| اى غريبى كه ز جدّ و پدر خويش جدائى |
| خفته در خاك خراسان ، تو غريب الغربائى |
| چه ثنا گويمت ، اى داور هفتاد و دو ملّت |
| كه ثنا خوانده خدايت ، تو چه محتاج ثنائى |
| اين رواق تو و صحن و حَرَمَت ، همچو بهشت است |
| روضه ات ، جنّت فردوس و مسمّى به رضائى |
| آه ، از آن دم كه ز سوز جگر و حال پريشان |
| ناله ات گشت بلند، آه تقى جان به كجائى |
| اى شه يثرب و بطحا، تو غريبى به خراسان |
| سرور جمله غريبان و معين الضّعفائى |
| اغنيا مكّه روند و فقرا سوى تو آيند |
| جان به قربان تو اى شاه كه حجّ فقرائى |
| بيا كه مظهر آيات كبريا اينجاست |
| بيا كه تربت سلطان دين ، رضا اينجاست |
| بيا كه گلبن گلزار موسى جعفر |
| بيا كه ميوه بستان مصطفى اينجاست |
| بيا كه خسرو اقليم طوس ، شمس شموس |
| بيا كه وارث ديهيم مرتضا اينجاست |
| شهنشهى كه به چشمان ، غبار درگاهش |
| كنند حُور و ملايك ، چو توتيا اينجاست |
| اگر كليد در رحمت خدا جوئى |
| بيا كليد در رحمت خدا اينجاست |
| در مدينه علم و كمال و زهد و ادب |
| در خزينه بخشايش و عطا اينجاست |
| ز قبله گاه سلاطين بخواه حاجت خويش |
| شهى كه حاجت مسكين كند روا اينجاست |
| قدم ز صدق و ارادت در اين حرم بگذار |
| كه مهد عصمت و ناموس كبريا اينجاست |
| بيا كه منبع فيض و عنايت ازلى |
| بيا كه مطلع و الشّمس و و الضّحى اينجاست |
| امام ثامن و ضامن ، رضا كه بر حرمش |
| نهاده اند شهان ، روى إ لتجا اينجاست |
| به خضر كز پى آب بقاست سرگردان |
| دهيد مژده كه سرچشمه بقا اينجاست |