سلام به شما بندگان خوب خدا.
نمی دونم تا حالا دستاتون از سرما بی حس شده یا نه...
نمی دونم تا حالا طعم نداری رو چشیدین یا نه...
نمی دونم...
.
.
.
اما اینو خوب می دونم که این روزا دستایی از سرما یخ زدن، می دونم چشم بعضی بچه ها، به دره تا بسته های توزیع نان!!! به خونشون برسه، نان خالی...
اینو خوب می دونم آرزوی کودکی فقط داشتن یه توپ پلاستیکی هست یا خوردن یه لقمه خوراک گرم یا...
اینو خوب می دونم همین نزدیکی ها، خیلی بچه ها، فقط به جرم فقر، نمی تونن برن مدرسه، باور کنید خیلی هاشون مستعد ان، می تونن به جاهای خوبی برسن اما...
اینو خوب می دونم...
.
.
.
اینا رو نگفتم که دنبال مقصر بگردیم و ...، هر کسی به نوبه خودش وظیفه ای داره، وظیفه مسئولین جای خود، که اگر کوتاهی کنن، در واقع در حق خودشون کوتاهی کردن؛ و وظیفه ما هم جای خود...
می خوام از خودمون بگم، اول از همه با خودم هستم...
بعضیا میگن اوضاع خودمون بدتره، چیکار می تونیم بکنیم؟ بنده میگم لازم نیست که حتما خیلی هزینه کنید، هر کسی به فراخور حال خودش مسئوله، اگر وضعت خیلی خوبه، خب بسم الله بیشتر مایه بذار و گرنه حتی اگر یه جوراب برای یه بچه بخری، خودش دنیایی می ارزه، بعدا نه، همین الان، بعضیا میگن بذار پولدار بشیم، ال می کنیم، بل می کنیم، بنده میگم شاید خدایی نکرده فرصتی نداشته باشیم...باور کنید حتی یه مداد ساده هم می تونه نور امید رو تو دل بعضیا روشن کنه، حیف نیست این شادی کوچیک رو از کسی بگیریم...
خب میگین نداریم حتی یه مداد بگیریم، میگم قبول، محبت چی، عشق که گوهری گرانبهاست که خداوند در وجود تک تک ما به ودیعه گذاشته، از این سرمایه که می تونیم استفاده کنیم نه؟
علممون چی؟ از علمی که داریم می تونیم استفاده کنیم و خدمتی نه به اون ها، بلکه به خودمون کنیم...
ماها خیلی سرمایه های ناب داریم که می تونیم ازشون استفاده کنیم، حیفه بی استفاده بمونن ها...
سرمای هوا رو مغلوب گرمای دل ها کنیم...
ببخشید اگر حرف هایی میزنم که خودتون بهتر می دونید، هدف باز شدن باب گفتگو بود و...
از همین حالا باید شروع کنیم، بسم الله...