مطابق روایتی که از حضرت علی بن موسی الرضا رسیده: « بسم الله را از ماده « وسم » به معنی داغ کردن و نشان نهادن می داند ». [SUP]1 [/SUP]
حاصل فرمایش حضرت رضا- علیه السلام- این است که « بسم الله » یعنی خودم را به داغ بندگی خدا داغ نمودم؛ من دیگر عبد الله شدم نه عبد الهوی.
شیخ شوشتری- أعلی الله مقامه- در مواعظش می فرماید: « آیا در عمرت یک مرتبه « لا اله الا الله » درست گفته ای؟؟ ».
میدونی از کجا میشه فهمید که داغ بندگی خدا را بر خود نهادیم یا بندگی شیطان؟
خیلی راحت است « از کوزه همان برون تراود که در اوست ».
اگه نفس کسی داغ بندگی خدا بخورد، همه شؤونش بنده می شود؛ قلبش به تو حید متحرک می گردد. زبانش، دستش، پایش، همه اعضا و جوارحش در راه بندگی خدا می افتد؛
اما اگه داغ بندگی شیطان خورده باشه، با خدا سر و کاری ندارد.
شنیده اید حضرت موسی بن جعفر- علیه السلام- به در خانه « بشر حافی » گذر فرمود.
صدای لهو بلند بود. کنیزی از داخل خانه بیرون اومد که زباله ها را بیرون اندازد.
حضرت به او فرمود: « این صاحبخانه حر است یا عبد؟ ».
عرض کرد: « آقا خودش دارای غلامها و کنیزهاست پگونه عبد باشد؟ ».
حضرت فرمود: « آری اگر بنده بود، وضعش چنین نبود ».
کنیز به خانه برگشت و ماجرا را برای بشر نقل کرد. او فهمید که موسی بن جعفر- علیه السلام بوده است، با پای برهنه خودش را به حضرت رسانید
و روی دست و پای امام افتاد و عرض کرد: « آقا! می خواهم توبه کنم و عبد باشم ».
آلات لهو را شکست و به برکت امام- علیه السلام- حالش دگرگون گردید. [SUP]2 [/SUP]
وای به حال آن بدبختی که نفاق می ورزد! به ظاهر، ادعای داغ بندگی خدا می کند؛ ولی نفسش به داغ بندگی شیطان بسته شده است.
منابع:
1- تفسیر برهان، ج 1، ص 44.
2- مجالس المؤمنین، ج 2، ص 12.
حاصل فرمایش حضرت رضا- علیه السلام- این است که « بسم الله » یعنی خودم را به داغ بندگی خدا داغ نمودم؛ من دیگر عبد الله شدم نه عبد الهوی.
شیخ شوشتری- أعلی الله مقامه- در مواعظش می فرماید: « آیا در عمرت یک مرتبه « لا اله الا الله » درست گفته ای؟؟ ».
میدونی از کجا میشه فهمید که داغ بندگی خدا را بر خود نهادیم یا بندگی شیطان؟
خیلی راحت است « از کوزه همان برون تراود که در اوست ».
اگه نفس کسی داغ بندگی خدا بخورد، همه شؤونش بنده می شود؛ قلبش به تو حید متحرک می گردد. زبانش، دستش، پایش، همه اعضا و جوارحش در راه بندگی خدا می افتد؛
اما اگه داغ بندگی شیطان خورده باشه، با خدا سر و کاری ندارد.
شنیده اید حضرت موسی بن جعفر- علیه السلام- به در خانه « بشر حافی » گذر فرمود.
صدای لهو بلند بود. کنیزی از داخل خانه بیرون اومد که زباله ها را بیرون اندازد.
حضرت به او فرمود: « این صاحبخانه حر است یا عبد؟ ».
عرض کرد: « آقا خودش دارای غلامها و کنیزهاست پگونه عبد باشد؟ ».
حضرت فرمود: « آری اگر بنده بود، وضعش چنین نبود ».
کنیز به خانه برگشت و ماجرا را برای بشر نقل کرد. او فهمید که موسی بن جعفر- علیه السلام بوده است، با پای برهنه خودش را به حضرت رسانید
و روی دست و پای امام افتاد و عرض کرد: « آقا! می خواهم توبه کنم و عبد باشم ».
آلات لهو را شکست و به برکت امام- علیه السلام- حالش دگرگون گردید. [SUP]2 [/SUP]
وای به حال آن بدبختی که نفاق می ورزد! به ظاهر، ادعای داغ بندگی خدا می کند؛ ولی نفسش به داغ بندگی شیطان بسته شده است.
منابع:
1- تفسیر برهان، ج 1، ص 44.
2- مجالس المؤمنین، ج 2، ص 12.