عاشقان سالار شهیدان، حسین ـ علیه السلام ـ هر بامداد و شامگاه همچون امام غایبشان[1] اشك خون از دیدگان جارى می كنند. مگر نه كه او ثاراللّه است و این گریه، گریه بر خون جارى در رگهاى دین و جوشیده از صحراى یقین نینواى حسینى ـ علیه السلام ـ است؟!
ثاراللّه، پرچم سربداران یالثارات الحسین ـ علیه السلام ـ [2] از طلوع شهادت آن حضرت تا پهنه ظهور دولت یار است.
معرفت ثاراللهىِ حسینى ـ علیه السلام ـ بالاترین معرفت و شناخت از آن حضرت است، و این از امتیازها و ویژگی هاى آن حضرت و پدر بزرگوارش امیرالمۆمنین ـ علیه السلام ـ است. گرچه از لحاظ باطنى ائمه ـ
.gif "علیهم السلام :S (31):")
ـ به تعبیر روایات، همگى یك نور و یك حقیقت اند.«اَشْهَدُ اَنَّ اَرْواحَكُمْ وَ نُورَكُمْ وَ طینَتَكُمْ واحِدَةٌ.»[3]
«شهادت می دهم كه روح شما و نور وجود شما و طینت شما معصومان یكى است.»
به تعبیرى همگى مظهر همه اسماء حسناء و صفات عُلیاى الهی اند،[4] اما به خاطر شرایط زمانى خاصى كه هر یك از آنان حضرات داشتند، زمینه ظهور و بروز یك یا چند اسم از اسماى حسناى الهى و صفات عُلیاى رحمانى، براى هر یك محقق شد.
در این بین حضرت ابا عبدالله الحسین ـ علیه السلام ـ به سبب شرایط زمانى و مكانى ویژه اى كه داشت و به اقتضاى وظیفه، زمینه ظهور صفات خاص و ممتازى در او فراهم آمد.
مقامات و درجاتى كه پروردگار به انبیا و اولیا ـ
ـ و تابعین واقعى آنها در قیامت عطا می فرماید، تنها به لحاظ حفظ كمالات و عنایات معنوى و فطرى الهى نیست، بلكه حفظ و اظهار آثارى كه در عالم عنصرى و مادى از لوازم آن كمالات است، خود نقش جداگانه اى در رسیدن به درجات عالی تر معنوى و آثار بهشتى دارد.
