بسم اللـه مجراها ومرساها
مدتهاست كه اين مدينه فاضله اسلام در خشكسالي خزيده و بادهاي بشارت دهنده رحمت الهي بر اين گستره نوزيده اند. بلد ميت در انتظار« سحاباً ثقال» چشم به آسمان دوخته و دريغ از نسيم و نم نم باراني كه اين سرزمين را سيراب سازد و زنده گرداند.
پروردگارا ما از آسماني كه درهايش بسته اند و از زميني كه خاكش نامرغوب است به تنگ آمده ايم و با تضرع از تو يگانه ستوده مي خواهيم نجاتمان دهي.
پروردگارا ما به استغاثه باران رحمتت سوار بر اين كشتي شده ايم تا ما را به بلد امني ببري كه زمينش طيب باشد و آسمانش بي دريغ ببارد.
در قرآن كريم آيات فراواني وجود دارند كه بطور مستقيم و تلويحي ، اكثريت انسانها را بي ايمان و غير مؤمن معرفي مي كنند و مقام و منزلت اكثر ابناء بشر را حتي از جايگاه حيواني نيز پايين تر مي آورند و اين در حالي است كه اكثر انسانها در طول تاريخ حتي در زمان پيامبراسلام ، ظاهراًبه خداوند ايمان داشته اند و او را خالق برتر مي پنداشته اند.
همين امروز اگر بخواهيد جمعيت متدينين جهان را احصاء كنيد تعداد آنها را به مراتب بيشتر از غير متدينين خواهيد يافت و اگر از تك تك آنها بپرسيد چه كسي آسمانها و زمين و سكنه آنها را خلق كرده است ، بي درنگ خواهند گفت: « الله »
اما كلام خداوند سبحان يگانه كلام حق است؛ او هرگز اشتباه نمي كند و بي دليل سخن نمي گويد، اگر مي گويد اكثر انسانها مؤمن نيستند ( علي رغم اينكه بظاهر هستند) حتماً دليلي دارد كه ما از آن غافليم.
ما مدتهاي زيادي است كه غافليم.
آه كه چقدر گوشهايمان سنگين است. هزاران سال ازگلوي فرستادگانش فرياد زد: « الحمد لله» و ما نشنيديم.
اين همه عظمت و شكوه و صفات حسناي پروردگارمان را در جهان خلقت به نظاره نشستيم و نديديم .
واي كه چقدر چشمانمان نابيناست.
پروردگارا ! تو به ما گوش دادي و نشنيديم. چشم دادي و نديديم. قلب دادي و نينديشيديم.پس حق با توست
ما از حيوانات گمراه تريم چرا كه به آنها اينها را ندادي.
آهاي انسان! اي بني آدم! آيا هنوز وقت آن نرسيده كه از اين برف سنگين جهالت سر بدر كني و نگاهي به پيرامون بيندازي تا ببيني شيطان چه به روز هم نوعانت آورده است؟!
ألم أعهد إليكم يا بني آدم أن لا تعبدوا الشيطان ۖ إنه لكم عدو مبين ﴿٦٠﴾ وأن اعبدوني ۚ هذا صراط مستقيم ﴿ ٦١﴾ولقد أضل منكم جبلا كثيرا ۖ أفلم تكونوا تعقلون ﴿ يس ٦٢﴾
اي يهوديان، مسيحيان، شيعيان، آهاي اهل تسنن .... آيا نشنيديد « ان الدين عندالله الاسلام »
باز هم فكر مي كنيد مذهبتان بهترين وهمان هفتادو سومين است؟! پس بدانيد كه در ميانتان هيچ بهتريني وجود ندارد واز اولين تا هفتادو سومينتان امتهاي متفرقي هستيد كه هريك شادمان به آئين خودند و ديگري را بر ضلالت و خطا مي انگارند: من الذين فرقوا دينهم وكانوا شيعا كل حزب بما لديهم فرحون ﴿ روم ٣٢﴾
سر از برف جهالت بيرون آر و قوم نوح را بنگر كه چگونه گمراه شدند و به هلاكت رسيدند. قوم عاد، ثمود، لوط ، شعيب و و و
آيا فكر كرده ايد آنها به خداوند ايمان نداشتند؟ تصور مي كنيد شما تافته اي جدا بافته ايد و با اقوام ديگر پيامبران فرق مي كنيد؟ در اينصورت فكر نمي كنيد مصداق « كل حزب بما لديهم فرحون» شده ايد؟
در گذشته نيز اينگونه بود كه وقتي از اقوام پيامبران سئوال مي شد: «من خلق السماوات والأرض» چه كسي آسمانها و زمين را آفريده است؟ مي گفتند: « اللـه »
ببينيد:
ولئن سألتهم من خلق السماوات والأرض وسخر الشمس والقمر ليقولن اللـه ۖ فأنى يؤفكون ﴿٦١﴾
ولئن سألتهم من نزل من السماء ماء فأحيا به الأرض من بعد موتها ليقولن اللـه ۚ قل الحمد للـه ۚ بل أكثرهم لا يعقلون ﴿عنكبوت ٦٣﴾
