کمال خواهي، از ابعاد مهم فطري انسان است و آدمي ميکوشد موانع رسيدن به اين هدف بزرگ را از سر راه بردارد. از آن روي که همواره انسان در راه رسيدن به کمال با مشکلات رو در روي ميشود و خود هميشه توانا به گذر از اين مشکلات نيست، ميل فطري به منجي و ياور بيروني، خود را در او مينمايد.
بنابراين، منجيگرايي يا منجي خواهي در آدمي، ميلي فطري است که از آغاز خلقت بشر در نهاد او بوده است. وجود اين چنين ميل فطري در انسان نميتواند لغو باشد، زيرا ميل فطرياي در غير اين صورت، خداي حکيم خلقتي لغو کرده است. افزون بر اين، نجات خواهي فطري در بشر، بر وجود هميشگي نجاتدهنده براي او دلالت ميکند. خداي سبحان، اصليترين منجي انسان از هلاکت و بدبختي است، زيرا او پيامبران و پيشوايان بزرگي را به سوي مردم فرستاد تا نجات حقيقي را به آنان بفهمانند و منجي واقعي را نشانشان دهند و بگويند چه کسي و چگونه آنان را نجات ميدهد. بنابراين، هدف اساسي پيشوايان آسماني نجات انسان از ظلمت به نور و از شيطان به خداوند بوده است. البته کساني نيز در مقابل آنان، جاهلانه يا غرضورزانه، ميل فطري انسان به منجي را به انحراف کشاندهاند و او را از آب حيات و نجات به سراب هلاکت رساندهاند و از منجيان واقعي دور نمودهاند و به دام خود يا ديگر منجيان دروغين افکندهاند. از اين روي، ميدان زندگي آدمي هميشه جولانگاه نبرد حقخواهان و باطلگرايان بوده است.
در اين عرصه، پيامبران و رهبران الهي براي نجات بشر از چنگال ستمگران و جاهلان بسيار کوشيدهاند و کاميابيها و ناکاميهاي فراواني ديدهاند. با وجود اين، آنان به مردم وعده دادهاند که سرانجام کسي خواهد آمد و جامعة انساني را به گونة کامل از همة بدبختيها نجات ميدهد.
گفتني است، هر چند به علتهاي گوناگون اديان و مذاهب متعددي در جوامع بشري پديد آمده، منجيگرايي از جمله آموزههاي مشترک آنها به شمار ميآيد. اديان و مذاهب، دربارة شخصيت منجي و اينکه او کيست و کي خواهد آمد و چه خواهد کرد، نيز نظر واحدي ندارند. بنابراين ، شايسته است فرهنگ منجيگرايي در هر يک از اديان و مذاهب بررسي گردد تا حقيقت براي همگان آشکار شود. اين کار در حجم يک مقاله نميگنجد بلکه بايد در مقالات متعددي در قالب پاياننامه يا کتاب به آن پرداخت. از اين روي، در مقالة حاضر امتيازهاي منجي در باور شيعة اماميه بيان ميشود تا مجالي پديد آيد براي کساني که ميخواهند دربارة منجي حقيقي و ويژگيهاي آن تحقيق کنند.
در اين مقاله، علاوه بر يادآوري کلياتي دربارة اصطلاحشناسي نجات و پيشينه بحث نجات، منجيگرايي شيعي (شيعه اماميه) و خاستگاه آن بيان ميشود، سپس امتيازهاي منجي در باور شيعه، در بخشهاي اصلي مقاله بيان ميگردد. اين ويژگيها عبارتاند از وجود عنصري و بالفعل، امامت، عصمت، افضليت، فايده بخشي، ارتباط با مردم، عدالتگستري کمال محور و کامل کردن رشد عقلاني و علمي بشر. گفتني است، ويژگيهاي مذکور در سه بخش تنظيم شده است:
1. ويژگيهاي شخصيتي منجي؛
2. ويژگيهاي منجي در عصر انتظار؛
3. ويژگيهاي منجي در عصر ظهور.
بنابراين، منجيگرايي يا منجي خواهي در آدمي، ميلي فطري است که از آغاز خلقت بشر در نهاد او بوده است. وجود اين چنين ميل فطري در انسان نميتواند لغو باشد، زيرا ميل فطرياي در غير اين صورت، خداي حکيم خلقتي لغو کرده است. افزون بر اين، نجات خواهي فطري در بشر، بر وجود هميشگي نجاتدهنده براي او دلالت ميکند. خداي سبحان، اصليترين منجي انسان از هلاکت و بدبختي است، زيرا او پيامبران و پيشوايان بزرگي را به سوي مردم فرستاد تا نجات حقيقي را به آنان بفهمانند و منجي واقعي را نشانشان دهند و بگويند چه کسي و چگونه آنان را نجات ميدهد. بنابراين، هدف اساسي پيشوايان آسماني نجات انسان از ظلمت به نور و از شيطان به خداوند بوده است. البته کساني نيز در مقابل آنان، جاهلانه يا غرضورزانه، ميل فطري انسان به منجي را به انحراف کشاندهاند و او را از آب حيات و نجات به سراب هلاکت رساندهاند و از منجيان واقعي دور نمودهاند و به دام خود يا ديگر منجيان دروغين افکندهاند. از اين روي، ميدان زندگي آدمي هميشه جولانگاه نبرد حقخواهان و باطلگرايان بوده است.
در اين عرصه، پيامبران و رهبران الهي براي نجات بشر از چنگال ستمگران و جاهلان بسيار کوشيدهاند و کاميابيها و ناکاميهاي فراواني ديدهاند. با وجود اين، آنان به مردم وعده دادهاند که سرانجام کسي خواهد آمد و جامعة انساني را به گونة کامل از همة بدبختيها نجات ميدهد.
گفتني است، هر چند به علتهاي گوناگون اديان و مذاهب متعددي در جوامع بشري پديد آمده، منجيگرايي از جمله آموزههاي مشترک آنها به شمار ميآيد. اديان و مذاهب، دربارة شخصيت منجي و اينکه او کيست و کي خواهد آمد و چه خواهد کرد، نيز نظر واحدي ندارند. بنابراين ، شايسته است فرهنگ منجيگرايي در هر يک از اديان و مذاهب بررسي گردد تا حقيقت براي همگان آشکار شود. اين کار در حجم يک مقاله نميگنجد بلکه بايد در مقالات متعددي در قالب پاياننامه يا کتاب به آن پرداخت. از اين روي، در مقالة حاضر امتيازهاي منجي در باور شيعة اماميه بيان ميشود تا مجالي پديد آيد براي کساني که ميخواهند دربارة منجي حقيقي و ويژگيهاي آن تحقيق کنند.
در اين مقاله، علاوه بر يادآوري کلياتي دربارة اصطلاحشناسي نجات و پيشينه بحث نجات، منجيگرايي شيعي (شيعه اماميه) و خاستگاه آن بيان ميشود، سپس امتيازهاي منجي در باور شيعه، در بخشهاي اصلي مقاله بيان ميگردد. اين ويژگيها عبارتاند از وجود عنصري و بالفعل، امامت، عصمت، افضليت، فايده بخشي، ارتباط با مردم، عدالتگستري کمال محور و کامل کردن رشد عقلاني و علمي بشر. گفتني است، ويژگيهاي مذکور در سه بخش تنظيم شده است:
1. ويژگيهاي شخصيتي منجي؛
2. ويژگيهاي منجي در عصر انتظار؛
3. ويژگيهاي منجي در عصر ظهور.