يكي دیگر از ویژگی های حضرت سیدالشهدا(ع) که او را محبوب خداوند نمود، شکرگزاری و سپاس از خداوند و نعمت های الهی مي باشد. ايشان قبل از شهادت و در ايام حجّ تمتع به صحراي عرفات مشرف مي شود و در آنجا با خداوند راز و نياز مي كند. اين مناجات كه به دعاي عرفه مشهور شده است، نزد عرفا و سالكانِ طريق حقيقت، جايگاه ويژه اي دارد، به گونه اي كه اگر كسي مفاهیم عرفانی و معنوی دعاي عرفه را به خوبي بفهمد و آن را درك كند، از زمره اولياي ويژه پروردگار مي شود.[1]
در اين دعا حضرت عاشقانه به خداوند متعال مي فرمايد: «اگر دهر[2] را هم در اختيارم بگذاري که من مشغول شكرگزاري يكي از نعمت هايت شوم، نمی توانم شكر آن را بجاي آورم!»[3]