قلب وذهن ازلحاظی باهم فرق میکنند:زیراقلب درآرزوی چیزی است که به هیچ وجه پایانی بران نباشد،چیزی که برای همیشه باشد.این آرزو،درحقیقت آرزوی رسیدن به خداست؛«خدا»نامی دیگربرای
عشق ابدی است.ولی ذهن هیچ چیز از ابدیت نمیداند.قلب در
اشتیاق نیل به ابدیت موج میزند؛اما قلب همیشه توسط ذهن
تفسیر وتعبیرمیشود.عشقی که ذهن آدمی میشناسد،یا بسیارکوتاه مدت ویاقدری بلندمدت است.ولی حتی اگرعشق مدت بیشتری دوام یابد،ترس ازدست رفتن وپایان یافتن این عشق همیشه وجود خواهد داشت؛این ترس کاملا به جااست ،زیراپایان چنین عشقی،محرز وقطعی ست.قلب صحبت ازابدیت میکند،ولی ذهن آن راتداوم تعبیر میکند./سوءتعبیری که به آن دچارشده ای همین جاست.اشتیاق قلب توبرای طی طریق دربعدعمودی است ،یعنی
مراقبه./اشتیاق موجود درقلب تو احمقانه نیست؛مشکل اینست که توآن رااحمقانه خوانده ای.قلب تو درحقیقت دنبال عشقی است که زاییده مراقبه باشد،نه زاییده ذهن؛این
عشق زمینی نیست .عشق زمینی مربوط به ذهن،بیولوژی وروانشناسیست وابدی نیست./اگر آماده ای پس هرچه راجع به عشق میدانی فراموش کن.ابتدا به مراقبه بپرداز،عشق واقعی از مراقبه سربر می آورد.عشق،رایحه خوش مراقبه است.مراقبه مثل گل است بگذار شکفته شود.بگذار دربعدی که زمان ومکان دران نقشی ندارد،صعود کنی؛وناگهان بوی خوش ان به مشامت میرسد.این عشق عاری از هرگونه شرط وشروط است.فقط از طریق مراقبه میتوانی به بعد برتر تغییر مکان دهی.از گذشته وآینده رهایی یابی وحضور درزمان حال را تجربه کنی.
