تمام مشكلات ما ناشي از اين است كه از امام زمان(عج) دور شده ايم. نجات يك ملّت به امام زمان(عج) وابسته است. امام زمان(عج) انسان كامل است. كافي است كه نظر مباركشان بر جان ما بيفتد تا ما انسان شويم، زيرا كه وجود ائمه تكويني است، غيب و شهود ندارد، بودنِ هستي به وجود آن حضرت است و هر كس به اندازه نزديكي به نظر او بقاء و واقعيت مييابد و معنيدار ميشود.
امام زمان(عج) در زمان غيبت مثل خورشيدي كه نورش پشت ابر است، فيض ميرساند. علّت عدم بهرهبرداري از فيض آن حضرت خودمان هستيم. امام غايب نيست، ما غايبيم. ماييم كه دنيايي شدهايم. اگر يك زندگي ديني را آغاز كنيم، با يك نظر امام زمان(عج) جوهر ما عوض ميشود و مسّ وجودمان كيميا ميگردد. مزّه آدم شدن را اگر بچشيم، چيز ديگري براي ما مزّه دار نخواهد بود.
عمده آن است كه معني واقعيِ انسان بودن را كه به نزديكي به امام زمان(عج) است درك كنيم و بدانيم مسلّم هر كس به هر جا رسيد از دريچه نظر آن حضرت رسيد.
