آن‌كه تو را شكر كند، شكرش كنی؛ در صورتی كه خودت آن شكر را به او الهام فرموده‌ای، و هر كه تو را بستاید، پاداشش میدهی؛ در حالی كه آن ستایش را خودت به او تعلیم كرده‌ای. پرده میپوشی بر آن كه اگر میخواستی، رسوایش میكردی و جود و كرم كنی بر آن كه اگر میخواستی، از وی دریغ میكردی، در صورتی كه هر دو مستحق رسوایی و دریغ تواند، اما تو تمام امورت را براساس تفضل بنا نهادهای و قدرتت را بر آیین گذشت مقرر كرده‌ای، و با آن كه با تو به مخالفت برخاسته با بردباری روبه‌رو میشوی، و به آن كه در حق خویش ستم كرده مهلت میدهی، با صبر و بردباری خود مهلتشان میدهی تا به حضرتت بازگردند و در مؤاخذه عاصیان شتاب نمیكنی تا به توبه موفق شوند، تا هلاك شونده آنان بدون رضای تو هلاك نشود و تیرهبختشان به نعمتت بدبخت نشود مگر پس از قطع بهانه و بعد از اتمام حجت همه جانبه بر او، و این همه بزرگواری و آقایی از عفو و گذشت توست ای بزرگوار و بهرهای است از محبتت ای بردبار.
