کم نیستند کسانی که بیماری فراموشی را تنها مربوط به جهان پیرامون و عالم ماده قلمداد می کنند و به خاطر زنگار گرفتن دل هاشان، هرگز عمق فاجعه فراموشی عالم معنا را درک نکرده اند و نمی کنند . کم نیستند کسانی که به خاطر مداومت بر ذکر باری تعالی و شفافیت دل، لحظه فراموش کردن خداوند و غفلت از عالم معنا را وحشتناک ترین لحظه زندگی به تصویر می کشند و بر غفلت آنی خود در پیشگاه خداوند، به توبه و انابه روی می آورند . از نگاه قوم و قبیله اهل قبله، مرتبه ای به مراتب وحشتناک تر از فراموشی خداوند نیز وجود دارد . این مرتبه که اهل معرفت، آن را برای هیچ بنده ای از بندگان خدا آرزو نمی کنند، فراموشی انسان، توسط خداوند مهربان، به خاطر برخی اعمال و رفتار است . این فراموشی هر انسان «عاقبت به شری » را در قیامت، کور وارد صحرای محشر می کند .
خداوند سبحان در قرآن کریم می فرماید:
«هر کس از یاد من رویگردان شود، زندگی (سخت و) تنگی خواهد داشت و روز قیامت، او را نابینا محشور می کنیم . می گوید: پروردگارا! چرا نابینا محشورم کردی؟! من که نابینا نبودم!»
می فرماید: آن گونه که آیات ما برای تو آمد و تو آن ها را فراموش کردی; امروز نیز تو فراموش خواهی شد .» (1)
قرآن کریم، یکی از دلایل به فراموشی سپرده شدن برخی از انسان ها از سوی خداوند را فراموشی خداوند به خاطر نشستن در محافل و مجالس دشمنان خداوند از سوی بندگان به تصویر می کشد . مجالس کسانی که به نوعی در آن ها، آیات و احکام خداوند را نقادانه می نگرند و - پناه برخدا - دستورها و آیات الهی را استهزا می کنند و ناکارآمد جلوه می دهند .
خداوند در آیه ای، سرچشمه لغزش و عامل فراموشی انسان و شرکت کردن در این جلسات را «شیطان » معرفی و می فرماید:
«هر گاه کسانی را دیدی که آیات ما را استهزا می کنند، از آن ها روی بگردان تا به سخن دیگری بپردازند و اگر شیطان از یاد تو ببرد، هرگز پس از یاد آمدن با این جمعیت ستمگر منشین .» (2)
آری، وسوسه شیطان، عامل محوری فراموشی خدا توسط انسان و شرکت کردن او در این گونه مجالس است - مجالسی که زمینه فراموشی انسان از سوی خداوند سبحان را فراهم می سازد . اگر بنده ای بر آن است که دعای «خداوندا ما را فراموش مکن و به حال خود وامگذار» مستجاب شود، یا باید از روز نخست، در محافل و مجالسی که حرمت و حرم مقدسات و قداست مفاهیم و ضروریات دین در آن شکسته می شود، شرکت نکند و یا به محض آگاهی از چنین چیزی، مجلس را ترک کند تا خداوند وی را در زمره ی جمعیت ستمگر و فراموش شده قرار ندهد . به راستی ما برای فرزندان و خانواده خود چه مجلس و محفلی، چه نوار و فیلمی و چه کتاب و روزنامه ای را انتخاب می کنیم که در آن، آیات الهی و ضروریات دین استهزا نمی شود؟
یکی از بزرگان می فرمود: «به بیماری فراموشی مبتلا شدم . تمام حافظه ام را از دست دادم . تمام اندوخته های علمی من نیز از یاد رفت . حتی وقتی فرزندم مرا برای مداوا از قم به تهران می برد، او را نمی شناختم . تنها چیزی که به یاد داشتم، یکی «نماز» بود و دیگری «زیارت عاشورا» . استادمان از نقل این خاطره، برداشتی اخلاقی و افلاکی می کردند و می فرمودند «به دنبال علومی باشید که فراموش ناشدنی است . علوم و حافظه ای در قیامت می ماند که یا کلام وحی است و یا کلامی که ریشه در وحی دارد» .
به راستی این عالم فرزانه که خدای سبحان خود و اهل بیت را از یاد او نبرده بود، چه کرده بود و این فراموش نکردن خدا و اهل بیت (
.gif "علیهم السلام :S (31):")
)، پاداش چه چیزی بود؟___
1 . سوره طه، آیه 124 - 126 .
2 . سوره انعام، آیه 68 .