ولئن سألتهم من خلق السماوات والأرض ليقولن اللـه ۚ قل الحمد للـه ۚ بل أكثرهم لا يعلمون ﴿لقمان ٢٥﴾
ولئن سألتهم من خلق السماوات والأرض ليقولن اللـه ۚ قل أفرأيتم ما تدعون من دون اللـه إن أرادني اللـه بضر هل هن كاشفات ضره أو أرادني برحمة هل هن ممسكات رحمته ۚ قل حسبي اللـه ۖ عليه يتوكل المتوكلون﴿زمر ٣٨﴾
ولئن سألتهم من خلق السماوات والأرض ليقولن خلقهن العزيز العليم ﴿ زخرف٩﴾
ولئن سألتهم من خلقهم ليقولن اللـه ۖ فأنى يؤفكون ﴿زخرف ٨٧﴾
آري كلمه الله به تنهايي كفايت نمي كند و بايد بگوييد « الحمد لله» نه به زبان قالتان بلكه به زبان حالتان و با بند بند وجودتان بايد اين را بگوييد. در غير اينصورت اگر بجاي هفده با روزي هفده هزار بار هم اين لفظ را با عربي كامل بيان كنيد هيچ دردي از شما دوا نخواهد كرد.
الحمدلله يعني اي همه انسانها و اي همه فرشتگان و اي همه مخلوقات:« أنتم الفقراء إلى اللـه ۖ واللـه هو الغني الحميد»
يعني اينكه بپذيريم صفات خداوندي فقط و فقط مخصوص اوست و احدي از مخلوقات شرايط احراز آنها را ندارد و پارادوكس « اگر خدا بخواهد» نيز صفات خداوندي را به انسان نمي بخشد چرا كه اگر خدا بخواهد انسان نمي تواند خدا بشود.
بنا براين علت اينكه اكثريت انسانها به خداوند ايمان نمي آورند اين است كه « الله» را مي گويند ولي «الحمد لله» را فراموش مي كنند.
وقتي انسان الحمد الله را فراموش كند هر چقدر هم كه پروردگارش بگويد« قل إنما أنا بشر مثلكم »
او خواهد گفت« هل هذا إلا بشر مثلكم» يا « أبعث اللـه بشرا رسولا»
و اينگونه مي شود كه هزاران خداي ريز و درشت سر بر مي آورند تا نگذارند مسلمان شويم.
آري اكثر انسانها به اين خاطر بي ايمانند كه براي پروردگارشان شريك قائل مي شوند و متأسفانه ما نيز از اين قاعده مستثني نيستيم كه اگر بوديم حال و روزمان اينگونه نبود.
وما أكثر الناس ولو حرصت بمؤمنين ﴿يوسف ١٠٣﴾
وما يؤمن أكثرهم باللـه إلا وهم مشركون ﴿يوسف ١٠٦﴾
يكي از صفات بارز پروردگار كه حتي ذات مقدسش خود را به آن مي ستايد، صفت« عالم الغيب والشهادة» بودن اوست. تا جايي كه حتي بواسطه اين صفت درخور تحميد ، به بشر مباهات مي كند و همچون ساير صفات متعالي اش ، احدي را در آن شريك نمي سازد و آن را فقط و فقط منحصر به خود مي داند:« إنما الغيب للـه » و به رسولش امر مي كند به همه بگويد كه غيب نمي داند:
قل لا أقول لكم عندي خزائن اللـه ولا أعلم الغيب ولا أقول لكم إني ملك ۖ إن أتبع إلا ما يوحى إلي ۚ قل هل يستوي الأعمى والبصير ۚ أفلا تتفكرون ﴿ انعام ٥٠﴾
قل لا أملك لنفسي نفعا ولا ضرا إلا ما شاء اللـه ۚ ولو كنت أعلم الغيب لاستكثرت من الخير وما مسني السوء ۚ إن أنا إلا نذير وبشير لقوم يؤمنون ﴿اعراف ١٨٨ا﴾
از ديگر صفات خداوندي اين است كه همواره كار خود را بي نقص و اشتباه انجام مي دهد بطوري كه اگر تمام خلقتش را به نظاره بنشيني نه در آن فطوري مي بيني و نه فروجي و نه اختلافي و هر اندازه ام كه براي يافتن اختلاف و خطا سعي كني جز ناكامي و عجز چيزي حاصل نخواهي كرد:
الذي خلق سبع سماوات طباقا ۖ ما ترى في خلق الرحمن من تفاوت ۖ فارجع البصر هل ترى من فطور ﴿٣﴾ ثم ارجع البصر كرتين ينقلب إليك البصر خاسئا وهو حسير ﴿٤﴾
كتاب خداوند و حديث نوراني او نيز از چنين ويژگي برخوردار است و به واسطه آن بشر را مورد تحدي قرار مي دهد تا كه اگر مي تواند مثلش سوره اي بياورد كه مانند حديث پروردگار حق و عاري از اشتباه و خطا باشد و پر واضح است چنين كاري براي انسان سرا پا خطا و اشتباه بسي نشدني مي نمايد و به فرض كه چنين كاري هم بكند آكنده از اختلاف و خطا خواهد بود.
