مرحوم حجه الاسلام والمسلمین حاج سیّد احمد آقا خمینی می گفت :
وقتی كه از عراق می خواستیم به كویت برویم به دلیل ممانعت برگشتیم . از ساعت پنج صبح برای اینكه كسی در نجف خبردار نشود بین الطّلوئین حركت كردیم به سوی كویت . در مرز كویت ما را راه ندادند. ما برگشتیم به مرز عراق . به بد ترین وجه با امام برخورد كردند. حتّی یك اتاق كه امام در آنجا استراحت بكند به ما ندارند. سرانجام امام عبایشان را انداختند در كنار یك اتاق مخروبه كه آنجا بود و دراز كشیدند. ساعت یازده دوازده شب بود كه از بغداد گفتند: به بصره برگردید. ما به بصره برگشتیم . ساعت یك یا یك و نیم بعد از نیمه شب به شهر بصره رسیدیم . یك ساعتی طول كشید تا مقدّمات كار را انجام بدهیم . بالاخره ساعت دو بود كه امام خوابیدند.
طولی نكشید كه من یك مرتبه دیدم زنگ ساعت به صدا درآمد. وقتی ساعت را نگاه كردم دیدم ساعت چهار نیمه شب است و امام برای نماز شب بلند شدند. یك پیرمرد كه از ساعت پنج صبح تا دو بعد از نصف شب نخوابیده وقتی می خوابد یادش می ماند ساعت را كوك كند كه برای نماز شب بیدار شود.
