بسم الله الرحمن الرحیم
بعضی از مردم با اینکه اعتقاد راسخ به همه ازشها دارند و نسبت به اهلبیت عصمت و طهارت هم ارادت خاصی دارند ولی شاهد هستیم که نسبت به یکی از ائمه بیشتر ارادت داره به محض شنیدن اسم ان عزیز اشک جاری میشه و بیشتر به سمت یک امام و یا امامزاده نظر داره با توجه به اینکه به همه ائمه ارادت داره ولی نسبت به یک نفر بیشتر .....ایا این درسته ؟
وقتی در احوالات بزرگان دقت میکنیم نه تنها مردم معمولی و عادی بلکه بزرگان ما هم این چنین سیره ای داشته اند که نسبت به یک امام توجه و ارادت خاصی داشتند به عنوان مثال :
در احوالات مرحوم آیت الله تحللی از خوبان همدان بوده است . ایشان آنچنان عاشق امیرالمومنین بودند که وقتی میخواست اذان و اقامه را بگوید و وقتی به اشهد ان علیا ولی الله می رسد بی اختیار می گفت : جانم به قربان نامت و اطرافیان میگفتند چنان با سوز می گفت که دل ما می ریخت و اشکش جاری می شد .
همچنین در مورد آیت الله کشمیری نقل کرده اند که از عاشقان امیر المومنین و زیارت ایشان بود طوری که مرحوم جعفر آقای مجتهدی می گفت که هر وقت ایشان به خانه ی ما می آید گنبد و بارگاه امیر المومنین را با خودش می آورد . این قدر عشق در دلش بود .
آقای حائری استاد امام خمینی عاشق امام رضا (ع) بود و می گفت که ما چهارده معصوم را در امام رضا (ع) خلاصه کرده ایم و تا تعطیلی گیرش می آمد به زیارت امام رضا (ع) می رفت .
این اختلافاتی که نسبت به معصومین در بندگان خدا هست ، شاید سِرش اختلاف تجلیات اسماء الهی باشد . خدا اسم هایی دارد که در دعای جوش کبیر که همه ی متدینین با آن آشنا هستند . وقتی اسمهای خدا را می خوانید به تناسب حالت ، به تناسب موقعیت ، مرتبه و معرفت شما به تناسب نیازت گاهی یک اسم شما را جذب میکند مثلا کسی که به فقر افتاده به مشکل افتاده ، وقتی به یا رزاق می رسد یا به کنز الفقرا می سد اینجا مثل این است که یک دفعه او را نگه میدارد . مثلا کسی که مریض است یا مریضی سختی دارد یا مریض سختی دارد ، وقتی به یا شافی یا طبیب می رسد ، اینجا یک حال دیگری دارد . کسی که بی کس است و نارفیقی دیده است ، وقتی به یا رفیق من لا رفیق له می رسد حال دیگری دارد . یکی از افرادی که نارفیقی دیده بود گفت : خدایا تو هم رفیقی هم شفیق ، آیا می گذاری که این رفیقت را شیطان ببرد ؟ شیطان دارد رفیقت را می برد . ابن عربی گفته : وقتی اسماء خدا را می خوانید اسمی که شما را جذب کرد ، زود از رویش رد نشوید . و آنرا تکرار بکنید تا آثار و برکاتش را دریافت بکنید . همین وضعیت در مورد اسماء ائمه هم هست . اسماء خارجی خدا ائمه اطهار هستند که صفات الهی در آنها جمع است و به تناسب معرفت ما و رتبه ی ما گاهی یک معصوم برای ما جلوه ی خاصی دارد. مثلا چون امام رضا (ع) مظهر اسم رئوف خداست ، فردی که احتیاج دارد دستی روی سرش کشیده بشود چه بسا آن اسم خیلی برایش جلوه می کند . در اینجا اختلاف معرفت است .
همچنین افراد نیازها و حالاتشان مختلف است . هر کدام از ائمه که مظهر اسم خدا هستند و بیشتر در آنها فعلیت دارد و بر دل ما جلوه ای دارد و دل ما را می کشاند . شبیه همان اسمائی که در دعای جوشن کبیر است که به تناسب حالات افراد یک جذبه هایی دارد ، چه بسا کشش معصومین هم از این باب باشد . ما یک روایات معتبری به این معنا که از فلان معصوم فلان حاجت را بخواهید و دیگری نمی تواند بدهد ، به این شکل نداریم چون همه ی معصومین باب الحوائج هستند . همه ی آنها معدن این هستند که واسطه بشوند و رحمت خدا را بگیرند و حاجات را بدهند منتها در کتاب بحار علامه ی مجلسی جلد نود و چهار روایتی نقل کرده است که دعای توسلی است که غیر از دعای توسل معروف است شما می توانید بعد از دعای توسل آن را در مفاتیح پیدا بکنید بنام دعای توسل دیگر . در آنجا حاجات تقسیم شده است که مثلا اگر کسی عافیت و سلامتی میخواهد متوسل به موسی بن جعفر (ع) و اگر کسی دفع ظلم می خواهد متوسل به امیر المومنین و اگر کسی سلامتی در سفرها می خواهد به امام رضا (ع) و اگر کسی وسعت رزق می خواهد به امام جواد (ع) متوسل شود . اگر کسی در این دعا تمسک به معصومین در این دعاهای خاص که ذکر شده بکند این خیلی مناسب است ولی دید مان این نباشد که معصوم دیگر نمی تواند . این دید خوبی نیست .
بر گرفته از سخنرانی حجه الاسلام عالی