مدینه، بهار در بهار است و لبریز شوق انتظار و غرق تمنای دیدار.
گاهِ کثرت برکت، در خانه است؛ همان خانه بی زوالی که ریشه در کوثر دارد و بر ستون های کسا، تکیه داده است.
شب تکثیر رحمت، در خانه ای است که اهل آسمان، برای ورود به آن، اذن می گیرند.
شب لبخند فاطمه (علیهاالسلام) و علی (علیه السلام) است؛ شب تبسم خدا و جبرئیل.
همه در انتظار تولد خورشید و طلوع با شکوه صبح و خنده طلایی آفتابند و بی تابانه، لحظه تولد بانوی صبر و عشق را به شوق نشسته اند.
پیامبر خدا شادمان است. پیام آور عشق محمدی، در گوش طفل، اذان و در قلبش ترانه محبت زمزمه می کند.
نام او زینب است؛ این صدای پیامبر (صلی اللهعلیه وآله وسلم) بود که در فضایِ عطرآگین خانه علی پیچید و تشنگان را سیراب کرد.
پیامبرِ وحی چه زیبا بر او نام نهاد: «زینب»، زینت پدر؛ زینتی برای علی (علیه السلام) که خود، آیینه تمام نمای زیبایی هاست.