انواع سبک های فرزندپروری
خانواده اولين و مهمترين بافت اجتماعی را براي رشد فرد فراهم می سازد. اصطلاح فرزندپروری از ريشه پريو (pario)به معنی "زندگی بخش" گرفته شده است.
منظور از سبک های فرزند پروری، روشهايی است که والدين برای تربيت فرزندان خود بکار می گيرند و بيانگر نگرشهايی است که آنها نسبت به فرزندان خود دارند و همچنين شامل معيارها و قوانينی است که برای فرزندان خويش وضع می کنند. در عین حال رفتارهای فرزندپروری به واسطه فرهنگ، نژاد و گروههای اقتصادی تغيير می کند. روشهايی كه والدين در تربيت فرزندان خود به كار می گيرند، نقشی اساسی در تامين سلامت روانی فرزندان آنها خواهد داشت بطوریکه اکثر مشکلات رفتاری کودکان منعکس کننده شرايط پيچيده بين فردی اعضای خانواده بويژه والدين می باشد.
به عبارت ديگر وجود مشکلات رفتاری کودک به منزله روابط معيوب اعضای خانواده با يکديگر است و با روشهای تربيتی نادرست والدين و تعاملات معيوب آنها با فرزندان ارتباط دارد.
در زمینه سبک های فرزندپروری نظریات متعددی ارائه شده است. ما در اینجا به دو نظریه بامریند و شفر اشاره خواهیم کرد.