هرگاه عیسی مسیح به دهکده ای گام مینهاد،هاله ای ازعشق ونورالهی پیرامونش رامیگرفت،برمردم اطراف میتابیدوبه بینش وهوشیاری انها میافزود.یک شخصیت عالی ومعنوی،باسرچشمه عشق وخردوانرژی لایتناهی درارتباطه،به همین دلیل باحضورخوددرهرجمعی تأثیری شگرف برحال وهوای مجلس پدید می اورد.من این پدیده رابه هنگام برخوردباکن کایز،یکی ازسالکان معنویت ونویسندۀ کتاب"راهی به سوی هوشیاری برتر"،تجربه کرده ام.وقتی اوبرصندلی چرخدارش به خانۀ ماواردشد،متوجه شدم که بچه هاازحرکت ایستاداند،ازسروصدادست برداشتندوبه اوخیره شدند.عشق وخردلایتناهی که دردرونش مأواداشت،به پیرامونش ساطع شده بودوهمه رامجذوب خود میکرد.توصیف ارتباطی که درچنین شرایطی برقرارمیشود،کارساده ای نیست.فقط میتوان ان رابه رابطه مادرباکودک خردسالش تشبیه کردفکه چگونه مجذوب وشیفتۀ اوهستندوباحضورش روحیۀ دیگری میگیرند.مازلو میگوید:"انسانهایی که ازعشق الهی سرشارند،هرجاکه حضوریابند،افرادپیرامون خودرادرپرتونیروی اسمانی که همان،عشق-دوستی-تندرستی-اعتدال وارامش است فرومیبرند."دردرون هریک ازشمادرهرشرایطی که باشیداین نیرووجوددارد.بایددرنهفته ترین هستۀ وجودبه جستجوی،این انرژی لایتناهی که چون اقیانوسی بیکران نهفته است،رفت وبرای تحولی شگرف ازان بهره جست.بااتصال به نیروی معنوی تنهادرمسیرخیرخواهی-عفووگذشت گام برمیداریدوخودبخشی ازوهیت جهان وقدسیت الهی میشوید.
