(وَ هُوَ الَّذِي مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ هذا عَذْبٌ فُراتٌ وَ هذا مِلْحٌ أُجاجٌ وَ جَعَلَ بَيْنَهُما بَرْزَخاً وَ حِجْراً مَحْجُوراً).
اين آيه يكى ديگر از مظاهر شگفتانگيز قدرت پروردگار را در جهان آفرينش ترسيم مىكند كه چگونه يك حجاب نامرئى،
و حائل ناپيدا در ميان درياى شور و شيرين قرار مىگيرد و اجازه نمىدهد آنها با هم آميخته شوند.
البته امروز ما اين را مىدانيم كه اين حجاب نامرئى همان" تفاوت درجه غلظت آب شور و شيرين"
و به اصطلاح تفاوت" وزن مخصوص" آنها است كه سبب مىشود تا مدت مديدى به هم نياميزند.
گرچه جمعى از مفسران براى پيدا كردن چنين دو دريايى در روى كره زمين به زحمت افتادهاند
كه در كجا درياى آب شيرين در كنار آب شور قرار گرفته و مخلوط نمىشود،
ولى اين مشكل نيز براى ما حل شده است، زيرا مىدانيم تمام رودخانههاى عظيم آب شيرين كه به درياها مىريزند در كنار ساحل،
دريايى از آب شيرين تشكيل مىدهند و آبهاى شور را به عقب مىرانند و تا مدت زيادى اين وضع ادامه دارد،
و به خاطر تفاوت درجه غلظت آنها از آميخته شدن با يكديگر ابا دارند، و هر يك به ديگرى" حجرا مهجورا" مىگويد!
جالب اينكه بر اثر جزر و مد آب درياها كه در شبانه روز دو مرتبه بر اثر جاذبه ماه صورت مىگيرد
سطح آب دريا به مقدار زيادى بالا و پائين مىرود،
اين آبهاى شيرين كه دريايى را تشكيل دادهاند در مصب همان رودخانهها و نقاط اطراف آن در خشكى پيش مىروند
و انسانها از زمانهاى قديم از اين موضوع استفاده كرده،
نهرهاى زيادى در اين گونه مناطق دريا كندهاند و زمينهاى فراوانى را زير كشت درختان بردهاند
كه وسيله آبيارى آنها همين آب شيرين است كه به وسيله جزر و مد بر مناطق وسيع گسترش مىيابد.
(تفسير نمونه، ج15، ص: 123)