در سالروز شهادت دهمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت حضرت امام علی النقی الهادی علیه السلام
پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار آیت الله خامنه ای متن و صوت بیانات رهبر انقلاب را
درباره ی حیات نورانی این امام همام منتشر میکند.
این سخنان در سی ام مردادماه سال ۱۳۸۳ و پس از مراسم روضه خوانی به مناسبت شهادت حضرت امام علی النقی علیه السلام بیان شده است.
بالاخره در نبرد بین امام هادی (علیه السّلام) و خلفایی که در زمان ایشان بودند،
آن کس که ظاهراً و باطناً پیروز شد، حضرت هادی (علیه السّلام) بود؛ این باید در همهی بیانات و اظهارات ما مورد نظر باشد.
در زمان امامت آن بزرگوار شش خلیفه، یکی پس از دیگری، آمدند و به درک واصل شدند.
آخرین نفر آنها، «معتز» بود که حضرت را شهید کرد و خودش هم به فاصله ی کوتاهی مُرد.
این خلفا غالباً با ذلت مردند؛ یکی بهدست پسرش کشته شد،
دیگری به دست برادرزاده اش و به همین ترتیب بنی عباس تارومار شدند؛
به عکسِ شیعه. شیعه در دوران حضرت هادی و حضرت عسگری (علیهما لسّلام) و در آن شدت عمل روزبهروز وسعت پیدا کرد؛ قویتر شد.
حضرت هادی (علیه السّلام) چهل و دو سال عمر کردند که بیست سالش را در سامرا بودند؛
آنجا مزرعه داشتند و در آن شهر کار و زندگی میکردند.
سامرا در واقع مثل یک پادگان بود و آن را معتصم ساخت تا غلامان ترکِ نزدیک به خود را
- با ترکهای خودمان؛ ترکهای آذربایجان و سایر نقاط اشتباه نشود -
که از ترکستان و سمرقند و از همین منطقهی مغولستان و آسیای شرقی آورده بود، در سامرا نگه دارد.
این عده چون تازه اسلام آورده بودند، ائمه و مؤمنان را نمیشناختند و از اسلام سر در نمیآوردند.
به همین دلیل، مزاحم مردم میشدند و با عربها - مردم بغداد - اختلاف پیدا کردند.
در همین شهر سامرا عده ی قابل توجهی از بزرگان شیعه در زمان امام هادی (علیه السّلام) جمع شدند
و حضرت توانست آنها را اداره کند و به وسیله ی آنها پیام امامت را به سرتا سر دنیای اسلام - با نامهنگاری و... - برساند.
این شبکه ای شیعه در قم، خراسان، ری، مدینه، یمن و در مناطق دوردست و در همهی اقطار دنیا را همین عده توانستند رواج بدهند
و روزبه روز تعداد افرادی را که مؤمن به این مکتب هستند، زیادتر کنند.
امام هادی همه ی این کارها را در زیر برق شمشیر تیز و خونریز همان شش خلیفه و علی رغم آنها انجام داده است.
حدیث معروفی درباره ی وفات حضرت هادی (علیه السّلام) هست
که از عبارت آن معلوم میشود که عده ی قابل توجهی از شیعیان در سامرا جمع شده بودند
به گونه ای که دستگاه خلافت هم آنها را نمی شناخت؛ چون اگر میشناخت، همه شان را تارومار می کرد؛
اما این عده چون شبکه ی قوی ای به وجود آورده بودند، دستگاه خلافت نمی توانست به آنها دسترسی پیدا کند.
یک روزِ مجاهدت این بزرگوارها - ائمه (علیهم السّلام) - به قدر سالها اثر میگذاشت؛
یک روز از زندگی مبارک اینها مثل جماعتی که سالها کار کنند، در جامعه اثر میگذاشت.
این بزرگواران دین را همین طور حفظ کردند،
والّا دینی که در رأسش متوکل و معتز و معتصم و مأمون باشد و علمایش اشخاصی باشند مثل یحیی بن اکثم که با آنکه عالم دستگاه بودند،
خودشان از فساق و فجار درجه یکِ علنی بودند، اصلاً نباید بماند؛
باید همان روزها بکل کلکِ آن کنده میشد؛ تمام میشد.
این مجاهدت و تلاش ائمه (علیهم السّلام) نه فقط تشیع بلکه قرآن، اسلام و معارف دینی را حفظ کرد؛
این است خاصیت بندگان خالص و مخلص و اولیای خدا.
اگر اسلام انسانهای کمربسته نداشت، نمیتوانست بعد از هزار و دویست، سیصد سال تازه زنده شود
و بیداری اسلامی بهوجود بیاید؛ باید یواش یواش از بین میرفت.
اگر اسلام کسانی را نداشت که بعد از پیغمبر این معارف عظیم را در ذهن تاریخ بشری و در تاریخ اسلامی نهادینه کنند،
باید از بین میرفت؛ تمام میشد و اصلاً هیچ چیزش نمیماند؛ اگر هم میماند، از معارف چیزی باقی نمیماند؛
مثل مسیحیت و یهودیتی که حالا از معارف اصلیشان تقریباً هیچ چیز باقی نمانده است.
این که قرآن سالم بماند، حدیث نبوی بماند،
این همه احکام و معارف بماند و معارف اسلامی بعد از هزار سال بتواند در رأس معارف بشری خودش را نشان دهد،
کار طبیعی نبود؛ کار غیرطبیعی بود که با مجاهدت انجام گرفت.
البته در راه این کار بزرگ، کتک خوردن، زندان رفتن و کشته شدن هم هست، که اینها برای این بزرگوارها چیزی نبود.
ائمهی ما در طول این دویستوپنجاه سال امامت -
از روز رحلت نبی مکرم اسلام (صلّی اللَه علیه و آله) تا روز وفات حضرت عسکری، دویستوپنجاه سال است -
خیلی زجر کشیدند، کشته شدند، مظلوم واقع شدند و جا هم دارد برایشان گریه کنیم؛
مظلومیت شان دلها و عواطف را به خود متوجه کرده است؛
اما این مظلومها غلبه کردند؛ هم مقطعی غلبه کردند، هم در مجموع و در طول زمان.
