روحِ منتظر
روح منتظر روح بزرگى است با خصوصيّات خاصي که انسان منتظِر را در «افضل عبادات» وارد کرده. روح منتظر، روح انسان بصيرى است که از همهي جهات به زمانه آگاه است، نه فريب زرق و برق وضع موجود را ميخورد و نه از مقصد اصلياش غافل است، خوب مىفهمد كه ريشهي انحرافها کجا است و راه درمان آن چيست.
كسى كه معني ولايت انسان معصومعلیه السلام را مىشناسد در فهم و تحليل مشکلات داراي تحليلى قدسى است و به زوايايى از عالم آگاهي دارد که بقيهي انسانها به آن زوایا آگاهي ندارند و در نتيجهي آن آگاهی از نقطههاى ساكت و سطور نانوشتهي عالم خبر مىدهد. نه تنها خلأِ عدم حضور امام را بهخوبي احساس ميکند و در آتش فراق مىسوزد بلکه بهخوبي متوجّه است که ريشهي مشكلات بهجهت غيبت امام است و مواظب است علّتهاي فرعي توجّه به علّت اصلي را در حجاب نبرد.
روح انسانِ منتظر در عين آنکه در آتش فراق ميسوزد، از آن جهت كه با ولىّاللّه مطلق، دلدادگىها دارد و خودِ گم گشتهي خود را در او مىيابد و در خلوت اُنس با اوست، داراي نشاط و اميد خاصّي است.
درست است روح انسانِ منتظر از طولانيشدن غيبت ناآرام است و هيچچيز نمىتواند او را به خود جذب كند، امّا به جهت شناخت و آشنايي با عالم بقيةاللّهي در حياتي سراسر پرمعنا و همراه با شور و اميد بهسر ميبرد.
اينها همه نصيب كسى مىشود كه به واقع منتظراست، با همان بصيرتهايى كه شخصِ منتظر بايد داشته باشد. وقتى انسان جايگاه امام را در هستي شناخت دلدادگىاش شروع مىشود و عالَم انتظار، در او طلوع ميکند. در آنعالم فقط كافى است انسان به امام نظر بيندازد، به خوبی از نور خورشيدِ وجود او که در پشت ابر غيبت پنهان است نور بگيرد.
كسي كه معنى زندگى حقيقي را در حيات زمينى مىشناسد نمىتواند منتظر امام عصر(عج) نباشد. آنكه منتظر نيست به سياهىِ روزگار راضى است و زندگى را گم خواهد کرد زيرا زندگى در پهنه ي زمين، در اُنسِ با حقّ بهسربردن است و تحت ولايت حقّ آسودن و اين بدون حاكميت ولىّاللّهالأعظم(عج) ممكن نيست.
كسي كه معنى و جايگاه حيات دنيايى را نميداند هر نوع زندگى كه به او پيشنهاد شود مىپذيرد. امّا كسيكه ميداند مقصود اصلي او در حيات زمينى چيست هر چيزى نمىتواند او را فريب دهد. انسانى كه ميداند زندگي زميني براي اثبات بندگى است بهخوبي متوجّه است اثبات بندگى با ظهور تامّ بندگى يعنى حاکميت ولىّالله امكانپذير است. چنين انسانى تلاش مىكند تا در صحنهى ولايت امام معصوم وارد شود و اگر آن ولايت موجود نبود منتظر ميماند، در غير اين صورت اثبات بندگى نكرده و معنى زندگىِ روى زمين را گم خواهد کرد.
روح منتظر روح بزرگى است با خصوصيّات خاصي که انسان منتظِر را در «افضل عبادات» وارد کرده. روح منتظر، روح انسان بصيرى است که از همهي جهات به زمانه آگاه است، نه فريب زرق و برق وضع موجود را ميخورد و نه از مقصد اصلياش غافل است، خوب مىفهمد كه ريشهي انحرافها کجا است و راه درمان آن چيست.
كسى كه معني ولايت انسان معصومعلیه السلام را مىشناسد در فهم و تحليل مشکلات داراي تحليلى قدسى است و به زوايايى از عالم آگاهي دارد که بقيهي انسانها به آن زوایا آگاهي ندارند و در نتيجهي آن آگاهی از نقطههاى ساكت و سطور نانوشتهي عالم خبر مىدهد. نه تنها خلأِ عدم حضور امام را بهخوبي احساس ميکند و در آتش فراق مىسوزد بلکه بهخوبي متوجّه است که ريشهي مشكلات بهجهت غيبت امام است و مواظب است علّتهاي فرعي توجّه به علّت اصلي را در حجاب نبرد.
روح انسانِ منتظر در عين آنکه در آتش فراق ميسوزد، از آن جهت كه با ولىّاللّه مطلق، دلدادگىها دارد و خودِ گم گشتهي خود را در او مىيابد و در خلوت اُنس با اوست، داراي نشاط و اميد خاصّي است.
درست است روح انسانِ منتظر از طولانيشدن غيبت ناآرام است و هيچچيز نمىتواند او را به خود جذب كند، امّا به جهت شناخت و آشنايي با عالم بقيةاللّهي در حياتي سراسر پرمعنا و همراه با شور و اميد بهسر ميبرد.
اينها همه نصيب كسى مىشود كه به واقع منتظراست، با همان بصيرتهايى كه شخصِ منتظر بايد داشته باشد. وقتى انسان جايگاه امام را در هستي شناخت دلدادگىاش شروع مىشود و عالَم انتظار، در او طلوع ميکند. در آنعالم فقط كافى است انسان به امام نظر بيندازد، به خوبی از نور خورشيدِ وجود او که در پشت ابر غيبت پنهان است نور بگيرد.
كسي كه معنى زندگى حقيقي را در حيات زمينى مىشناسد نمىتواند منتظر امام عصر(عج) نباشد. آنكه منتظر نيست به سياهىِ روزگار راضى است و زندگى را گم خواهد کرد زيرا زندگى در پهنه ي زمين، در اُنسِ با حقّ بهسربردن است و تحت ولايت حقّ آسودن و اين بدون حاكميت ولىّاللّهالأعظم(عج) ممكن نيست.
كسي كه معنى و جايگاه حيات دنيايى را نميداند هر نوع زندگى كه به او پيشنهاد شود مىپذيرد. امّا كسيكه ميداند مقصود اصلي او در حيات زمينى چيست هر چيزى نمىتواند او را فريب دهد. انسانى كه ميداند زندگي زميني براي اثبات بندگى است بهخوبي متوجّه است اثبات بندگى با ظهور تامّ بندگى يعنى حاکميت ولىّالله امكانپذير است. چنين انسانى تلاش مىكند تا در صحنهى ولايت امام معصوم وارد شود و اگر آن ولايت موجود نبود منتظر ميماند، در غير اين صورت اثبات بندگى نكرده و معنى زندگىِ روى زمين را گم خواهد کرد.