گاهی کارهای خانه که تلمبار می شود ، واقعا خسته کننده است و از همه بدتر اینکه ،یک نفر و در بیشتر مواقع مادر خانواده باید کارهای بقیه ی افراد را انجام دهد.گاهی پدر هم به او کمک می کند اما بچه ها انگار مهمانان همیشگی اند و هر چه مادر تلاش می کند تا آنها را به نوعی در قبال وظایفشان مسئولیت پذیر کند ، اما بی فایده است.مشکل فقط این روزها نیست که آنها کودک اند ، اگر امروز نتوانند از عهده ی کارهای شان بر آیند ، فردا نیز بزرگسالانی نصفه و نیمه می شوند.
ترفند های زیر را بکار ببرید تا فرزندان تان با شما در انجام کارهای خانه همکاری کنند.
*به فرزندتان بگویید که کارهای خانه اختیاری نیست و به شکایت آنها گوش نخواهید داد و واقعاً هم این کار را انجام دهید.
*با تحسین و اظهارنظر مثبت، عزت نفس کودک را تقویت کنید
*بگویید کارکردن تا چه اندازه موجب شادی و آسایش شما می شود.
*کارکردن، هم برای کودک و هم برای سایر اعضای خانواده، مفید و سودمند است.
*ارزیابی و بازرسی را به نحوی خوشایند انجام دهید.
*حتی ناچیزترین دستاوردها را تأیید و ستایش کنید.
*به جای اینکه مچ کودک را حین انجام کار اشتباه بگیرید، او را در حال انجام یک کار صحیح و خوشایند، غافلگیر کنید.
*برای تحسین و تشویق روزانه کودک، دقیقاً کارش را توصیف کنید. مثلاً بهجای اینکه بگویید عالی است یا تو یه قهرمانی، واضح تشریح کنید که می بینم اسباب بازی ها سرجایش قرار گرفته و تختت مرتب است، به این می گویند یک کار دقیق و حساب شده، تو خیلی زحمت کشیده ای.
*توجه خود را بر تلاش های انجام گرفته یا درس های آموخته شده متمرکز کنید نه فقط بر نتیجه نهایی.
*کار را هر چه زودتر توصیف و تأیید کنید، تشکر و قدردانی را به بعد موکول نکنید.
*اجازه دهید کودک درباره کار خودش قضاوت کند.
*گاهی اجازه دهید کودک خود وظایف روزانه خانه را انتخاب کند.
*وظایف را تنظیم کنید، خواسته ها را تغییر دهید و کودکان را همزمان با رشد و بلوغ، در تصمیم گیری ها شرکت دهید.
*از کودک هر روز انتظار انجام مقداری کار داشته باشید.
*برای انجام کارها، هر روز زمان معینی درنظر بگیرید.
*ثبات قدم و قاطعیت را با استفاده از تشویق و گاهی تنبیه مثل کم کردن حقوق هفتگی یا ماهانه یا انصراف از بردن او به پارک یا مهمانی تقویت کنید و پاداش های شفاهی فوری به او بدهید.
*به خاطر داشته باشید هدف، همکاری، احترام و علاقه متقابل است، نه فقط انجام شدن کارها.
*برای کودک فرصت هایی فراهم کنید تا خدمت دلسوزانه ای به فرد نیازمند بکند. چنین فعالیت هایی، احساس محبت، سپاسگزاری و تمایل بیشتر به کمک در کارهای منزل را در او تقویت می کند.
*از تهدید و تنبیه های مداوم بپرهیزید. این روشها به ندرت نتایج مثبت و ماندگار دارند.
*به کودکان برچسب های مثبت بزنید؛ پسر خوش شانس، دختر مهربان، برادر قوی، بچه باهوش و... می تواند تصور ذهنی شیرین، دلپذیر و ماندگاری برای بقیه عمر کودک فراهم کند.
*محدودیت ها یا تهدیدهایی را که قادر یا مایل به انجام آن نیستند، درنظر نگیرید.
*مخصوصاً در مورد کودک خردسال، دستورهای واضح و ساده به کار ببرید. *تفاوت های فردی کودکان را مدنظر قرار دهید.
*زمانی که کودک تحت فشار روانی است، از خواسته ها و انتظارات خود بکاهید.
*به مشکل حمله کنید، نه به کودک و شخصیت او.
*بر نقایص و کاستی های کوچک و ناچیز اصرار نورزید.
*از کاربرد جمله های تهدیدآمیزی نظیر « این کار را بکن وگرنه...» پرهیز کنید.
کلام آخر اینکه رسیدگی بیش ازحد و وابسته نگه داشتن کودک نهایتاً به ناتوانی و بدتر از آن به ناسپاسی او می انجامد. طفلی که در سال های اولیه عمر تنها گیرنده بوده و هیچ توقع و چشمداشتی از او نداشته ایم و فرصتی برای ابراز وجود به او نداده ایم در بزرگسالی به طفیلی تبدیل خواهد شد که وبال گردن شده، همواره انتظار دریافت سرویس ها و خدمات بیشتری دارد. این را به یاد داشته باشیم که این چنین فردی هیچ جایگاه مناسبی در اجتماع نخواهد داشت.
