خداوند چگونه مهلت می دهد؟

[نورا]

[h=2][/h]

خداوند دو نوع مجازات دارد؛ «مجازاتهای تربیتی» و «مجازاتهای پاک سازی و استیصال» هدف در مجازاتهای قسم اول آن است که در سختی و رنج قرار گیرند و ضعف و ناتوانی خود را در یابند و از مرکب غرور پیاده شوند.

ولی هدف در قسم دوم که در مورد افراد غیر قابل اصلاح صورت میگیرد این است که به حکم فرمان آفرینش ریشه کن شوند چرا که در این نظام حق حیات برای آنها باقی نمانده و این خارهای راه تکامل انسانها باید کنار زده شوند. (تفسیر نمونه ج 14 ص 288، ج 17، ص 159 و ج 15، ص 353 وج 20، ص 182 وج 17، ص 177) مربوط به عذاب استیصال آمده است.​

 

[نورا]

عذاب امهال و استدراج یعنی مهلت دادن به ظالم و گناه کار و عذاب استیصال یعنی بدون وقفه آن را فرستادن. منتهی در این رابطه به چند نکته باید توجه نمود:

1- اولاً چنین نیست که خداوند نسبت به همه ستمها و گناهان به طور کلی، فرصت و مهلت دهد. در روایات شیعه، برخی از گناهان به عنوان «گناهان زود کیفر» معرفی شده است. به عنوان مثال: پیامبر خدا (صلی الله علیه وآله) فرمودند: «سه گناه است که کیفرشان در همین دنیا میرسد و به آخرت نمیافتد: آزردن پدر و مادر، زورگویی و ستم به مردم و ناسپاسی نسبت به خوبیهای دیگران.» (ترجمه میزان الحکمه، محمد محمدی ری شهری، ج 4، ص 1903).
2- اساس دنیا سامانه امتحان و آزمایش و ابتلا است. بشر به دنیا میآید تا اختیار و اراده خود، سرنوشت خود را بسازد. بنا نیست که خدای متعال با اعطای آزادی و اختیار که به بشر داده فرصتها را از او بگیرد. تا هنگامی که انسان در این دنیا زندگی میکند، فرصت دارد که کارهای نیک و یا کارهای بد انجام دهد و یا حتی ظلم و ستم کند. خداوند در قرآن کریم میفرماید: کُلاًّ نُمِدُّ هؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ مِنْ عَطاءِ رَبِّکَ وَ ما کانَ عَطاءُ رَبِّکَ مَحْظُورًا؛ هر دو دسته - دنیاخواهان و آخرت طلبان - را از عطای پروردگارت مدد میبخشیم و عطای پروردگارت از کسی منع نشده است. (اسراء، آیه 20)
بنابراین بخشی از این مهلت (امهال) و فرصت دادن برای ایجاد میدان آزمایش است تا سره از ناسره و خوب از بد تمایز یابند.
​

 

[نورا]

دو سنت جاری در زندگی انسانها


دو سنت الهی در زندگی انسان جاری است: الف. سنت استدراج ب. سنت امهال.
علامه طباطبایی درباره سنت استدراج در ذیل آیه 182 سوره اعراف «وَ الَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ».
میفرماید: «استدراج در لغت به معنای این است که کسی در صدد برآید پله پله و به تدریج از مکانی یا مقامی بالا رود یا پایین آید و یا نسبت به آن نزدیک شود. لکن در این آیه قرینه مقام دلالت دارد بر این که منظور نزدیک شدن به هلاکت است یا در دنیا و یا در آخرت؛ و این که استدراج را مقید کرد به راهی که خود آنان نفهمند، برای این است که بفهماند این نزدیک کردن آشکارا نیست، بلکه در همان سرگرمی به تمتع از مظاهر زندگی مادی مخفی است، در نتیجه ایشان با زیادهروی در معصیت پیوسته به سوی هلاکت نزدیک میشوند، پس میتوان گفت:استدراج تجدید نعمتی بعد از نعمت دیگری است تا بدین وسیله التذاذ به آن نعمتها ایشان را از توجه به وبال کارهایشان غافل بسازد.» (ترجمه تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج 8، ص 454)

سنت امهال: امهال یعنی مهلت دادن، خداوند متعال برای رعایت یک سلسله مصالحی که ما از برخی از آنها نا آگاهیم در عقوبت اهل باطل تعجیل نمیکند بلکه به آنان فرصت و مهلت میدهد. اموری را در حد درک بشری میتوان به عنوان فلسفه امهال نام برد:
​

 

[نورا]

ازدیاد در گناه و عذاب الهی


خداوند در سوره مبارکه آل عمران آیه 178 چنین میفرماید: «وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلی لَهُمْ خَیْرٌ ِلأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْمًا وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهینٌ و البته نباید کسانی که کافر شده اند تصور کنند این که به ایشان مهلت میدهیم برای آنان نیکوست، ما فقط به ایشان مهلت میدهیم تا بر گناه خود بیفزایند و آنگاه عذابی خفت آور خواهند داشت.» یعنی خداوند به کفار مهلت میدهد و این مهلت در حقیقت یک بستر آزمایشی است که انها خود را در آن محک بزنند. اما آنها به سوء اختیار خود راه گمراهی را بر میگزینند و فریب امهال الهی را میخورند و غرق در گناه میشوند. به بیان دیگر این ازدیاد گناه، نتیجه و عاقبت غفلت آنها از هشدارهای خداوند است.
​

 

[نورا]

فرصت توبه و بازگشت


اگر خداوند در عقاب ظالمان تعجیل کند و فرصت توبه و اصلاح به آنان ندهد، اولاً انسانی باقی نمیماند که از عقوبت دنیوی سالم بماند و ثانیاً با نبود فرصت توبه، روح ناامیدی بر مردم حاکم میشود. خداوند در سوره فاطر آیه 45 میفرماید: «لَوْ یُؤاخِذُ اللّهُ النّاسَ بِما کَسَبُوا ما تَرَکَ عَلی ظَهْرِها مِنْ دَابَّةٍ وَ لکِنْ یُؤَخِّرُهُمْ إِلی أَجَلٍ مُسَمًّی فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللّهَ کانَ بِعِبادِهِ بَصیرًا اگر خدای متعال مردم را به آنچه میکنند مؤاخذه میکرد، هیچ جنبندهای را بر پشت زمین باقی نمیگذاشت ولی مؤاخذه انان را تا سرآمدی معین به تأخیر میاندازد و چون سرآمدش در رسد خدا به کار بندگانش بیناست.».
بنابراین امهال و استدراج نسبت به برخی از گنهکاران مقدمه عذاب سخت الهی است و نسبت به برخی دیگر سبب توبه و بازگشت به سوی رحمت الهی باشد.
​