بیش از دو هزار نشانه برای فرج، ظهور و رستاخیر در كتب حدیثی نقل شده كه میتوان آنها را به چهار دسته تقسیم نمود:
1. فِتَن: فتنه از ریشه فتن در لغت به معنای امتحان و آزمایش است.
2. مَلاحم: جمع ملحمه به معنای جنگ و كشتار است.
3. اشراط الساعه: اَشْراط جمع شَرَط به معنای نشانه و سرآغاز است. ساعه به معنای رستاخیر است. اشراطالسّاعه، یعنی نشانههای رستاخیر.
4. علائم ظهور: عَلائِم جمع عَلامَه از ریشه عَلَم به معنای نشانه است.
نشانههای ظهور كه در اصطلاح فتن، ملاحم و اشراط السّاعه نیز نامیده میشوند؛ از نخستین روز رحلت رسول اكرم(ص) آغاز شده تا هنگامه ظهور ادامه دارند.
منظور از بیان علائم ظهور آن است كه هر كس بخواهد از خطر ضلالت در امان باشد، آنها را فرا بگیرد تا كسی را در برابر خداوند حجّت نباشد كه مقتضای آن وجوب فراگیری علائم ظهور و معذور نبودن احدی در ندانستن آنها میباشد.
آثار فراوانی تحت عنوان «علائم الظّهور»، «علامات الظّهور» و «علامات المهدی(ع)» از علمای فریقین منتشر شده است.2 از
شیخ صدوق نیز كتابی به نام علامات آخرالزّمان گزارش شده است.3