سبب متصل بين بندگان و آسمانِ غيبِ الهي، هم او كه صاحب روز فتح و پيروزي و گسترانندة پرچم هدايت است.
از طريق اين کلمات در دعاي ندبه نظر خود را به جدّيترين بُعد زندگي معطوف ميداريم، تا روزمرّگيهاي مندرآوريِ انسانهاي بيهدف، زندگي ما را اشغال نکند.
بسياري از نابسامانيها و آشفتگيهاي زندگي بشر به جهت مبهمبودن موضوع هدايت است و اگر انساني در صحنه نباشد كه مصداقهاي هدايت را در زندگي بشر تبيين كند، همواره بشر به قصد هدايت، ولي به سوي ناكجاآبادهاي ذهني، عمر خود را بدون دستآوردي واقعي به پايان ميرساند. آنهايي كه متوجه واسطة فيض در نظام هدايت الهي نيستند، با سادهلوحي تمام، با ذهنيّات خود زندگي ميكنند، بدون آنكه متوجه مصداق مجسم هدايت الهي باشند.
شيعه در اين فراز دعای ندبه اولاً: متوجه وجود واسطة فيض بين خدا و بشريت شده است، ثانياً: او را صاحب روز فتح و گسترانندة پرچم هدايت ميداند، و به تعبيري به توسعة فرهنگي واقعي در ساية وجود مقدس آن حضرت اميدوار است، و لذا نميگذارد به اسم توسعة فرهنگي در جامعه، غارت معنويت شكل گيرد و توسعة ابزارهاي فرهنگ غرب به نام توسعة فرهنگي، غرب را حاكم كند.
