يكى ازخصلت هاى پسنديده، «غيرت» است. درلغت، غيرت به معناى آن است كه سرشت و طبيعت انسان از مشاركت غير در امر موردعلاقهاش نفرت داشته باشد.[1]
در اصطلاح، آن است كه كسى نسبت به ناموس خود و همسر يا فرد مورد علاقه اش به حدّى اهتمام ورزد كه به ديگرى اجازه و تعرّض به حريم خويش ندهد. انسان غيور، نمیتواند تحمّل كند كه ديگران با نگاه هاى ناپاك ياانگيزه هاى فاسد، به همسر و بستگان او نزديك شوند و قصد سوء داشته باشند. غيرت ورزيدن، خُلقى ارزشمند و پسنديده است. «غيرت دينى» نيز سبب می‌شود كه انسان از هر نوع سوءِ قصد و هجوم مخالفان به دين و ارزش هاى مقدّس و معتقدات دينى برآشوبد و عكس العمل نشان دهد و در دفع تعرّض بكوشد.
پيامبر اكرم صلى‌الله‌عليه‌وآله فرموده است: «الْغيرَةُ مِنَ الْايمانِ؛[2] غيرت از ايمان است».
حضرت على عليه‌السلام فرموده است: «ارزش انسان به قدر همّت اوست، صدق او به اندازه جوانمردى اوست، شجاعتش به اندازه پاكدامنى اوست و عفّت او به قدر غيرت اوست»[3].
و خداوند نيز بندگان غيرتمند خويش را دوست می‌دارد: «انَّ اللَّهَ يُحِبُّ مِنْ عِبادِهِ الغَيُور»[4].
بنى هاشم، غيرتمندان روزگار خويش بودند و براى عترت پيامبر حرمتى فوق العاده قائل بودند. جوانان بنى هاشم نيز پيوسته اهل بيت امام حسين عليهم‌السلام را در طول سفر به كربلا، محافظت می‌كردند. شب ها نيز با حراست اين جوانان، بويژه قمر بنى هاشم، زنان حرم آسوده و بى هراس می‌خفتند. حسين بن على عليه‌السلام در رجز حماسى خويش در روز عاشورا از جمله بر حمايت از ذرّيه پيامبر و خانواده پدرش تأكيد می‌فرمود: «احْمی عِيالاتِ ابى، امْضى عَلى دينِ النَّبى»[5].
آن حضرت، روز عاشورا خانواده و دختران و خواهر خود را توصيه كرد كه پس از شهادتش، گريبان ندرند و چهره مخراشند و آه و زارى و واويلا سر ندهند و پيش دشمنان صدايشان رابه گريه بلند نكنند. در واپسين لحظات هم كه مجروح بر زمين افتاده بود، وقتى شنيد كه گروهى از سپاه دشمن قصد حمله به خيمه ها و تعرّض به زنان و كودكان دارند، بر سرشان فرياد كشيد: «انْ لَمْ يَكُنْ لَكُمْ دينٌ وَ كُنْتُمْ لا تَخافُونَ الْمَعادَ فَكُونُوا احْراراً فى دُنْياكُمْ ...؛[6] اى پيروان آل ابوسفيان، اگر دين نداريد و از معاد نمی‌ترسيد، پس در دنيايتان آزاده باشيد و اگر عربيد، به اصل و تبار خويش برگرديد. من با شما مىجنگم و شما با من مىجنگيد، به زنان كه نبايد تعرّض كرد، تا وقتى من زندهام، طغيان گرانتان را از تعرّض نسبت به حرم من باز داريد».[7]
منابع:
[1] مجمع البحرين، واژه «غير»
[2] من لايحضره الفقيه، ج 3، ص 444
[3] نهج البلاغه، صبحى صالح، حكمت 47
[4] ميزان الحكمة، ج 7، ص 35
[5] بحار الانوار، ج 45، ص 4
[6] همان، ص 5
[7] پيامهاى عاشورا، ص 96 - 98