الحمد للـه الذي أنزل على عبده الكتاب ولم يجعل له عوجا ۜ ﴿١ كهف﴾
قرآنا عربيا غير ذي عوج لعلهم يتقون ﴿٢٨ زمر﴾
أفلا يتدبرون القرآن ۚولو كان من عند غير اللـه لوجدوا فيه اختلافا كثيرا ﴿٨٢ نساء﴾
حال كسي كه به زبان مي گويد « الحمد لله» بايد آنچه را ستودني است براي پروردگار بگذارد و آنها را براي احدي من دون او قائل نشود و به كلام « اياك نحمد» كه در قالب « الحمد لله» مي گويد التزام عملي داشته باشد. آنگاه چنين كسي انشاء الله هرگز گرفتار شرك نخواهد شد و در غير اينصورت پاي در عرصه بسيار خطرناك و مخوف شرك نهاده است كه ما حصل آن همين امت متفرقي است كه نظاره گر آنيم. اما متأسفانه اصحاب فرق با جعل صفات خداوندي براي بشر، اين صفات را از انحصار خداوند خارج ساخته و به من دون او نسبت داده اند. بعنوان مثال ببينيد نسبت دادن همين دو صفت اخير به انسان، در دين خداوند چه انحرافات عظيمي بوجود آورده و اين پيكره واحد را تكه تكه و فرقه فرقه نموده است. و مردمي كه قرار بود به حبل الله چنگ زنند تا متفرق نشوند هريك به حبل خود مي آويزند و پراكنده مي شوند.
جعل صفت مصونيت و معصوميت از خطا و اشتباه و نيز عالم غيب بودن براي پيامبر الهي و ديگران، كتابهايي را در كنار قرآن قرار داده كه شايد اهميتشان از نظر اصحاب فرق معادل كتاب اسماني يا نزديك به آن باشد و با وجود اختلاف كثيري كه در آنها وجود ، در بسياري از موارد مأخذ و مرجع قرار مي گيرند و باعث تفرق هرچه بيشتر مي شوند.
خلاصه اينكه بوجود آورنده اين كتابهاي رنگا رنگ چيزي نيست جز نا ديده گرفتن حقيقتي بس مهم كه همه روزه ورد زبانمان است:« الحمد لله» يا « اياك نحمد» و از آن اسف انگيز تر عهد شكنيمان به پروردگار است كه ما را در باتلاق وحشتناك شرك و دوگانه پرستي فرو برده است و جالب اينكه روزانه چندين بار در محضر پروردگار بزرگ اين عهد ازلي را متذكر مي شويم : « اياك نعبد»
اي كسي كه خداوند را خالق آسمانها و زمين و جهان خلقت مي داني!
آيا نمي داني يا خود را به ناداني زده اي؟!
مگر نمي داني هر آنچه در آسمانها و زمين است از آن خداوند است؟!
آيا او كه غني و بي نياز و صاحب اين ملك عظيم است درخور ستودن و تحميد است يا آنها كه از خود هيچ چيزي ندارند و حتي صاحب نفع و ضرر تونيستند؟
چرا صفات خداوندي را به آنها نسبت مي دهي؟
بگو الحمد الله و بر آن پا فشاري كن حتي اگر به قيمت زندگيت تمام شود
ولئن سألتهم من خلق السماوات والأرض ليقولن اللـه ۚ قل الحمد للـه ۚ بل أكثرهم لا يعلمون ﴿٢٥﴾ للـه ما في السماوات والأرض ۚ إن اللـه هو الغني الحميد ﴿٢٦ لقمان﴾
مگر نمي داني راه راست؛ بنده يك خدا بودن است؟!
