زیدیه:
عدهاى با تمسك به روایت پیامبر(ص) كه فرمودند: «ان المهدى من ولدالحسین و انه یخرج بالسیف و انه ابن سبیة.
مهدى از فرزندان حسین(ع) است و او با شمشیر بپا مىخیزد و مادرش بهترین كنیزان خواهد بود.»،
زمانى كه زید بن على بن حسین بن على بن ابىطالب قیام خود را علیه امویان آغاز كرد،
گفتند: چون او از نسل حسین(ع) است و قیام به سیف علیه ظالمان كرده و از سویى فرزند اسیر است، پس او مهدى موعود مىباشد.(70)
كنیه زید ابوالحسن و مادرش كنیزى بود كه مختار بن ابى عبیده او را به علىبن الحسین(ع) بخشیده بود.(1)
اما این گروه به روایت دیگر پیامبر(ص) توجهى نكردند، كه فرمودند:
«الائمة بعدى اثنا عشر؛ تسعة من صلب الحسین؛ تاسعهم قائمهم.»(2)
شخص زیدبن على(ع) از بزرگان بود و خلفاى اموى را به حق نمىدانست.
او بر علیه آنان قیام كرد و به طرف كوفه رفت و با همراهى چهار هزار نفر، با حاكم عراق؛ یعنى یوسفبن عمر، به جنگ برخاست.
كار زید در كوفه ده ماه طول كشید؛ تا این كه در سال 122هـ / 740م به دست هشامبن عبدالملك اموى به دار آویخته شد
و سرش را به دمشق نزد هشام و از آنجا به مدینه بردند.