ریا، چک بی محل است.
دیوار ندامت، سایه ندارد.
غفلت، موریانه عمر است.
تن پرور، پرواز شیطان است.
قلم مسموم، آمپول هواست.
لذت، همسایه ی ذلت است.
شیطان، هزار و یک ساز بلد است.
عالم ناپرهیزکار، کور مشعل دار است.
بت سازان، اول از خود بت می سازند.
مرگ مؤ من، آغاز عشق بازی روح است.
زندگی، فرصت تدارک مرگی بزرگ است.
قلمی که پرحرفی کند، عمرش کوتاه است.
کفشی که ریگ دارد، اول صاحبش را آزار می دهد.
حریص، با جهانی گرسنه است و قانع با نانی سیر.
از آدم بی نظم، به اندازه ترس از بدبختی فاصله بگیر.
کتاب خوب آن است که از نویسنده اش بیشتر عمر کند.
از گل بیاموزیم که لطیف، دلربا، شکوهمند و باوقار است.
بوستان وجود دانا، سرشار از عطر عطوفت و آگاهی است.
آدم تنبل صفری است، که بیهوده خویش را عدد می پندارد.
شکر نعمت، همان قوای استفاده صحیح از قوای موجود است.
زندگی را چنان بگذرانید که به هنگام مرگ، دچار حسرت نشوید.
شور همراه شعور، یعنی موفقیت! شور بدون شعور، یعنی خطر.
خبری که می دانی، دلی بیازارد تو خاموش باش تا دیگری بیاورد.
اشتباه نکردن ستودنی نیست، در اشتباه نماندن ستودنی است.
آینده متعلق به کسانی است، که از گذشته خود غافل نمانده اند.