یکی بود، یکی نبود،زیر گنبد کبود، روی بوم خونه ای،یه بدن افتاده بود
غربت و بی کسیش از حال و روزش حاکی بود، آخه لبهاش خونی بود، آخه موهاش خاکی بود
استخوناش آب شده،همه ی جونش کبود،گوئیا که پیکرش، به یه زهری سوخته بود
پیدا بود که با چشاش، کسی رو صدا زده، روی خاکا غلتیده،بمیرم،خیلی دست و پا زده
چی بگم؟که از غمش خون ز دیده ها میاد، آخه قصه ی منه ،روضه ی امام جواد
نمیگم از ستم ام فضل بی حیا، آ خدا حرف میزنم، از وفای کفترا،از وفای کفترا
آجرک الله یا علی بن موسی الرضا
کفترا پر میزدن،همگی بالاسرش، تا ز آفتاب نسوزه، بدن مطهرش،غریب آقام
اما کاش که آ خدا، کفترای با وفا، میبودن تو کربلا،میبودن رو قتلگاه
جای زینب غمین،به حسین غرق خون، همگی با پراشون،میزدن یه سایه بودن
آخه زینب نتونست،پیش داداش بمونه، زدن و کشوندنش ، به زور تازیونه
