داودبنکثیر رقی گوید: نزد امام جعفر صادق علیه السلام بودم که ایشان آب خواستند، وقتی نوشیدند، دیدم که می خواهد گریه کند و اشک در چشمانشان حلقه زد.
سپس فرمودند: ای داود، خدا، قاتل حسین را لعنت کند. یاد مظلومیت حسین [علیه السلام] زندگی را چه قدر ناگوار میسازد! من هیچ گاه آب سردی نمینوشم مگر اینکه به یاد حسین [علیه السلام] میافتم.
هر بنده خدایی که آب نوشد و حسین [علیه السلام] را یاد کند و قاتل او را لعن نماید، خدا برایش صد هزار نیکی نویسد و صد هزار بدی از او پاک کند، و او را صد هزار درجه بالا می برد. و چنان است که گویی صد هزار برده را آزاد کرده باشد.
و خدا او را در روز رستاخیز با روی سفید و درخشان محشور سازد.
متن حدیث:
عَنْ دَاوُدَ بْنِ کَثِیرٍ الرَّقِّیِّ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ إِذَا اسْتَسْقَى الْمَاءَ فَلَمَّا شَرِبَهُ رَأَیْتُهُ وَ قَدِ اسْتَعْبَرَ وَ اغْرَوْرَقَتْ عَیْنَاهُ بِدُمُوعِهِ ثُمَّ قَالَ یَا دَاوُدُ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَ الْحُسَیْنِ فَمَا أَنْغَصَ ذِکْرَ الْحُسَیْنِ لِلْعَیْشِ إِنِّی مَا شَرِبْتُ مَاءً بَارِداً إِلَّا وَ ذَکَرْتُ الْحُسَیْنَ وَ مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَکَرَ الْحُسَیْنَ وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ کَانَ کَأَنَّمَا أَعْتَقَ مِائَةَ أَلْفِ نَسَمَةٍ وَ حَشَرَهُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَبْلَجَ الْوَجْهِ.
منبع : امالی صدوق، صفحه 142