ماه مبارک رمضان خاصیت هایی دارد که علاوه بر ابعاد معنوی و عبادی دارای ابعاد اجتماعی میباشد که یکی از این موارد درس گرفتن از گرسنگی و تشنگی می باشد .که با درس گرفتن از تشنگی و تحمل گرسنگی یادی از محرومان جامعه کرده باشیم و با انها همدرد شویم و درک کنیم که اگر ما یک ماه را اینچنین هستیم خیلی از محرومان عمری را اینچنین میگذارنند و این درس باید در روحیه هر مسلمانی این امر را نهادینه کند که در طول زندگی به یاد محرومان و از انها دستگیری کند . وهمچنین این ماه پر برکت به همه ما می اموزد که بیشتر به صرف جویی و پرهیز از اسراف و تبذیر بپردازیم .
ماه مبارک رمضان همه را دعوت میکند به ساده زیستی و قناعت، تمرین دوری از تشریفات و دنیا لذا وظیفه ما این است که در این ماه عزیز و مبارک، ساده زیستی و سفره های ساده را تبلیغ کنیم چرا که فلسفه روزه، فاصله گرفتن از آلودگی به دنیا و دوری از تشریفات است و بگونه ای عمل نشود که بجای اصلاح واقعی الگوی مصرف در بیراهه ترویج الگوی اسراف قدم برداریم.
متاسفانه در ماه مبارک رمضان شاهد سفره های افطاری می شویم که اصلا رنگ خدایی ندارد ،رنگ اخلاص ندارد ،رنگ همدردی ندارد و نه تنها از اسراف و تبذیر پرهیزنکرده اند که اصلا بعد اجتماعی همدردی با محرومان را فراموش کرده اند .
در جامعه ای که همه دنبال مصرف گرایی و تجمل هستند به دنبال مد های جدید و نو هستند ،این ایام بهترین فرصت برای نهادینه کردن فرهنگ درست مصرف کردن می باشد .
لذا با سفره هایی که در اوج سادگی پهن می شوند و همچنین میهانهایی که در این سفره دعوت می شوند که معمولا از قشر ضعیف جامعه باشند هم به خود کمک معنوی کرده ایم و هم خدمتی بسیار پسندیده به جامعه می باشد تا فرهنگ مصرف گرایی و اسراف را به کنار زده و همه با هم به طرف درست مصرف کردن و بهتر مصرف کردن منابع و به یاد محرومان و مستضعفین حرکت کنیم .
در تبلیغ و نهادینه کردن این امر مهم همه و همه وظیفه دارند مخصوصا دستگاه های دولتی در برگزاری و پهن کردن سفره های افطاری ساده زیستی را رعایت کنند همچنین رسانه ملی و همه افرادی و دستگاه هایی که حرفی برای گفتن دارند موظفند در این مهم قدم بردارند تا ان شالله به سر منزل مقصود برسیم .
لذا درهمین مورد به چند روایت از حضرات معصومین کلام را خاتمه میدهیم :
یامبر اعظم(ص) در خطبه ای که در فضیلت ماه رمضان بیان کرده اند، می فرمایند: «ای مردم! هر کس از شما در این ماه، روزه دار مؤمنی را افطار دهد، در برابر این عمل در نزد خدا برای او ثواب آزاد کردن بنده ای است و آمرزشی نسبت به گناهان گذشته او.
عرض کردند: یا رسول الله همگی ما توانایی این کار را نداریم، آن حضرت فرمود: خود را از آتش نگه دارید، هر چند به بخشی از خرما و به جرعه ای آب باشد.
امیرالمؤمنین حضرت علی(ع) نیز می فرمایند: بسا روزه داری که بهره ای جز تشنگی و گرسنگی از روزه داری خود ندارد و بسا شب زنده داری که از شب زنده داری چیزی جز رنج و بی خوابی به دست نیاورد! خوشا خواب زیرکان و افطارشان.
امام صادق(ع) نیز در این باره فرموده اند: هر که مؤمن دارایی را اطعام کند، برابر است با آزاد کردن یکی از فرزندان اسماعیل که او را از سر بریدن نجات دهد و هر که مؤمن نیازمندی را اطعام کند، برابر است با آنکه صد تن از فرزندان اسماعیل را از کشته شدن نجات دهد.