بعضی از افراد تنهایی را دوست دارند چرا که مهارت تعامل با دیگران را نیاموخته اند اما بعضی دیگر تمایل دارند در جمع باشند ولی نمی توانند!
اگر این تقسیم بندی را گسترش دهیم می توانیم دلایل زیر را برای روی آوردن افراد به تنهایی برشماریم:
- گروهی در فرایند رشد و یادگیری آموخته اند که تنها زندگی کنند.
- برخی دیگر به دلیل کمبود اعتماد به نفس, تنهایی را انتخاب می کنند. آنها از حضور در جمع می ترسند. فکر می کنند ممکن است مورد تمسخر دیگران قرار بگیرند یا در جمع پذیرفته نشوند. آنها حرفی برای گفتن در جمع ندارند. بودن در کنار دیگران, ساختار روانی این افراد را تحت فشار قرار می دهد.
- عده ای از حضور در جمع می ترسند چرا که تصور می کنند کاستی ها آنها در میان دیگران به چشم می آید. این افراد از چهره, لباس, خانواده, تحصیلات و.. خود احساس شرم می کنند.
-دسته ای دیگر از افراد ممکن است به دلیل خلق افسرده ای که دارند از حضور در جمع امتناع کنند.
۳ توصیه برای ما شدن
۱- کسانی که از حضور در جمع گریزان هستند برای غلبه بر این موضوع ابتدا باید با کمک یک روان شناس علت این امر را پیدا کنند.
۲- آنها باید از تقویت پیام های روانی که آنها را از حضور در جمع منع می کنند, خودداری و برخلاف این پیام ها رفتار کنند.
۳- زمانی که جمع حاضر می شوند, به ارزش ها, خواسته ها و اهداف گروه احترام بگذارند, وارد فعالیت ها شوند و خود را با دیگران هماهنگ کنند و به دنبال نکته های مثبت و شاد کننده در گروه بگردند.
مراقب باشید که برای جلوگیری از تنهایی و انزوا, به دستورهای ذهنی ای که از شما می خواهند تنها باشید, عمل نکنید. هر پیامی را که به شما می گوید در جمع حضور پیدا نکنید, از بودن در کنار دیگران لذت نبرید و مورادی از این دست را نشنیده بگیرید و درست برعکس آنها عمل کنید. در جمع حضور داشته باشید و باور کنید با بودن در کنار دیگران می توانید خوبی های زیادی به دست آورید.