دوره‏ی کودکی (قبل از هجرت) حضرت زهرا سلام الله علیها

[Ali]

دوره‏ی کودکی (قبل از هجرت)
این دوره همزمان با اوج دعوت رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و از طرف دیگر فشارهای مشرکان مکه بود. زیرا حدود یک سال از دعوت علنی پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله می‏گذشت و مشرکان به دلیل رویکرد طبقه‏ی فقیر به پیامبر، بی‏اندازه به خشم آمده بودند. ما در صفحات تاریخ موارد زیادی از این آزار و اذیت‏ها را می‏یابیم که گاه در حضور فاطمه‏ی زهرا علیهاالسلام انجام می‏شده است که یک نمونه ذکر می‏شود.
عبدالله بن مسعود می‏گوید: «هیچ وقت رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را ندیده بودم که به قریش نفرین کند، مگر یک روز که پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله در حال نماز بود و یک عده از قریش نشسته بودند و نزدیک آن‏ها
بچه دان شتری افتاده بود. آن‏ها با خود گفتند آیا کسی می‏تواند این بچه دان شتر را بردارد و بر پشت پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله بگذارد. یکی از آن جمع برخاست و بچه دان را برداشت و بر پشت پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله انداخت. در این لحظه پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله در حال سجده بود. فاطمه علیهاالسلام خود را به پدر رساند و آن را از پشت پدر برداشت و سر و صورت او را تمیز کرد.

 

[Ali]

صحنه‏ی غمباری بود و پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله چنان از این بی‏حرمتی غمگین شد که بعد از نماز عرض کرد: «خدایا! خودت به حساب این‏ها برس» آن گاه یک به یک اهانت کنندگان را اسم برد و فرمود: «خدایا! بر توست جزای عتبه فرزند ربیعه، خدایا! بر توست جزای شیبه فرزند ربیعه، خدایا! خودت کار ابوجهل را تمام کن. خدایا! خودت به حساب عقبه فرزند ابی معیط برس. خدایا! خودت ابیّ بن خلف و امیّة بن خلف را نابود فرما.»
ابن مسعود در ادامه می‏گفت: دعای پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله به اجابت رسید و در جنگ بدر همه‏ی این افراد به دست پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و علی علیه‏السلام کشته شدند. جنازه‏های آن‏ها را بعد از قتل به چاه ریختند و ابیّ و امیه چون قوی هیکل بودند، ابتدا پیکرشان را قطعه قطعه کردند، سپس در چاه انداختند.(43)
می‏گذراند.
او هنوز کودکی 2 ساله بود که واقعه‏ی تلخ شُعب ابی‏طالب علیه‏السلام را نیز تجربه کرد. براساس ای واقعه که به ابتکار ابوسفیان در جلسه‏ی مشورتی دار الندوه اتخاذ شد، آنان تعهد نامه‏ای در سال هفتم هجری نوشتند که به موجب آن قرار شد؛ هیچ نوع مواد غذایی به محمّد و پیروانش نفروشند؛ هیچ چیز از آن‏ها نخرند؛ هیچ نوع معامله‏ای ننمایند؛ با آنان معاشرت و رابطه‏ای نداشته باشند؛ به آن‏ها دختر ندهند؛ از آنان دختر نگیرند؛ و در هر حادثه‏ای که روی داد به طرفداری از مخالفان آنان برخیزند. جمعیّت حاضر بعد از امضای تعهدنامه برخاستند و به سوی کعبه رفتند. ورقه‏ی تعهد را در داخل کعبه نهادند و در برابر بت‏ها قسم یاد کردند که به پیمان وفادار بمانند. این پیمان موجب شد حتّی به مسلمانان آذوقه هم نفروشند. و عرصه را چنان برایشان تنگ کردند که آنان ناچار شدند، از مکّه خارج شوند و در درّه‏ای به نام شعب ابوطالب پناه گیرند.

 

[Ali]

ابوطالب، خدیجه، فاطمه و ... نیز در بین این جمع بودند.
دوستان ابوطالب و خدیجه برایشان به طور مخفیانه غذا می‏آوردند و پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله این آذوقه را بین اصحاب تقسیم می‏کرد. این سکونت اجباری سه سال طول کشید و البته در تمام سختی‏ها و گرفتاری‏ها فاطمه‏ی کوچک نیز همراه پدر و شریک سختی‏های او بود.(44)

 

[Ali]

43 ـ ذخایر العقبی، ص 47 و صحیح مسلم، ج 3، ص 167؛ بحارالانوار، ج 18، ص 188.
44 ـ خرایج، ج 1، ص 80.

تاپیک بسته شد. ​