| یكی از مراجع تقلید میگوید: روزی در مسجد النّبی، در مدینه نماز صبح را بجا آوردم، و در آن روضه مقدسه در كنار منبر نشسته بودم، و آیاتی از قرآن را تلاوت میكردم، در این میان یك نفر مرد شیعی به آنجا آمد و در طرف چپ من ایستاد و مشغول نماز شد، در جانب راست من، دو نفر كه ظاهراً از اهالی مصر بودند، به ستون مسجد تكیه داده و نشسته بودند، آن مرد شیعی، در بین نماز، دست در جیب خود كرد تا مهر تربت یا سنگی را درآورده و در سجود، بر آن سجده كند. یكی از آن دو نفر كه به ستون تكیه نموده بود، به رفیق خود گفت: «این عجمی را نگاه كن كه میخواهد بر سنگ سجده كند!!» مرد شیعی به ركوع رفت، و پس از ركوع، بر سجده رفت و پیشانی خود را روی قطعه سنگی نهاد، ناگهان دیدم یكی از آن دو نفر با شتاب برخاست و به سوی آن مرد شیعی رفت، تا به او اعتراض كند و سنگ را از زیر پیشانی او بردارد، قبل از آنكه به او برسد، دستش را گرفتم و با خشونت به او گفتم: چرا نماز مرد مسلمانی را باطل میكنی، كه در این مكان شریف در كنار قبر منوّر رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ نماز میخواند؟ گفت: او میخواهد روی سنگ سجده كند. گفتم: مگر چه مانعی دارد كه او بر سنگ سجده كند، من هم بر سنگ سجده میكنم؟ گفت: چرا و برای چه؟ گفتم: او شیعه و پیرو مذهب جعفری است، من هم معتقد به مذهب جعفری هستم، آیا جعفر بن محمد، امام صادق ـ علیه السّلام ـ را میشناسی. گفت: آری. گفتم: آیا او از اهل بیت رسول اكرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ است؟ گفت: آری. گفتم: او رئیس و پیشوای مذهب ما است، و میگوید: سجده بر این فرشها و زیلوها جایز نیست، بلكه باید بر چیزهایی كه از اجزاء زمین است سجده كرد. مرد سنّی اندكی سكوت كرد و سپس گفت: دین یكی است و نماز یكی است. گفتم: اگر دین یكی است، نماز یكی است، پس چرا شما اهل تسنن در نماز هنگام قیام چندگونه نماز میخوانید، بعضی از شما (مانند مذهب مالكی) دستهای خود را آزاد میگذارد، بعضی دیگر از شما دستها را بر سینه میچسباند، با اینكه دین یكی است، و نمازی كه رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ انجام میداد، به یك شكل بود، شما در پاسخ این سؤال میگویید: ابوحنیفه یا شافعی یا مالك، یا احمد بن حنبل، چنین و چنان گفتهاند (با اشاره دست، چگونگی نماز آنها را به او فهماندم) او گفت: آری آنها چنین گفتهاند. گفتم: جعفر بن محمد، امام صادق ـ علیه السّلام ـ رئیس مذهب ما كه اعتراف كردی او از خاندان رسالت است به ما چنین فرموده است، با توجه به اینكه: اهل البیت ادری بما فی البیت: «اهل خانه به آنچه كه در خانه هست، آگاهتر میباشد»، بستگان رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ به دستورهای آن حضرت، از دیگران، باخبرتر هستند، آگاهی امام صادق ـ علیه السّلام ـ به دستورهای پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ ، از ابوحنیفه كمتر نیست، او میفرماید: باید در نماز بر اجزاء زمین، سجده كرد، ولی سجده كردن بر پشم و پنبه جایز نیست، اختلاف بین ما و شما همانند اختلاف خود شما در چگونگی دستها هنگام قیام نماز است، كه اختلاف در فروع دین است، نه در اصول دین، و هیچگونه ربطی به شرك ندارد. سخن كه به اینجا رسید، همه كسانی كه از اهل تسنن در آنجا بودند و مذاكرات ما را میشنیدند، مرا تصدیق نمودند، در این هنگام با خشونت به او (كه میخواست مهر را از دست مسلمان شیعی بگیرد) حمله كردم و گفتم: «آیا از رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ شرم نمیكنی؟ به شخص مسلمانی كه در كنار قبر مقدس پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ نماز میخواند، حمله میكنی تا نمازش را باطل كنی، با اینكه او مطابق مذهب خود نماز میخواند، همان مذهبی كه مذهب خاندان صاحب این قبر شریف است. «الذین اذهب الله عنهم الرجس و طهرهم تطهیراً؛ آنان كه خداوند هرگونه پلیدی را از ساحت مقدس آنها دور فرموده و آنها را منزه و پاك ساخته است.»1 همه حاضران او را سرزنش كردند، و به او گفتند: چرا به این مسلمانی كه طبق عقیده و مذهب خود، نماز خوانده، تندی كردهای؟ و از من عذرخواهی نمودند. 1 چنانكه آیه 33 سوره احزاب بر این مطلب دلالت دارد. |
آيت الله سيد عبدالله شيرازي-الاحتجاجات العشرة مع العلماء، في المكّة و والمدينه |