پژوهشگران در یك تحقیق جدید دریافتند: تجارب استرس زا در دوران كودكی شامل سوءاستفادههای گفتاری و رفتاری
(جسمی) از كودكان، عمر آنها را كوتاه میكند.
این تحقیق روی بیش از 17 هزار فرد بزرگسال صورت گرفت و طی آن محققان دریافتند: كودكانی كه تا پیش از رسیدن به
سن 18 سالگی حداقل 6 بار یا بیشتر اتفاقات استرس زا و پرتنش شدیدی را تجربه میكنند زودتر از سایر همسالان خود
كه این تجارب را نداشتند در سنین بزرگسالی میمیرند و احتمال مرگ زودهنگام آنها تا دو برابر افزایش مییابد.
شرح این تحقیق در مجله آمریكایی «طب پیشگیری» منتشر شده است.
دكتر دیوید براون متخصص همهگیرشناسی در مركز كنترل و پیشگیری امراض آمریكا در آتلانتا خاطرنشان كرد: ما امیدواریم
در نتیجه انجام این تحقیقات سوءرفتارها با كودكان و قرار دادن آنها در شرایط پراسترس به شكلهای مختلف بیش از پیش و
به طور گسترده بعنوان یك مشكل و مساله جدی در عرصه بهداشت عمومی در نظر گرفته شده و برای مقابله با آن
اقدامات موثر صورت گیرد.
كودكانی كه تا پیش از رسیدن به سن 18 سالگی حداقل 6 بار یا بیشتر اتفاقات استرس زا و پرتنش شدیدی را تجربه میكنند زودتر از سایر همسالان خود كه این تجارب را نداشتند در سنین بزرگسالی میمیرند و احتمال مرگ زودهنگام آنها تا دو برابر افزایش مییابد.
محققان تاكید كردند: كودكان با استرسها و تنشهای سنگینی مواجه میشوند كه تاثیر منفی روی رشد عصبی آنان
میگذارد و عواقب ناخوشایندی در طول عمر خواهد داشت. این فشار های روانی می تواند در هر سنی بنا بر میزان توان
کودک تعریف شود . شاید بتوان گفت مشاجرات خانوادگی که بیش از حد معمول باشد و والدین یکدیگر را تحقیر کنند. و یا
انتظارات تحصیلی که اوقات بازی و سرگرمی را که نیاز کودک است از او میگیرد. و یا حضور طولانی مدت کودک در خارج از
منزل به دلیل شاغل بودن مادر و یا داشتن پرستار و مراقبان متعدد و هر کدام با روش ها و شیوه های متفاوت از جمله
فشار های عاطفی است که او مجبور است تحمل کند.
آنچه کودک نیاز دارد وجود والدینی حمایتگر اما پرورش دهنده استقلال و صبور است تا در قبال این مسئولیت خطیر و حساس توان صبر وتحمل برای برطرف کردن نیاز های طبیعی و بجای او را داشته باشند.
کودکان حد اقل تا دو سالگی نیاز به حضور در جمع پر محبت و پشتیبان خانواده دارند تا نیاز های عاطفی خود را به صورت
تمام و کمال از طریق خانواده برطرف کنند. از سوبی دیگر نوع رفتار پدر و مادر با کودک نیز می تواند در این امر موثر باشد.
شیوه های فرزند پروری همرا ه با توهین و سرکوب های مداوم بدون ایجاد محیطی محبت آمیز و حمایت کننده نیز می
تواند از عوامل آسیب رسان به روح و روان کودک باشد . آنچه کودک نیاز دارد وجود والدینی حمایتگر اما پرورش
دهنده استقلال و صبور است تا در قبال این مسئولیت خطیر و حساس توان صبر وتحمل برای برطرف کردن نیاز های
طبیعی و بجای او را داشته باشند.