در اينجا به يكى ديگر از برنامه هاى مـخـرب منافقان اشاره شده است كه گاه به عنوان استهزا و يا به منظور ايجاد شك و ترديد در قلوب ساده دلان اين سؤال را مطرح مى كردند كه قيامت با آن همه اوصافى كه محمد (ص) از آن خبر مى دهد كى برپا مى شود؟.
مى فرمايد: ((مردم از تو پيرامون زمان قيام قيامت سؤال مى كنند)) (يسئلك الناس عن الساعة).
سپس به آنها چنين پاسخ مى گويد: ((بگو: (اى پيامبر!) آگاهى بر اين موضوع تنها نزد خداست)) و هـيـچ كـس جـز او از ايـن مـوضـوع آگاه نيست (قل انما علمهاعنداللّه) حتى پيامبران مرسل و فرشتگان مقرب نيز از آن بى خبرند.
و بـه دنـبال آن مى افزايد: ((چه مى دانى ؟ شايد قيام قيامت نزديك باشد)) (ومايدريك لعل الساعة تكون قريبا).
(آيـه)ـسپس به تهديد كافران و گوشه اى از مجازات دردناك آنها پرداخته ،مى فرمايد: ((خداوند كافران را از رحمت خود دور ساخته و براى آنان آتش سوزاننده اى فراهم كرده است)) (ان اللّه لعن الكافرين واعدلهم سعيرا).
(آيـه)ـ((آنـهـا جـاودانـه در ايـن آتـش سوزان خواهند ماند و سرپرست وياورى نخواهند يافت)) (خالدين فيها ابدا لا يجدون وليا ولا نصيرا).
تفاوت ميان ((ولى)) و ((نصير)) در اينجاست كه ((ولى)) انجام تمام كار را برعهده مى گيرد ولى ((نـصير)) كسى است كه انسان را كمك مى دهد تا به مقصود خود برسد،اما اين كافران در قيامت نه وليى دارند و نه نصيرى.
(آيـه)ـسـپس قسمت ديگرى از عذاب دردناك آنها را در قيامت بيان كرده ،مى فرمايد: ((روزى را به خاطر بياور كه صورتهاى آنها در آتش دوزخ دگرگون مى شود)) (يوم تقلب وجوههم فى النار).
اين دگرگونى يا از نظر رنگ چهره هاست كه گاه سرخ و كبود مى شود و گاه زردو پژمرده ، و يا از نظر قرارگرفتن بر شعله هاى آتش است كه گاه اين سمت صورت آنهابر آتش قرار مى گيرد، و گاه سمت ديگر (نعوذباللّه).
ايـنجاست كه فريادهاى حسرت بارشان بلند مى شود و ((مى گويند: اى كاش ماخدا و پيامبرش را اطاعت كرده بوديم)) (يقولون يا ليتنا اطعنا اللّه واطعنا الرسول)كه اگر اطاعت مى كرديم چنين سرنوشت دردناكى در انتظار ما نبود.
(آيـه)ـ((و مـى گـويـنـد: پروردگارا! ما از رؤسا و بزرگترهاى خود اطاعت كرديم پس آنها ما را گمراه ساختند)) (وقالوا ربنا انا اطعنا سادتنا وكبرانافاضلونا السبيل).
(آيـه)ـدر اينجا اين دوزخيان گمراه به هيجان مى آيند و مجازات شديدگمراه كنندگان خود را از خـدا مـى خـواهـنـد و مـى گـويـنـد: ((پـروردگـارا! آنها را دو چندان عذاب كند)) عذابى بر گمراهيشان و عذابى بر گمراه كردن ما! (ربنا آتهم ضعفين من العذاب).
((و آنها را لعن كن لعن بزرگى))! (والعنهم لعنا كبيرا).
مـسلما آنها مستحق عذاب و لعن هستند ولى ((عذاب مضاعف)) و ((لعن كبير))به خاطر تلاش و كوششى است كه براى گمراه كردن ديگران داشته اند.
مى فرمايد: ((مردم از تو پيرامون زمان قيام قيامت سؤال مى كنند)) (يسئلك الناس عن الساعة).
سپس به آنها چنين پاسخ مى گويد: ((بگو: (اى پيامبر!) آگاهى بر اين موضوع تنها نزد خداست)) و هـيـچ كـس جـز او از ايـن مـوضـوع آگاه نيست (قل انما علمهاعنداللّه) حتى پيامبران مرسل و فرشتگان مقرب نيز از آن بى خبرند.
و بـه دنـبال آن مى افزايد: ((چه مى دانى ؟ شايد قيام قيامت نزديك باشد)) (ومايدريك لعل الساعة تكون قريبا).
(آيـه)ـسپس به تهديد كافران و گوشه اى از مجازات دردناك آنها پرداخته ،مى فرمايد: ((خداوند كافران را از رحمت خود دور ساخته و براى آنان آتش سوزاننده اى فراهم كرده است)) (ان اللّه لعن الكافرين واعدلهم سعيرا).
(آيـه)ـ((آنـهـا جـاودانـه در ايـن آتـش سوزان خواهند ماند و سرپرست وياورى نخواهند يافت)) (خالدين فيها ابدا لا يجدون وليا ولا نصيرا).
تفاوت ميان ((ولى)) و ((نصير)) در اينجاست كه ((ولى)) انجام تمام كار را برعهده مى گيرد ولى ((نـصير)) كسى است كه انسان را كمك مى دهد تا به مقصود خود برسد،اما اين كافران در قيامت نه وليى دارند و نه نصيرى.
(آيـه)ـسـپس قسمت ديگرى از عذاب دردناك آنها را در قيامت بيان كرده ،مى فرمايد: ((روزى را به خاطر بياور كه صورتهاى آنها در آتش دوزخ دگرگون مى شود)) (يوم تقلب وجوههم فى النار).
اين دگرگونى يا از نظر رنگ چهره هاست كه گاه سرخ و كبود مى شود و گاه زردو پژمرده ، و يا از نظر قرارگرفتن بر شعله هاى آتش است كه گاه اين سمت صورت آنهابر آتش قرار مى گيرد، و گاه سمت ديگر (نعوذباللّه).
ايـنجاست كه فريادهاى حسرت بارشان بلند مى شود و ((مى گويند: اى كاش ماخدا و پيامبرش را اطاعت كرده بوديم)) (يقولون يا ليتنا اطعنا اللّه واطعنا الرسول)كه اگر اطاعت مى كرديم چنين سرنوشت دردناكى در انتظار ما نبود.
(آيـه)ـ((و مـى گـويـنـد: پروردگارا! ما از رؤسا و بزرگترهاى خود اطاعت كرديم پس آنها ما را گمراه ساختند)) (وقالوا ربنا انا اطعنا سادتنا وكبرانافاضلونا السبيل).
(آيـه)ـدر اينجا اين دوزخيان گمراه به هيجان مى آيند و مجازات شديدگمراه كنندگان خود را از خـدا مـى خـواهـنـد و مـى گـويـنـد: ((پـروردگـارا! آنها را دو چندان عذاب كند)) عذابى بر گمراهيشان و عذابى بر گمراه كردن ما! (ربنا آتهم ضعفين من العذاب).
((و آنها را لعن كن لعن بزرگى))! (والعنهم لعنا كبيرا).
مـسلما آنها مستحق عذاب و لعن هستند ولى ((عذاب مضاعف)) و ((لعن كبير))به خاطر تلاش و كوششى است كه براى گمراه كردن ديگران داشته اند.