******اشعار انتظار******
- نویسنده موضوع montazer
- تاریخ شروع
حال من بی تو خراب است کجایی آقا
نقش من بی تو برآب است کجایی آقا
عمر بیهوده من بی تو چه ارزد تو بگو
زندگی بی تو سراب است کجایی آقا
نقش من بی تو برآب است کجایی آقا
عمر بیهوده من بی تو چه ارزد تو بگو
زندگی بی تو سراب است کجایی آقا
دل غمگین مرا کی تو عنایت بکنی
منتظر بهر جواب است کجایی آقا
تا که از در برسی رخ بنمایی تو به من
دل من در تب و تاب است کجایی آقا
از غم دوری تو هر نفس ای راحت جان
گریه بی حد و حساب است کجایی آقا
داستان غم هجران تو ای یوسف من
قدر یک کهنه کتاب است کجایی آقا
چه شود گر نظری بر من بیچاره کنی
یک نظر بر تو صواب است کجایی آقا
منتظر بهر جواب است کجایی آقا
تا که از در برسی رخ بنمایی تو به من
دل من در تب و تاب است کجایی آقا
از غم دوری تو هر نفس ای راحت جان
گریه بی حد و حساب است کجایی آقا
داستان غم هجران تو ای یوسف من
قدر یک کهنه کتاب است کجایی آقا
چه شود گر نظری بر من بیچاره کنی
یک نظر بر تو صواب است کجایی آقا
ای آنکه در نگاهت حجمی زنور داری
کی از مسیر کوچه قصد عبور داری؟
چشم انتظار ماندم، تا بر شبم بتابی
ای آنکه در حجابت دریای نور داری
من غرق در گناهم، کی می کنی نگاهم؟
برعکس چشمهایم چشمی صبور داری
از پرده ها برون شد، سوز نهانی ما
کوک است ساز دلها، کی میل شور داری؟
در خواب دیده بودم، یک شب فروغ رویت
کی در سرای چشمم، قصد ظهور داری؟
آقا دلم محتاج باران بهاریست
محتاج یک لحظه قرار بیقراریست
آقا دلم بهر نبود تو گرفته
تا که بیایی کار دل شب زنده داریست
از بس که غیبت کرده ای آقای خوبم
یاد تو در این سینه ی من یادگاریست
این جمعه تا یک جمعه ی دیگر گل من
کارم دعا و ندبه و لحظه شماریست
انگار هم سهم من از این بودن تو
مانند اجدادم همه چشم انتظاریست
بی تو تمام لحظه های من خزان است
آقا دلم محتاج باران بهاریست
در حسرت يک نگاه تا کي؟
چشمم به در و به راه تا کي؟
از هجر تو دلغمين و تنها
باشممن بي پناه تا کي؟
سازم به غم فراق تا چند
روزم چو شب سياه تا کي؟
اي هـادي راه ما کجايـي
افتـادن ما به چاه تا کي؟
اي وجه خدا رخي عيان کن
تشبيه رخت به ماه تا کي؟
از دوري و از غم تو اي عشق
از سينه کشيدن آه تا کي؟
در پنجـه غـم اسير باشـم
يک ماه دگر دو ماه تا کي؟
سازم به فراق يا دهم جان
ماندن سر اين دو راه تا کي؟
می برم نام تو را تا ببری نام مرا
پُرکن از جام لب خویش همه جام مرا
خاک هم گاه گداری بدهد طعم عسل
بوسه از خاک رهت کرده عوض کام مرا
خاطرم نیست چه شد بر تو گرفتار شدم
پهن کردی سر گیسوی خودت دام مرا
هرنفس بی تو شده مردن تدریجی من
رنگ و بویی بده این گردش ایام مرا
اگر این سر به سر راه تو افتد زیباست
به شهادت بنما ختم سر انجام مرا
نذر کردم که دگر سمت گناهی نروم
شرطش این است حمایت کنی اقدام مرا
دل من ظرف بلوریست پر از خون جگر
کنج میخانه مبین گریه آرام مرا
به خدا کرببلایی شدنم دست شماست
جان عباس فراموش مکن نام مرا
به پریشانی گیسوی سر ام بنین
دیگر امضا بنما برگه اعزام مرا
روضه خوان گفت حسین؛ بوی حرم شد احساس
وعده ما سحری پای ضریح عباس
قاسم نعمتی
