شاید برای شما هم این سؤال پیش آمده باشد که چرا به علی بن موسی الرضا(ع) که هشتمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت است، «قبله هفتم» میگویند؟
مدرس خاتون آبادی اصفهانی مؤلف کتاب «جنات الخلود» (تألیف شده در سال 1125 هجری) که از علمای برجسته عصر صفوی به شمار میرود،
در این باره مینویسد:
حضرت علی بن موسی الرضا(ع) را بدین لحاظ قبله هفتم میگویند که مردم در روی زمین به هفت موضع توجه دارند یا هفت موضع از زمین، قبله گاه مسلمانان است:
1. مکه معظمه
2. مدینه منوره
3. نجف اشرف
4. کربلای معلی
5. مقابر قریش یعنی قبور کاظمین علیهما السلام
6. سامرا و
7. مشهدالرضا(ع). بدین جهت آن بزرگوار را قبله هفتم مینامند.
برخی از این نکته استفاده میکنند و میگویند شاید ثواب زیارت امام رضا(ع) با این هفت موضع برابر باشد، زیرا شیعیانی که به امامت امام رضا(ع) قائل هستند، امامتشان کامل است. برای اینکه بعد از آن حضرت فرقه دیگری در تشیع به وجود نیامد.
وجه تسمیه دیگری که برای اطلاق قید «قبله هفتم» برای حضرت رضا(ع) بیان میشود،
این است:
روزی امام موسی بن جعفر(ع) در برابر فرزندان خود موقع نماز فرمودند:
باید فرزندم علی برای اقامه نماز جماعت باشد تا من به او اقتدا کنم.
بنابراین، حضرت رضا(ع) امام جماعت شدند و از آنجا، حضرت را به قبله هفتم (یعنی قبله امام هفتم) ملقب میکردند.
حجت الاسلام فاضل بسطامی در کتاب «تحفه الرضویه» در این باره می نویسد:
احتمالاً امام کاظم(ع) می خواستند به فرزندان و خویشان بفهمانند که امام بعد از ایشان، «علی بن موسی» است.
میان همه نامها و القاب هشتمین امام شیعیان، حضرت علی بن موسی(ع)، لقب «رضا» به معنای خشنود و خرسند از همه مشهورتر است.
اما آن حضرت از چه چیزی خرسند بودند که به این نام شهره شدند؟
نام اصلی امام هشتم «علی» است و لقب یا نام معروفش رضاست، به طوری که از روایات فهمیده میشود، علت نامگذاری رضا بر آن حضرت از چند جهت است:
1. آن حضرت مورد رضا و پسند خداوند در آسمان، و رسول خدا(ص) و امامان در زمین بود. (بحار الانوار، ج49، ص4)
2. مخالف و موافق شیعه و سنی او را پسندیدند و آن حضرت مورد رضا و پسند همه بود
3. آن حضرت راضی به رضای پروردگار بود و این خصلت ارزشمند را که مقامی بالاتر از مقام صبر نیست، به طور کامل داشت. (انوار البهیّه، ص 14)
جالب اینکه به دلیل رابطه میان مأمون و امام رضا(ع) و قبول ولایتعهدی از سوی ایشان، این سؤال در زمان حیات حضرت و چندی پس از آن نیز مطرح شده است و برخی دلیل آن را رضایتمندی امام از پذیرش ولایتعهدی عنوان میکردند!
در روایات آمده شخصی از فرزند امام رضا (امام جواد) علت این نامگذاری پدر را جویا میشود.
حضرت جواد(ع) ضمن رد هرگونه رضایت پدر بزرگوارش از پذیرش ولایتعهدی، به صراحت میفرماید:
دروغ گفتند و به گناه اندر افتادند! چنین نیست، بلکه خداوند تبارک و تعالی او را «رضا» نام داده است؛ زیرا او در آسمان خدا از او راضی بود و در زمین خدا از پیامبر و امامان پس از او رضایت داشت.
آن شخص از امام میپرسد: مگر همه نیاکان چنین نبودند که خدای عزوجل و پیامبرش از او راضی باشند، پس چرا در این میان، تنها پدر شما را رضا نامیدند؟
امام جواد(ع) در پاسخ فرمود: چون همان گونه که همسویان و دوستانش از او خرسند بودند، دشمنان و مخالفانش هم از وی رضایت داشتند؛ و این وضعیت برای هیچ یک از نیاکان ایشان رخ نداده بود؛
از همین رو تنها او را «رضا» نامیده اند.
در روایت دیگری هم آمده است که حضرت موسی بن جعفر(ع) هر گاه فرزندش علی بن موسی را خطاب میکرد،
او را با کنیه «ابوالحسن» فرا میخواند، و هنگامی که میخواست فرزندش را نزد او آورند یا درباره او سخن میگفت، وی را با لقب «رضا» نام میبرد.
این در حالی است که آن زمان، هنوز نه از حکومت مأمون خبری بود و نه از ولیعهد شدن امام رضا(ع).
