●●● ابیات ناب شروع شده با حرف پ●●●
- نویسنده موضوع زهرا
- تاریخ شروع
پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد
گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان
___________________________
پند حکیم محض ثواب است وعین خیر
فرخنده آن کسی که به سمع رضا شنید
____________________________
پارسایی و سلامت هوسم بود ولی
شیوه ای می کند آن نرگس فتان که مپرس
_______________________________
پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت
نا خلف باشم اگر من به جویی نفروشم
_____________________________
پشتم از بار غم هجر تو بشکست، مهل
باز میبینم همدست رقیبان شدهای
______________________________
پیش تو سبب چیست که ما کم ز رقیبیم
آیین وفاداری ما خود کم ازو نیست
پشت رقیب را همه قربست و منزلت
مردود درگه تو همین ما فتادهایم
پای در زنجیر نزد دوستان
به که با بیگانگان در بوستان
پسرکو ندارد نشان از پدر
تو بیگانه خوانش نخوانش پسر
پیمانه چو پر شود چه شیرین و چه تلخ
عمر چون بسر رسد چه بغداد و چه بلخ
پیش از آن کاندر جهان باغ می و انگور بود
از شراب لایزالی جان ما مخمور بود
ما به بغداد جهان لاف انا الحق میزدیدم
پیش از این کا ن دار و گیر و نکته منصور بود
پیش فرعونان بگو حرف کلیم
تا کند ضرب تو دریا را دو نیم
____________________
پر خوری ژنده پیل باشی تو
کم خوری جبرئیل باشی تو
_____________________
پرسید یکی که عاشقی چیست ؟
گفتم که چو ما شوی بدانی
_____________________
پاک وصافی شو از چاه طبیعت به در آی
که صفایی ندهد آب تراب آلوده
____________________________
پرده بردار زرخ چهره گشا ناز بس است
عاشق دل شده را دیدن رویت هوس است
___________________________
پارسایی و سلامت هوسم بود ولی
شیوه ای میکند آن نرگس فتان که مپرس
پیرم و بر دوشم از ندیم جوانی
از تو چه پنهان همیشه بار ندامت
__________________________
پیش زاهد از رندی دم مزن که نتوان گفت
با طبیب نا محرم حال درد پنهانی
با طبیب نا محرم حال درد پنهانی
_______________________
پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
وان راز که در دل بنهفتم به در افتاد
________________________
وان راز که در دل بنهفتم به در افتاد
________________________
پرتقالی پوست می کندم.
شهرها در آیینه پیدا بود.
دوستان من کجا هستند؟
روزهاشان پرتقالی باد
______________________
پای امید پیشروِ کاروان عمر
آزرده شد ز راه و دل از کاروان گرفت
آزرده شد ز راه و دل از کاروان گرفت
پای عشق تو برادر کشی افتاد به راه
شهر از وحشت نرخ دیه ها ریخت بهم
پــیــرم و بــر دوشــم از نــدیـم جـوانـی
از تـو چـه پـنـهـان هـمـیـشـه بـار نـدامت
پرسیدم ازو واسطهٔ هجران را
گفتا سببی هست بگویم آن را
من چشم توام اگر نبینی چه عجب
من جان توام کسی نبیند جان را
پیش ازین کاری نکرد امیدواریهای من
ناامیدیهای من، زین پس مگر کاری کند
پرتو عمر چراغی ست که در بزم وجود
به نسیم مژه بر هم زدنی، خاموش است
__________________________
پدرم گفت و چه خوش گفت که در مکتب عشق
هر کسی لایق آن نیست که بردار شود
___________________________
پدر، آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل
شیشه ای بود که شد باعث ویرانی من
_____________________________
پروانه صفت دیده به او دوخته بودم
وقتی که خبر دار شدم سوخته بودم
پروانه به یک سوختن آزاد شد از شمع
بیچاره دل ماست که در سوز و گدازست
________________________
پرواز من به بال و پر توست، زینهار
مشکن مرا که میشکنی بال خویش را
________________________
پروانه سوخت، شمع فرو مرد، شب گذشت
ای وای من که قصه ی دل ناتمام ماند
_____________________________
پیری به رخ ما خط از آن روی کشیده است
تا خوانی از این خط که ز دنیا چه کشیدم
_______________________
پیوستگی به حق ز دو عالم بریدن است
دیدار دوست، هستی خود را ندیدن است
______________________
پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد
واندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم